انسان خدایی
نوشته شده توسط admin در تاریخ ۱۲ شهریور ۱۳۹۱
انسان خدایی
برمیزبان نشاید بخشد گرسنگی را
بر میهمان و آندم خودرا بزرگ خواند
یا آنکه مکرِ خود را بالاترین مکِران
قهّار خوانده خویش و جبّار هم بداند
یا با چُماق تکفیر هم آتش جهنّم
ترسانَد این بشر را ؛ تا سوی خود کشاند
یا شان نیم مردم بدهد نزول و آندم
زهر دوگانگی را بر مردمان چَشاند
ویروس هایلِ دین زایل کند خِرَد را
زهرِ خُرافه را بر جانِ بشر دَوانَد
است آنکاو دارد همین خصایل
هرکاو خِرَد بدارد آنرا زخود براند
عاقل گریزد از هرنابخردی که هردم
می خواند آن کتابش هم معنی اش نداند
کاوه بداند هرکس ؛ انسان خدای او شد
اسب خرد زچرخ گردون همی جهاند
—————————-
سروده‌ای از: کاوه آهنگران
ارسال نظر