موفقیت چشم گیر اعتصاب سراسری کردستان در داخل کشور و نیز گستردگی و قاطعیت اعتراضات در خارج از کشور دو عنصر مهم فعالیت های اعتراضی به اعدام پنج از تن از آزادیخواهان میهن بود. اینک باید پرسید که چه سود درازمدتی می توان از این شرایط به نفع جنبش آزادیخواهی مردم ایران به دست آورد.
در طول روزهای اخیر روی موضوع «اهمیت تداوم بخشیدن» به اعتراضات برای دستیابی به نتیجه ای مشخص عنوان شده است. پرسش این است که از طریق تداوم بخشیدن به این تظاهرات چه انتظاری به صورت واقعی می توان داشت که سبب نا امیدی نشود. در این باره بسیاری عنوان می کنند که می توان تا مرز لغو اعدام پیش رفت. با نگاهی به تجربه ی تاریخی موجود در این باره می توان گفت که این امکان در چارچوب یک رژیم غیر دمکراتیک و دیکتاتوری ناممکن است. در مورد رژیم جمهوری اسلامی باید مسله حضور او در یک فاز بحرانی و چشم انداز فروپاشی را نیز عنوان کرد.
با یک چنین دیدگاهی به نظر می رسد که باور به رفتن به سوی آن که رژیم حاضر به پذیرش لغو اعدام باشد ناممکن است، زیرا این پذیرش امضای سند مرگ خود است. رژیمی که بر اساس ایجاد ترس از مرگ بنا شده است، نمی تواند جز این کار دیگری کند. چنین رژیمی جز کشتن نمی تواند زیرا اگر نکشد رفتنش حتمی است.
پس باید آرزوی رسیدن به پذیرش لغو مجازات اعدام را تا آن جایی که ساختارهای آن پابرجاست فراموش کرد. لیکن یک کار دیگر ممکن است و آن این که بدون آن که این مجازات را به طور رسمی لغو کند و این پیام را به مخالفانش بدهد که می توانند اعتراض کنند و از مرگ نهراسند، به طور عملی مجبور شود دست از اعدام بردارد. یعنی جرات اعدام کردن نداشته باشد، زیرا اگر اعدام کند با چنان دردسری مواجه شد که بهتر ببیند چنین نکند.
حال سوال این است که چگونه می توان به این هدف مشخص دست یافت؟
پاسخ روشن است، باید هزینه همین پنج اعدام اخیر را سنگین و سنگین تر کرد. یعنی باید اعتصاب ها را ادامه داد، آن را به بیرون از کردستان گسترش داد، اعتراضات در شهرهای مختلف ایران را به دانشگاه ها و کارخانجات و خیابان ها کشاند، مزدوران رژیم را در سراسر ایران و بخصوص درکردستان تنبیه کرد، خسارت های مادی و مالی سنگینی را به دستگاه دولتی وارد ساخت، موج اعتراضات بین المللی را حفظ کرد، سفارتخانه های رژیم را به طور روزانه مورد تهاجم قرار داد، مزدوران رژیم را در خارج شناسایی و افشاء کرد و به طور کلی دردسر و مشکلات عملی و مادی برای رژیم فراهم ساخت.
اگر این روند را به صورت ادامه دار درآوریم دو فایده دارد: 1) رژیم نمی تواند اعدام های دیگر را به راحتی صورت دهد 2) فضا برای باززایش حرکت اعتراضی خرداد و تبدیل شدن به یک حرکت سرنوشت ساز بهتر می شود.
از همین روی بد نیست از حالا با قدرت تمام و با سازماندهی در سطوح خرد و کلان این اعتراضات را گسترش دهیم و شدت بخشیم. با ایجاد کمیته های لغومجازات اعدام در شهرهای مختلف نیروهای علاقمند به این موضوع را علیرغم اختلاف عقیده های سیاسی دور هم گردآوریم و برای دفاع از جان انسان ایرانی کوشا، پویا، خلاق و شجاع باشیم.
توقف این اعتراضات پیام مشخصی را به رژیم می دهد: «ما به خانه هایمان رفتیم، فرصت داری بازهم بکشی».