خودرهاگران: سازماندهی در سطح دانشگاه و سازماندهی بین دانشگاه ها

  1. وضعیت صنفی وخیم دانشگاه ها، افزایش هزینه های خدمات رفاهی و نیز طرح جداسازی جنسیتی از جمله دلایلی هستند که در ماه نخست فعالیت های دانشگاه ها نشان دادند جو اعتراضی در این محیط بسیار قوی است. باید روی ان پتانسیل برنامه ریزی کرد.
  2. ورشکستگی رژیم سبب خواهد شد موقعیت صنفی و رفاهی دانشگاه ها به مرور بدتر هم شود. این امر خشم دانشجویان را تشدید خواهد کرد و آنها را برای پیوستن به حرکت های اعتراضی ترغیب خواهد کرد. با پیش بینی این امر می توان به کار سازمان یافته اقدام کرد.
  3. برخورد بی احترامانه دستگاه حراست در دانشگاه ها دانشجویان را در مقابل انتخاب میان پذیرش اهانت روزانه و یا اعتراض قرار داده است. این امر باید مورد تاکید قرار گیرد که نهاد دانشگاه نباید محل هتک حرمت شهروندان باشد. اعتراض و مقاومت باید مورد تاکید قرار گیرد.
  4. اعتراض در دانشگاه ها به صورت پراکنده و فردی تاثیری ندارد و سرکوب شدنی است. باید اعتراضات را در قالب حرکت های جمعی و هماهنگ انجام داد. برای این منظور نیز باید دست به سازماندهی زد. سازماندهی در سطح دانشگاه و سازماندهی بین دانشگاه ها.
  5. سازماندهی در سطح یک دانشگاه در قالب ایجاد جمع های دانشجویی کنشگر روی می دهد. جمع های متشکل از پنج تا حداکثر ده نفر که با هم جلسات مشترک غیر علنی دارند و به همفکری، مشورت، تصمیم گیری، برنامه ریزی و اجرای حرکت های اعتراضی گوناگون می پردازند.
  6. کارهایی که یک جمع دانشجویی می تواند در سطح یک دانشگاه انجام دهد: تماس با سایر دانشجویان و ارائه ی یک پیام مشترک که در جمع تصمیم گیری شده، ارائه ی همین پیام یا سایر موضوعات به صورت اعلامیه های چاپی، سی دی، شعار نویسی، دیوار نویسی، نصب پلاکارد و غیره، دعوت از دانشجویان به کار جمعی و در صورت ضرورت آموزش فن تشکیل جمع های دانشجویی، شناسایی دانشجویان مستعد برای کارهای اعتراضی و جذب و یا تشویق آنها، برنامه ریزی برای حرکت های اعتراضی، تحصن، اعتصاب، تجمع، تظاهرات، شناسایی عوامل اطلاعاتی و معرفی و افشای آنها، تشویق دانشجویان به کار جمعی، ایجاد شبکه های اتباطاتی و تلاش برای ایجاد سندیکای دانشجویی در دانشکده یا دانشگاه …
  7. جمع های دانشجویی در مراکز مختلف آموزشی باید تلاش کنند که با رعایت نکات امنیتی به یکدیگر متصل شوند. برای این منظور باید در فضای مجازی و یا از طریق دوستانی که در دانشگاه های دیگر هستند این جمع های فعال را شناسایی و با آنها ارتباط برقرار کرد. روش برقراری ارتباط می تواند مجازی یا رودرو باشد، اما مهم رعایت دقیق نکات امنیتی و عدم افتادن در تله های ساخته رژیم است.
  8. از طریق ارتباط میان یکدیگر، یک شبکه از جمع های فعال دانشجویی دانشگاه های مختلف شکل می گیرد. وقتی این شبکه شکل گیرد دانشجویان قادر خواهند بود که در صورت لزوم دست به حرکت های گسترده و سراسری بزنند. یعنی چندین دانشگاه بزرگ کشور به طور همزمان دست به اقدام اعتراضی بزنند.
  9. کمیته دانشجویی سازمان خودرهاگران چندی پیش طرحی را پیشنهاد کرد به نام «شبکه سراسری دانشجویان ایران» (شسدا). بر اساس این طرح دانشجویان فعال و سازمان یافته دانشگاه های مختلف سعی می کنند با استفاده از فضای مجازی ارتباط میان خویش را برقرار کنند و در صورت لزوم از این شبکه برای سازماندهی و برنامه ریزی حرکت های هماهنگ و سراسری استفاده کنند. این شبکه به طور عمده از طریق امکانات فضای مجازی و با رعایت دقیق نکات ایمنی عمل خواهد کرد و امکان ضربه خوردن آن به این ترتیب بسیار پایین است.

لینک های زیر مرتبط به طرح شسدا هستند:

خودرهاگران: طرح ایجاد «شبکه ی سراسری دانشجویان ایران (شسدا) 

پیش به سوی ایجاد شبکه ی سراسری دانشجویان ایران (شسدا)