سازمان خودرهاگران
مبارزه چیست و چگونه صورت می گیرد؟
دستیابی به هر هدفی نیاز به کار و برنامه ریزی دارد. مبارزه ی سیاسی نیز از این قاعده استثنا نیست.
مبارزه عبارت است از تلاش ذهنی و مادی برای دست یافتن به یک هدف.
روش مبارزه کردن برای دستیابی به هدف را استراتژی می نامند.
مراحل طی یک استراتژی برای رسیدن به هدف را تاکتیک می نامند.
اجرای تاکتیک ها نیاز به تکنیک یا همان راهکارها دارد.
بنابراین به زبانی فنی مبارزه عبارت است از یک سری کار که باید انجام شود تا تاکتیک ها پیاده شود و به واسطه ی آن استراتژی تحقق یابد و سرانجام به هدف برسیم. یعنی در مبارزه مان پیروز شویم.
به نظر می رسد که در رابطه با ایران هدف بسیاری از ایرانیان عبارت است از استقرار آزادی در ایران.
برای دستیابی به این هدف باید مبارزه کرد. این مبارزه باید استراتژی خود را داشته باشد: هر گونه استراتژیی که برای پیشبرد این مبارزه داشته باشیم دو ویژگی باید در آن منظور شده باشد:
1) تضعیف هر چه بیشتر رژیم (چگونه می توان رژیم جمهوری اسلامی را ضعیف تر ساخت؟)
2) تقویت هر چه بیشتر مردم (چگونه می توان مردم را در مسیر مبارزه با رژیم قویتر ساخت؟)
تحقق این ویژگی های استراتژیک نیاز به تاکتیک هایی دارد که باید بتواند:
1) هزینه های مادی رژیم را بالا ببرد.
2) عملکرد دستگاه دولت را دچار اشکال سازد.
3) دست رژیم را در عرصه های مختلف ببندد و او را محدودتر کند.
4) رژیم را بترساند و از جنایت و سرکوب بیشتر دور کند.
5) افراد بیشتری را از جبهه ی رژیم به درون جبهه ی مردم بیاورد.
6) به مردم هرچه بیشتر روحیه ی مقاومت بدهد
7) به مردم هرچه بیشتر آگاهی بدهد.
8) به مردم هر چه بیشتر خودسازماندهی بیاموزد.
9) امکان بروز قدرت جمعی مردم را بیشتر فراهم کند.
10) ترس و تلفات و هزینه های مردم را در مقابل رژیم کاهش دهد.
چگونه باید کارها را سازماندهی کرد؟
برای این که این ده مورد و مواردی از این دست روی دهد نیاز به کار و فعالیت برای یافتن و پیاده کردن راهکارها می باشد. بنابراین به طور مشخص یک مجموعه ی کار در مقابل هر مبارزی قرار دارد.
می توان یک کار را به صورت تنها یا انفرادی انجام داد. از زمانی که قرار است همان کار توسط دو نفر صورت گیرد نیاز به هماهنگی وجود دارد. در صورتی که قرار است کاری به طور مستمر تکرار و انجام شود لازم است تا هماهنگی به صورت سیستم (نظام) در آید تا آسانتر شود. تبدیل هماهنگی موقتی به هماهنگی دراز مدت یا همان تبدیل کار جمعی به یک سیستم از طریق سازماندهی ممکن می باشد. سازماندهی عبارت است از تقسیم کار بین چند نفر برای انجام یک کار به بهترین طریق ممکن.
دو نوع سازماندهی معمول است:
1) سازماندهی از بالا (عمودی) : در اینجا یک مدیر یا گروه مدیریت از بالا وظایف را بین افراد تقسیم و شیوه ی همکاری آنها را تعیین می کند. در این تقسیم بندی افراد دیگر نقشی در تصمیم گیری ندارند و براساس تقسیم کار از بالا عمل می کنند.
2) سازماندهی میان همکاران (افقی) : در اینجا افراد تصمیم گیرنده و عمل کننده یکی هستند. کار را بین خود تقسیم و شیوه ی همکاری بین خود را مشخص می کنند.
برخی مواقع و در مراحل پیش رفته ی کار می توان شکل ترکیبی این دو را نیز تصور کرد.
در سازماندهی افقی نیاز به افرادی است که خصلت های لازم رفتاری برای کار جمعی را دارند: حس همیاری، گشایش ذهنی، عدم سلطه جویی بر دیگران، انتقاد پذیری، انعطاف داشتن و رعایت احترام خود و دیگران به تساوی….
برای انجام سازماندهی افقی نیاز به تقسیم کار روی کاغذ و براساس وظایف می باشد، می گوییم براساس وظایف و نه براساس افراد. زمانی که وظایف مشخص شد افراد جمع در طی یک گفتگو و تبادل نظر آزاد و اختیاری برای وظایف مختلف دواطلب شده و و هرفرد حداقل یکی از وظایف را بر عهده می گیرد.
پس از آن تقسیم وظایف میان افراد، آنها خود در مورد روش های هماهنگی میان خویش گفتگو و تصمیم گیری می کنند.
در تقسیم بندی کار با روش افقی نظارت از بالا وجود ندارد. هرکس خود را به موظف به پاسخگویی به کل افراد جمع می داند. تعهد در کار افقی تعهد اخلاقی است نه تعهد نظارتی. به همین دلیل افراد براساس توانایی هایی ذهنی و عینی خویش مسئولیت می پذیرند. کسی از سر اجبار کاری را نمی پذیرد که بعدها برای اجرای آن مشکلی داشته باشد.
اگر برای وظیفه ای فردی در جمع داوطلب نبود یا باید به دنبال نفر جدیدی بود که این وظیفه را داوطلبانه بپذیرد و یا آن که آن وظیفه را از طرح کلی کار حذف و طرح را مورد بازبینی قرار داد.
چه نوع سازماندهی بهترین است؟
یک شکل خاص وجود ندارد. بستگی به زمان و مکان و تعداد وشرایط و توانایی ها دارد. اما چند ویژگی می تواند در یک سازماندهی مورد نظر قرار گیرد.
1) سازماندهی به صورت نه خیلی خشک و نه خیلی انعطاف دارد باشد. هر جمعی برای موفقیت نیاز به درجه ای از ثبات و درجه ای از انعطاف پذیری دارد. به همین دلیل باید ترکیب موفق را به تدریج به دست آورد.
2) سازماندهی باید روی جدیت افراد تشکیل دهنده ی خود ساخته شود. به عبارت دیگر اگر انضباط رفتاری از جانب اعضای یک جمع اعمال نشود امکان شکست جمع بالا می رود.
3) سازماندهی براساس قواعدی چند که تعریف و مشخص می شوند عمل می کند. یعنی، یک بار که یک سری از قواعد توسط جمع تعیین و مشخص شد، تا زمانی که جمع آن را تغییر ندهد قابل اجراست و یک فرد نباید براساس تصمیم فردی خویش آن را تغییر دهد و یا تفسیر کند. زیرا افراد دیگر جمع براساس قواعد تعیین شده در حال عمل هستند و تغییر آن توسط یک نفر هماهنگی جمع را زیر سوال می برد.
4) زمانی که فردی مسئولیتی را در جمع پذیرفت تا زمان قبل از اجرای ماموریت خویش فرصت دارد که اشکالات و انتقادات خویش را مطرح و برطرف کند و براساس پاسخ ها ماموریتی را بپذیرد و یا خیر. در غیر این صورت پس از آغاز یک ماموریت و در طول آن فرد برای خود این حق را قائل نمی شود که کار را بنا به دلایلی که باید از قبل تعیین تکلیف می شده است نیمه تمام بگذارد.
واحدهایی که در هر سازماندهی برای کار مبارزاتی توصیه می شود که تشکیل شوند چنین است:
1) فرد یا واحد تدارکات (تدارکات مادی و مالی)
2) فرد یا واحد هماهنگی (هماهنگی میان افراد و کارها بین جلسات)
3) فرد یا واحد ارتباطات (روابط عمومی و تبلیغات)
4) فرد یا واحد تشکیلات (جذب نیرو و نفرات جدید برای جمع)
5) فرد یا واحد امنیتی (مراقبت جمع در مقابل خطرات نفوذی های رژیم)
در هر جلسه ای یک نفر به عنوان مسئول جلسه انتخاب می شود. یک نفر صحبت های مهم و تصمیمات را یادداشت می کند.
فراموش نکنیم که هر جمعی برای خود نیاز به یک اسم دارد تا به تدریج یک هویت جمعی و فرهنگ کار جمعی را شکل داده و تقویت کند.
بهتر است برای جلسات زمان و مکان مناسبی با وسواس و دقت لازم انتخاب شود تا بتواند پایدار بماند و برای کار جلسات متناسب باشد.
یک جمع خارج از کشوری چه کارهایی می تواند انجام دهد؟
برخی از کارهای قابل تصور:
1) اطلاع رسانی و روشنگری نزد اهالی آن کشور
2) جذب کمک های مادی و معنوی از مردم آن کشور
3) تماس با سیاستمداران، احزاب و سازمان ها و شخصیت ها برای اطلاع رسانی و …
4) آگاه سازی ایرانیان
5) جذب ایرانیان به کار جمعی
6) تلاش برای متحد ساختن ایرانیان
7) افشاگری در مورد عملکرد داخلی و خارجی رژیم
8) گسترش فعالیت های جمع و شناساندن آنها به دیگران
9) ایجاد روحیه محبت و اعتماد و برادری میان ایرانیان
10) برنامه ریزی برای آکسیون های مستمر، متداوم و پایدار
11) تلاش برای برقراری ارتباط با داخل کشور
12) تلاش برای یاری مادی و معنوی به مبارزان داخل ایران
13) بردن پیام مقاومت وشجاعت و آگاهی و امید میان مردم داخل کشور
14) یاری رساندن به پناهندگان و پناهجویان در خارج از کشور
15) تلاش برای تحکیم آگاهی میان اعضای جمع از طریق جلسات آموزشی و بحث و گفتگو
16) تلاش برای یافتن راه های گسترش فعالیت های خود در آن کشور
17) کوشش به منظور یافتن راه های همکاری با سایر جمع های مشابه در کشورهای دیگر
18) خود به این لیست اضافه کنید …………………….
این جزوه بر اساس تجارب و مطالعات نوشته شده است. شما می توانید آن را به تناسب ویژگی های محیط فعالیت خویش با واقعیت های در صحنه تطابق ببخشید و مورد استفاده قرار دهید.
هم چنین می توانید این راهنما را با استقاده از دانش و تجارب خود تکمیل کنید. نظرات و پیشنهادات یا انتقادات خود را برای ما نیز بفرستید: tamas @khodrahagaran.org