گفتم و گفت: رژیم فروپاشیدنی است، آماده شویم

گفت: دیدی چه خبرهایی داره می شه؟

گفتم: کدام خبرها؟

گفت: اختلافات درون رژیم. دارن همدیگر را جر می دهند.

گفتم: بله اختلافات بالا گرفته است.

گفت: اصلا چه نیازی که مردم کاری کنند، خودشان دارند خود را نابود می کنند.

گفتم: این طور نیست.

گفت: مگه نمی بینی چه خط و نشون برای هم می کشند؟

گفتم: می بینم، اما این به آن معنی نیست که تا آن مرحله پیش روند که بخواهند کل رژیم را با دست خودشان نابود کنند.

گفت: پس تا چه مرحله ای پیش می روند؟

گفتم: این درگیری ها حداکثر تا آن جا پیش می رود که یکی از جناح ها حذف شود. اما نه کل نظام.

گفت: پس کل نظام کی از بین می رود؟

گفتم: هر موقع که من و تو اراده کنیم. هر موقع که ما بخواهیم.

گفت: یعنی اختلافات کافی نیست؟ باید مردم هم به صحنه بیایند؟

گفتم: صد البته. شکاف درون حاکمیت یک چیز است و تلاش برای سرنگون کار کردن آن چیز دیگری است.

گفت: پیوند این دو با هم چیست؟

گفتم: ساده است. وقتی رژیم دچار اختلافات شدید درونی شود ضربه پذیرتر می شود و می توان با یک حرکت منسجم بیرونی آن را سرنگون ساخت.

گفت: پس باید منتظر آن موقع شویم؟

گفتم: خیر. وقت این کار از حالاست.

گفت: از حالا چه باید کرد؟

گفتم: سازماندهی، باید آماده شد، باید آموزش دید و توانایی کسب کرد برای آن موقع.

گفت: چه آموزش هایی؟

گفتم: آموزش های نظری و عملی. آموزش نظری یعنی چگونگی تحلیل و درک علت و معلولی پدیده ها و آموزش عملی یعنی آموزش رزم و مخابرات و پشتیانی و کسب آمادگی بدنی و روحی برای نبرد خیابانی.

گفت: پس کار زیاد داریم.

گفتم: بله و به همین دلیل باید زودتر شروع کرد..