با بروز خیزش اعتراضی آبان 1398 که در روز 24 آبان کلید خورد، خیلی زود، هم رژیم و هم جامعه دریافت که با یک حرکت متفاوت از آن چه تاکنون دیده بودیم مواجه شده است. این امر سبب شد که بسیاری از کسانی جامعه ی ایرانی را مستعد هیچ حرکتی نمی دانستند ارزیابی خود را تا مرز اعلام این که کشور وارد «فاز انقلابی» شده است به پیش برند.
فضای لازم برای این برخورد متفاوت و کارآمد فراهم است و می توان این نارضایتی عظیم ده میلیون کارگر ایرانی را به همراه سی میلیون هموطن به فقر کشیده شده و بیکار و بیمار دیگر، به کوکتل تغییر آفرین در ایران تبدیل کرد. با یک استراتژی طبقه ی کارگر-محور امروز هم می توان رژیم فاسد و ضد بشری اسلامی را به زیر کشید و هم آغازگر استقرار یک دمکراسی اجتماعی عدالت محور در ایران بود.
حزب ایران آباد از کارگران سراسر کشور می خواهد که حرکت های پراکنده ی خود را مجهز به هماهنگ سازی بیرونی و سازماندهی درونی کنند و با قدرت در صحنه حضور یابند. رژیم ضد کارگری جمهوری اسلامی تا زمانی که قدرت کارگران را در صحن کارخانه ها و یا در کف خیابان ها و میادین نبیند، هیچ امتیازی به آنها نخواهد داد. کارگران ایران باید بدانند که گرفتن حقشان در گرو قدرت عملی آنهاست، تجمع و درخواست کافی نیست، باید دست به عمل زد و برای عمل هم باید که سازماندهی کرد. بنابراین حلقه ی گمشده ی مبارزات کارگری در ایران نیست مگر سازماندهی تشکیلات کارگری برای پیشبردی مبارزه ای هدفمند، قوی و مداوم.
قدرت اجتماعی را به دولت نشان دهیم.
ضرورت سازماندهی و تغيير شيوه های مبارزات کارگری برای کارگران ايران ديگر يک انتخاب نيست، اجباری است برای تامين بقای زيستی يک طبقه.
با درست کردن یک سندیکا از حقمون دفاع کنیم.
از امروز به عنوان شهروندان جامعه ی ایرانی به ایجاد سندیکاهای کارگری، سازمان های غیر دولتی، انجمن های شهروندی، کانون های صنفی، اتحادیه های دانشجویی، شوراهای محلی و … اقدام کنیم تا زمینه ساز مردمسالاری اجتماعی فردا شویم.
نسخه PDF کتاب خاطرات زنده یاد یوسف افتخاری
راه رهایی طبقه ی کارگر در سازماندهی درون طبقاتی خویش از یک سو و پیوند یافتن با شبکه های دیگر سازماندهی اجتماعی از سوی دیگر است.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
