سازمان خودرهاگران که استراتژی خود را براساس شکل دهی به قدرت اجتماعی در مقابل قدرت سیاسی گذاشته است بر این باور است که با سازمان یابی این چهار حوزه ی اجتماعی (کارگران، دانشجویان، زنان و بیکاران) می توان رژیم ضد مردمی جمهوری اسلامی را در موقعیتی سخت و بن بست وار قرار داد
دانشجویان در مبارازات اجتماعی ایران نقش مهمی را در بردارند. در جامعه ای که نزدیک به بیست میلیون نفر در آن از سواد خواندن و نوشتن کافی برخوردار نیستند، پیشبرد مبارزه برای دستیابی به یک جامعه ی نوین و مبتنی بر آزادی، عدالت اجتماعی و مردمسالاری بر عهده ی قشرهایی است که به گونه ای آسانتر امکان کسب آگاهی و روشنگری را در جامعه دارند.
چپ ما باور ندارد که کارگر هم می تواند فکر کند و راه باز کند. خیال می کند یک حزب باید بیاید به جای او فکر کند.
تعداد دانشجویان کشور نزدیک به 4 میلیون نفر است. این یعنی یک پتانسیل بی مانند که نیاز به عنصر سازماندهی دارد. خودسازماندهی دانشجویی را بیاموزیم و به کار گیریم.
با بروز خیزش اعتراضی آبان 1398 که در روز 24 آبان کلید خورد، خیلی زود، هم رژیم و هم جامعه دریافت که با یک حرکت متفاوت از آن چه تاکنون دیده بودیم مواجه شده است. این امر سبب شد که بسیاری از کسانی جامعه ی ایرانی را مستعد هیچ حرکتی نمی دانستند ارزیابی خود را تا مرز اعلام این که کشور وارد «فاز انقلابی» شده است به پیش برند.
دیگر، تا زمانی که قدرت اجتماعی، یعنی قدرت سازمان یافته و ارتباط یافته نهادهای شهروند مدار در ایران تبدیل به الگوی کاری اصلی کنشگران برای دگرگون نشود، نمی‌توان امیدوار بود که صرف تغییر سیاسی منجر به استقرار دمکراسی در ایران شود. جان کلام این که دمکراسی در ایران هم به نیروی سازمان‌یافته اجتماعی نیاز دارد هم به ماهیت دمکراتیک این نیرو.
برای آن که یک بار برای همیشه بتوان به حکومت استبدادی در ایران خاتمه داد باید که راه دستیابی دولت ها به رانت نفتی را مسدود کرد و برای این منظور روی هیچ پدیده ای بیشتر نمی توان حساب کرد که قدرت سازمان یافته و نهادینه ی شهروندان: قدرت اجتماعی. قدرتی که به واسطه ی مشارکت سازمان یافته ی مردم در تعیین سرنوشت خویش در سطوح خرد و کلان شکل می گیرد و قادر به ایفای نقش «ضد قدرت» و مهار کننده ی زیاده روی ها و دست اندازی های حاکمیت می باشد.
یک اقدام اعتراضی باید بداند که چه می‌خواهد. به طور روشن باید خواسته خود را با شرایط مرتبط با آن فرموله و بیان کند. این خواست باید با تمایلات جمع شرکت‌کننده در اعتراض از یکسو و با توان آن جمع برای پی‌گیری آن خواست هماهنگ باشد.
از حالا لغو اعدام و شکنجه و کتک و بی‌احترامی را در لیست خواسته‌های خود قرار دهیم و آنرا با کردار نیک و احترام به انسان درونی کنیم .از خرد و شایسته سالاری و تخصص در شبکه خود استفاده کرده آن را جزیی لاینفک از فرهنگ کاری خود در آوریم. فقط با به نمایش گذاشتن رفتار و کردار نیک و خردمندانه در شبکه‌های اجتماعی می توان امیدوار بود که اپوزیسیون پیرسالار به سر عقل آمده و به وظیفه ی تاریخی خود پاسخ خردمندانه‌ای بدهد.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
