فرشگرد یا تدارک لویه جرگه‌ی ایرانی – کورش عرفانی
این مهم ممکن است اگر فعال شویم، اگر تسلیم جنگ روانی نشویم، اگر اسیر تبلیغات رسانه های دشمن ایران نشویم، اگر بدخواهان ایران و دمکراسی را با هر شکل و شمایل شناسایی کنیم، اگر وارد میدان شویم و در یک کلام، اگر به خود باور داشته باشیم. آینده ی هر ملتی در دست خود اوست، مگر نخواهد و اگر بخواهد.
جمهوری دوم ایران (راهکار برون رفت از بن بست) – کورش عرفانی
حاکمان کنونی،-به واسطه ی یک مکانیزم فشار هدفمند- که باید تعریف، تدقیق و با برنامه درعمل متحقق شود-، قدرت را با خشونتی کمتر و به ناگزیر به یک دولت موقت مورد قبول اکثریت مردم واگذار می کنند و دولت موقت، با مشروعیت مردمی خود، به برگزاری انتخابات مجلس موئسسان، الغای قانون اساسی استبدادگرای جمهوری اسلامی، تصویب قانون اساسی جدید مبتنی بر ارزش های دمکراتیک و تایید آن توسط رفراندم عمومی، اقدام کرده و به این ترتیب دوره ی «جمهوری دوم» در تاریخ معاصر ایران آغاز خواهد شد.
سنجش شاخص‌های استقرار دمکراسی در ایران – کورش عرفانی
دمکراسی محصول تصادف تاریخ نیست، نتیجه ی کنش ارادی و سازمان یافته ی انسانهاست.
کشتار اشرف و ارزش جان انسان برای اپوزیسیون
حفظ جان انسان ایرانی. همین یک پایه ی مشترک کافی است
اپوزیسیون چیست؟ کیست؟
اپوزیسیون در معنای نظری خود یعنی جمعی از مخالفان یک رژیم که برای تغییر آن برنامه دارند و در پی اجرای آن برنامه هستند.
تفاوت اپوزیسیون و غیر اپوزیسیون چیست؟
بحث اپوزیسیون یک مقوله «محتوایی» و «فنی» است. مقوله محتوا بر می‌گردد به آن چه یک اپوزیسیون یا یک جریان درون آن ارائه می‌دهد. چه دستگاه فکریی دارد؟ جهان بینی و نوع نگرش آن چگونه است؟ چه ارزش‌هایی را پاس می‌دارد و چه آرمان شهری را برای فردای کشور ترسیم می‌کند؟ اما آن چه در نهایت تعیین‌کننده و سرنوشت‌ساز خواهد بود، قدرت آن جریان، برای پیاده کردن بخشی یا تمامی آن چیزی است که می‌گوید. به عبارت بهتر، اپوزیسیون، دست آخر در جریانی تبلور پیدا می‌کند که موفق می‌شود قوی‌تر و کارآتر باشد. طرح‌ها و حرف‌های خود را با پشتوانه اجرایی و عملی به پیش برد و به کرسی بنشاند.
چگونه عده ای به اسم اپوزیسیون مخاطبان را مسخره می کنند؟
با دامن زدن به این نکته که رژیم استحاله پذیر است و اگر ما «مقاومت مدنی» کنیم همه چیز درست می شود. زمان زیاد مهم نیست.
چگونه عده ای به اسم اپوزیسیون مخاطبان را مسخره می کنند؟
با گفتن این که هر گونه مقاومتی از جانب مردم مصداق «خشونت» است و نباید در مقابل دژخیم ایستادگی کرد.
چگونه عده ای به اسم اپوزیسیون مخاطبان را مسخره می کنند؟
با گفتن این که به هر روی تغییر باید از درون رژیم بیاید و بخش هایی از آن می توانند دمکرات و اهل آزادی باشند.
چگونه عده ای به اسم اپوزیسیون مخاطبان را مسخره می کنند؟
از طریق ایجاد این باور که ما اگر کتک بخوریم رژیم در نهایت می آید پای میز مذاکره و قدرت را به ما واگذار می کند.