خودرهاگری یعنی رهیدن از خود دروغینی که ما را از مبارزه علیه ستم معاف می کند و بازگشت به خود انسانی که ما را به این مبارزه فرا می خواند.
خودرهاگری یعنی رهایی یافتن از آن چه که ما را قادر می سازد ضمن درک بدبختی واقعی خود و سایرین، احساس خوشبختی دروغین داشته باشیم.
یک خودرهاگر همه چیز و همه کردار خود را زیر سؤال میبرد تا آن‌ها را باز نگری کند تا حاصل بهتری بدست آورد. یک استبداد پذیر وضع موجود را می‌پذیرد، رفتار خود را غیر قابل تغییر یا عاری از نیاز به تغییر می داند.
هر دو. خودرهاگری از یک سو به معنای بریدن بندهای ستم پذیری درون است و دیگری پاره کردن زنجیرهای ستمگری بیرونی .
افراد عقل و اراده ی خود را ترکیب می کنند و جمع را تشکیل می دهند و ازطریق کنش جمعی سازمان یافته و هدفمند به پیش می روند. این خود شهروندان هستند که با تکیه بر آگاهی و سازماندهی راه درست را پیدا کرده و در آن به پیش می روند.
یگانه راه مناسب برای ساختن دمکراسی اقدام از پایین است. توسط تغییر فرهنگی افراد و بنای مشارکت اجتماعی میان مردم. با تکیه بر زیرسازی و ایجاد پایه های عمیق اجتماعی است که می توان دمکراسی واقعی را به وجود آورد.
استراتژی حرکت ما براساس قدرت اجتماعی بنا شده است. یعنی قدرت سازمان یافته ی مردم آگاه.
خودرهاگری یعنی گریز از عادت به ستم و نابرابری و استبداد.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
