ما شما را بازیگر تمام عیار صحنۀ تاریخ میشمریم و میخواهیم. میخواهیم در صحنه حضور داشته باشید تا سرنوشت خودتان را به تصمیم خودتان تعیین کنید. برای همین است که میکوشیم تا شما را به سوی تصمیم درست و انتخاب بهترین هدف راهنمایی کنیم. ما شما را در مسیر تاریخ هل نمیدهیم، به قدم برداشتن، به برداشتن قدمهای محکم در آن، تشویقتان میکنیم.
در همه حال شعارهای تیز بدهید. شعارهایی که برا باشد و گفتار حکومت را بشکافد و پیشتان ببرد. شعار کند مثل چاقوی کند است، ماست را هم نمیبرد، چه رسد گلوی نظام را.
انقلابی توسط توده های ناآگاه از یک رژیم استبدادی به یک رژیم استبدادی دیگر ره می برد.
این تنها با کارخودسازمان یافته ی افرادی آگاه و قادر به تشخیص است که حرکتی سازنده می تواند ما را به سوی دمکراسی پیش برد.
هیچ جایگزینی برای رژیم جمهوری اسلامی بدون باور واقعی و عملی به ترویج و تشویق خودسازماندهی اجتماعی نمی تواند برای ایران دمکراسی و آزادی به ارمغان آورد.
آزادی و عدالت اجتماعی و دمکراسی در جامعه دوام نمی‌اورد مگر آن نهادینه شود و نهادینه نمی‌شود مگر نیروهای اجتماعی برای آن، نهاد‌های لازم را به وجود آورند.
این واقعیت تلخ به عنوان یک سنت تاریخ سیاسی ایران، صدها سال است که پایدار بوده و به نظر نمی‌رسد، بدون ورود یک پارامتر کیفی و جدی در معادله قدرت، تغییری در آن ایجاد شود. برای دگرگونی در آن چه تاکنون سنت قدرت خودمدار و خودکامه و ابدی تصور شده، باید کوشید تا ضرورت چرخش قدرت را از پایین به بالا تحمیل کرد و این میسر نیست مگر در سایه یک «قدرت اجتماعی» که بتواند صاحبان قدرت سیاسی را به پیروی از یک دمکراسی قانومند و نهادینه وادار سازد.
بحث اپوزیسیون یک مقوله «محتوایی» و «فنی» است. مقوله محتوا بر می‌گردد به آن چه یک اپوزیسیون یا یک جریان درون آن ارائه می‌دهد. چه دستگاه فکریی دارد؟ جهان بینی و نوع نگرش آن چگونه است؟ چه ارزش‌هایی را پاس می‌دارد و چه آرمان شهری را برای فردای کشور ترسیم می‌کند؟ اما آن چه در نهایت تعیین‌کننده و سرنوشت‌ساز خواهد بود، قدرت آن جریان، برای پیاده کردن بخشی یا تمامی آن چیزی است که می‌گوید. به عبارت بهتر، اپوزیسیون، دست آخر در جریانی تبلور پیدا می‌کند که موفق می‌شود قوی‌تر و کارآتر باشد. طرح‌ها و حرف‌های خود را با پشتوانه اجرایی و عملی به پیش برد و به کرسی بنشاند.
تا موقعی که قدرت سیاسی در ایران در مقابل خود وزنه مستحکم و سنگینی نبیند، دلیلی برای تلاش در مدیریت غیرخودکامه و دمکراتیک به معنای واقعی کلمه را نمی‌‌یابد؛ لذا فیلش یاد هندوستان می‌کند و به بازتولید همان استبدادگری‌های ریز و درشت می‌پردازد. تنها در سایه یک برخورد عملی و سازمان یافته از جانب نیروهای اجتماعی است که حاکمیت‌ها شروع به محاسبه دو یا سه‌باره در باره‌ی نتایج تصمیمات خود می‌کنند. ضدقدرت اجتماعی تضمین کننده‌ی سلامت قدرت سیاسی است.
اگر قدرت اجتماعی نباشد دمکراسی یک بازی فریبکارانه از جانب طبقه ی برتر است وبس.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
