طبقه‌ی متوسط و کارگران آماده‌‌اند که نخستین شکل‌های صنفی اعتراضی را آغاز کنند و هر حادثه‌ای می‌تواند خیزش‌هایی را برانگیزد که لایه محروم را نیز به صحنه بکشاند. به این ترتیب به نظر می‌رسد جامعه ایران به سوی نوعی انباشت نارضایتی می‌رود که اگر به سرعت به آن پرداخته نشود، می‌تواند به سمت نوعی کنشگرایی کم یا بیش رادیکال پیش رود.
آری، اقتصاد ایران امروز نه فقط ورشکسته، بلکه شورش‌زا نیز شده است.
شناخت نظری شورش ها، بررسی نمونه های تاریخی موجود، بیرون کشیدن راهکارها، آموزش دادن راهکارها و در بین آنها، آموزش خودسازماندهی اجتماعی به لایه هایی که توان جذب این آموزش و اجرای آنها را دارند: شاید یک درصد از جمعیت کنونی جامعه. تمرکز نظری و عملی روی تبدیل شورش به جنبش سبب می شود که اپوزیسیون بتواند از وقت و امکانات و دانش خود در مسیری استفاده کند که قابلیت عملی وقوع دارد.
آثار فروپاشی اقتصاد رژیم پیداست. مردم به زودی با شرایطی سخت مواجه شده و آماده اعتراض گری می شوند. برای سازماندهی این اعتراضات از حالا باید به فکر باشیم.
تقویت مدیریت جمعی ثروت ها
دستیابی به جامعه ی انسانی:
1- باور به انسان مداری 2- خودسازماندهی اجتماعی
ما مرد عمل خواهيم ؛ چون كاوه آهنگر //
آزاده ز بندانيم ؛ افسار نمي خواهيم
برای این منظور اقلیت کنشگر می بایست که از دو عنصر برنامه و سازماندهی برخوردار باشد. برنامه یعنی بداند از کجا به کجا می خواهد حرکت کند و سازماندهی یعنی بتواند به طور جمعی برای دستیابی به هدف مشخص خود عمل کند.
هر نیرویی در اپوزیسیون که بتواند نیروهای مردمی را به طور سازمان یافته هدایت کند قادر خواهد به عنوان جزیی از معادله ی قدرت خود را به نظام از هم پاشیده ی جمهوری اسلامی تحمیل کند. هر که باشد، فقط به این شرط که سازماندهی را آموزش و رواج دهد.
بخش کوچکی از این یک درصد نیرویی است که به راستی می توانید در آغاز کار روی آن حساب کنید و به تدریج افزایش می یابد. باید به آنها ضرورت کار سازمان یافته راتوضیح داد، فن سازماندهی را آموزش داد و به هر طریق ممکن از آنها حمایت مادی و غیر مادی به عمل آورد. دوم این که در اپوزیسیون باید تولیدکنندگان ادبیات سیاسی و کنشگران سیاسی را از هم تفکیک کرد.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
