مشکل در تمرکز قدرت در دست غيرکُرد و غيرآذری نيست، مشکل در تمرکز قدرت در دست حکومت است، هر حکومتی. راهکار در جدا شدن کُرد و آذری از مجموعه‌ی ايران نيست، در اين است که قدرت اجتماعی در جای‌جای ايران شکل گيرد. نياز به اين است که شهروند ايرانی، آذری و خراسانی و خوزستانی و بلوچ و کُرد و غيره در سرنوشت اجتماعی خويش و نه در جست‌وجوی تعيين تکليف قومی خويش فعال شوند.
حوادث اخیر خاورمیانه بما می آموزد که اگر درایت آنرا نداریم که مشکلات خودمان را با اراده مردم و با ایجاد همبستگی و سازمان یافتگی نیروهای سکولار – دمکرات – برابری طلب ، حل کنیم، بهتر است در امور سیاسی و سرنوشت مردم ایران دخالت نکنیم و در فاجعه ای نظیر لیبی ، شرکت نکنیم.
بدیهی است که استمرار و ثبات در روند ایجاد دمکراسی و عدالت های اجتماعی جدا از انجام فعالیت های گسترده و سازمان داده شده فرهنگی مقدور نخواهد بود و در هر دو بخش، نیاز به سازماندهی و اقدام عملی احساس میشود.
سیستم، کاملاً آگاه است که طبقات کنشگر جامعه عمدتاً طبقات پائین جامعه بوده و از همراهی جنوب شهری ها در مبارزات آزادی خواهی مردم در هراس است
نقش یک فرد در این جوامع کاملاً تحت تأثیر نقش یک طایفه یا یک قوم قرار داشته و وابستگی های مذهبی هم از سوی دیگر آنرا تثبیت و بدان دامن میزد.
در موقعیتی که هیچگونه رفتار و تشکل مدنی وجود خارجی ندارد، رهبریت و یا به صورت صحیح تر، سوار شدن بر رهبریت فکری ملت را بعهده گیرد. و دقیقاً همینجاست که سلطان پرستی عشیره ای با مقدس پرستی و اسطوره پرستی مذهبی امتزاج پیدا نموده و در کنار یکدیگر تبدیل به پدیده ای واحد میشوند.
اگر چنین انتخابی صورت نگیرد، شکاف عمیقی بین تفکرات روشنفکری با بدنه عوام جامعه ایجاد خواهد شد، که قربانی آن نیز از نظر تاریخی به دلیل قلّت در تعداد، دیر یا زود همین لایه نازک روشنفکری خواهد بود.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
