شناخت نظری شورش ها، بررسی نمونه های تاریخی موجود، بیرون کشیدن راهکارها، آموزش دادن راهکارها و در بین آنها، آموزش خودسازماندهی اجتماعی به لایه هایی که توان جذب این آموزش و اجرای آنها را دارند: شاید یک درصد از جمعیت کنونی جامعه. تمرکز نظری و عملی روی تبدیل شورش به جنبش سبب می شود که اپوزیسیون بتواند از وقت و امکانات و دانش خود در مسیری استفاده کند که قابلیت عملی وقوع دارد.
بخش کوچکی از این یک درصد نیرویی است که به راستی می توانید در آغاز کار روی آن حساب کنید و به تدریج افزایش می یابد. باید به آنها ضرورت کار سازمان یافته راتوضیح داد، فن سازماندهی را آموزش داد و به هر طریق ممکن از آنها حمایت مادی و غیر مادی به عمل آورد. دوم این که در اپوزیسیون باید تولیدکنندگان ادبیات سیاسی و کنشگران سیاسی را از هم تفکیک کرد.
مثل به کار گرفتن اینترنت برای آگاه ساختن دیگران، مثل پرداخت نکردن قبض گاز و برق، مثل تشویق مردم به مبارزه در خانواده و محله و مترو و سرکار و غیره
می توان هم چنان در زنجیر بی اعتمادی نسب به یکدیگر اسیر بود و به طور جدا و پراکنده ستم رژیم را تحمل نمود و می توان هم دیوار بی اعتمادی را شکست و به صورت آگاهانه دست در دست هم برای هدفی مشخص همکاری کرد. انتخاب روشن است.
فعالیت و کار سیاسی برای ایجاد تغییر است، تغییر هم از تلاش بر می آید و تلاش نیز یعنی مسئولیت پذیری. وقتی این آخرین نیست هیچ کدام دیگر هم نخواهد بود.
در رزم با مزدوران ستمکار از آنها نهراسید، دلاورانه بتازید و بدانید که آنها فرار را بر ایستادن ترجیح خواهند داد.
ما کامیابی خویش را فقط در صورتی قابل تحقق می دانیم که با خود و با همیاران و با مردم صادق باشیم، دروغ نگوییم، اغراق نکنیم، شفاف باشیم، به دیگری احترام بگذاریم و نقد و انتقاد سالم را پذیرا باشیم.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
