قدرت اجتماعی، (یعنی قدرت خودسازمان یافته ی آموزگاران و کارگران و دانشجویان و پرستاران و…در قالب انجمن و شورا و سندیکا)، جدی ترین ضمانت برای جلوگیری از تداوم و بازتولید ساختارهای استبدادی در ایران است.
این یک پتانسیل عالی برای نیروی کنشگر و نیرویی که می خواهد به طور علمی و حساب شده و نه فقط احساسی و هیجانی با مسائل بر خورد کند فراهم می آورد. در اینجا کنشگر به دو نوع آمادگی نیاز دارد: یکی آمادگی نظری و دیگری آمادگی عملی
خودسازماندهی یعنی اعضای یک جمع به طور مشترک تصمیم گیری می کنند. میان خود تقسیم کار می کنند و سپس با هماهنگی شروع به اجرای تصمیمات می کنند.
خودسازماندهی می تواند برای تشکیل جمع های زنان، دانشجویان، کارگران، کارمندان، معلمان، دانش آموزان، بیکاران، پرستاران و … شکل مناسب کارتیمی باشد.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
