- آیا می توان به صرف قدمت یا نام و نشان خود را جزیی از «اپوزیسیون» نامید؟ آیا خود را اپوزیسیون نامیدن معیار است یا عمل و کارنامه عملی یک سازمان در عرصه ی تغییر آفرینی؟
- آیا می توان بر اساس عادت به یک مجموعه نام «اپوزیسیون» نامید و دهها سال با آن سرگرم بود و در عین حال در صحنه ی عملی اثر مشخصی از عملکرد این «اپوزیسیون» ندید؟
- عضویت در اپوزیسیون نمی تواند فقط براساس سابقه و به صورت ارثی باشد. اپوزیسیون مجموعه ای است از نیروهایی که به طور عملی در صحنه بر علیه رژیم عمل می کنند و صحنه مبارزه بر علیه رژیم بخصوص در ایران است. آیا اپوزیسیون قدرت کنشگری در ایران را دارد؟
- بحث ما در مورد این که برخی را جزو «اپوزیسیون» بدانیم یا خیر نیست، بحث بر سر این است که اصلا آیا خود این مفهوم را درست به کار می بریم؟ آیا منظور هر شکل از مخالفتی است بدون هیچ برنامه ی عملی مشخص و یا برعکس مجموعه ای است از نیروهایی که می دانند چرا و چگونه می خواهند یک رژیم را کنار بزنند؟
- ما می توانیم سی سال دیگر دل به این خوش داریم که دهها یا صدها سازمان کوچک و بزرگی که با رژیم مخالف هستند «اپوزیسیون» محسوب می شوند و یا این که می توانیم شاید با تعدادی اندک، جمعی از تشکل ها را داشته باشیم که به طور عملی برنامه ای برای تغییر آفرینی در درون جامعه ایران را دنبال می کنند.
- ما باید بندهایی را که به پای خود بسته ایم و اجازه نمی دهد در کار مبارزه پیش رویم از پای خویش باز کنیم. یکی از آنها بکارگیری واژه اپوزیسیون در یک معنای کلی و نامشخص است. این کار ضمن آن که این توهم را می آفریند که رژیم دارای اپوزیسیون است در عین حال هیچ مسیر و راهکار مشخصی را برای تغییر آن ترسیم نمی کند.
- سازمان خودرهاگران از همه ی ایرانیان و فعالان سیاسی می خواهد تا در تدقیق واژه اپوزیسیون تلاش کنند. اپوزیسیون در معنای واقعی آن مجموعه ای است از نیروهای متفاوت سیاسی که برای یک هدف مشترک همسویی می کنند و دارای برنامه و توان عملی در جهت تغییر رژیم می باشند. اگر این مفهوم را با رعایت آن چه گفته شد بازتعریف کنیم به یک اپوزیسیون واقعی، یعنی به یک قدرت واقعی تغییر آفرین می رسیم.