سازماندهی خانوادگی: جزوه کوتاه آموزشی درباره تشکیل جمع مبارزاتی در میان خانواده و خویشاوندان

وقتی در یک موقعیت سخت گرفتارم و می خواهم شرایط را تغییر دهم نباید فکر کنم تنها هستم.

باید فکر کنم چون دلایل موقعیت سخت من اجتماعی است این شرایط اجتماعی هزاران نفر مثل من تولید کرده است.

…

پس حالا که می دانم هزاران نفر مثل من از همین مشکل من رنج می برند باید مطمئن باشم که برای تغییر شرایط می توانم روی دیگران هم حساب کنم. البته نه روی همه ی آنها.

……

یک عده ترسو هستند.

یک عده روان پریش هستند

یک عده بی خیال هستند

وغیره …

پس باید روی کسانی حساب کرد که هم دردها رامی فهمند و هم می خواهند کاری کنند.

باید کار جمعی را با حداقل یک نفر آغاز کنیم. ممکن است برادر و خواهرمان باشد، ممکن است پدر و مادرمان باشد؛ ممکن است فرزندمان باشد، یا پسر عمو یا دختر دایی و غیره …

به محض آن که دو نفر بشویم می توانیم کار را آغاز کنیم. دو نفری با هم صحبت می کنیم، همفکری می کنیم، بهتر با افکار هم آشنا می شویم، با هم تصمیم می گیریم که چه کار می خواهیم کنیم و چگونه.

یک جمع دو نفره می تواند نفر سوم قابل اطمینانی را پیدا کند و برای همکاری دعوت کند. بعد نفر چهارم، پنجم و … بهتر است سعی کنیم که تعداد جمع خانوادگیمان بین پنج تا هفت نفر بماند و آن را خیلی بزرگ نکنیم. این موضوع به خاطر مسائل امنیتی است.

پس فهمیدیم که یک جمع خانوادگی متشکل از اعضای یک خانواده یا چند خانواده ی خویشاوند می باشد. از دو نفر شروع می کنیم تا یک جمع پنج تا هفت نفره را شکل دهیم.

اما با این جمع چه می توانیم بکنیم:

1)      می توانیم یک موضوع مشخص را مورد بحث قرار دهیم و بعد تمام اعضای جمع به مدت یک هفته شروع به تبلیغ آن در میان اعضای خانواده ها، جمع دوستان، در محل کار، در محل زندگی در مترو و اتوبوس و صف نانوایی و غیره بکنیم.

مثلا اگر جمع تصمیم بگیرد که در مورد عدم پرداخت قبض گاز اطلاع رسانی کند. اگر جمع پنج نفر باشد و یک هفته روی موضوع کار کند و هر کدامشان روزانه به طور متوسط با ده نفر صحبت کنند می شود 350 نفر که از طریق این گروه از این موضوع مطلع شده اند.

2)      جمع می تواند دست به شعار نویسی کند. اول یک محل را در نظر می گیریم. بعد آن را خوب شناسایی می کنیم. بعد برنامه ریزی می کنیم که چگونه این کار را به صورت جمعی اجرا کنیم. طرح و نقشه ی خود را با اعضای جمع چندین بار مرور و اگر لازم شد تمرین می کنیم. همه پیش بینی ها را می کنیم و بعد سر موقع می رویم به محل و کار شعار نویسی پیش بینی شده را انجام می دهیم.

3)      به صورت برنامه ریزی شده هر پنج نفری در یک صف شلوغ می رویم. یکی مان سر حرف را باز می کند و باقی اعضای گروه در صف موضوع را پی گیری می کنند و مردم حاضر در آن جا را نسبت به یک موضوع آگاه می کنیم یا آنها را تشویق به یک حرکت اعتراضی می کنیم و اگر لازم بود یکی از خودمان کار را شروع می کند و سایر اعضای جمع که در صف هستند به تدریج به او یاری می دهند.