سازماندهی و تکامل تاریخی

سازماندهی و تکامل تاریخی

تکامل تاریخی در هر جامعه ای تابع دو عنصر «شرایط» و «اراده» است. «شرایط» بستر تبلور «اراده» را ترسیم می کند و «اراده»، کمیت و کیفیت تغییر «شرایط» را تعیین می کند. اما این را بدانیم که «اراده» فقط وقتی به ایفای این نقش خود موفق می شود که به صورت سازمان یافته باشد. اراده ای که نتواند خود را از حالت فردی به صورت جمعی درآورد در حد آرزو باقی می ماند. این تنها در قالب جمعی، سازمان یافته و هدفمند است که می توان شرایط را به گونه ی مطلوب تغییر داد. در غیر این صورت این شرایط است که خود را بر اراده تحمیل می کند.
باور ما این است که تاریخ ایران تاکنون بیشتر از آن چه تابع اراده ی ایرانیان باشد از شرایطی پیروی کرده است که در اغلب موارد نقش و منافع مردم در آن جای خاصی نداشته است. به طور معمول این نیروهای «غیرمردمی» سازمان یافته بودند که موفق شده اند با به دست گرفتن سیر تحول اوضاع شرایط را به نفع خویش بچرخانند. اگر قرار باشد که یک بار این منطق نادرست به هم بریزد چاره ای نداریم جز آن که عنصر سازماندهی را بر اراده ی خویش اضافه کنیم.
استراتژی سازمان خودرهاگران در مسیر تبدیل اراده های فردی به اراده ی سازمان یافته ی جمعی می باشد. وقتی بتوانیم شبکه های جمعی سازمان یافته را متشکل سازیم می توانیم شرایط را به نفع اکثریت مردم تغییر دهیم