سرنگونی رژیم در گرو آموزش دانش سازماندهی و خود سازماندهی ست!

 سرنگونی رژیم در گرو آموزش دانش سازماندهی و خود سازماندهی ست !

مطلب رسیده
آرمین آرمان

دوستان گرامی،
روشنگری در رابطه با جنایات خمینی و وارثانش برای زنده نگه داشتن حافظه سیاسی نسل کنونی و آینده قابل تقدیر می باشد، اما بدین وسیله ما به هیچ وجه نمی توانیم معضلات بیشماری مانند گرسنگی، بیکاری و تورم روزافزونی را که رژیم سیاه اندیش جمهوری اسلامی به رهبری علی خامنه ای برای مردم ایران آفریده و می آفریند، حل نماییم.
دامن زدن به مشکلات کنونی اقشار مختلف جامعه و ارتباط گرفتن با دوستان اگاه و مسولیت پذیر در داخل برای ریختن پایه های یک سازماندهی محلی یا منطقه ای می تواند در اعتراضات صنفی، نقش بسزایی را ایفا نماید. از آنجایی که رژیم هر حرکت سیاسی را با گلوله، سرکوب و کشتار پاسخ می دهد، موثرترین برخورد با آن در حال حاضر، دامن زدن به مشکلات صنفی اقشار مختلف مردم می باشد. بدیهی ست که بی تفاوتی و ندانم کاری مردم و نیروهای آگاه، به دلیل رعب و وحشت موجود از سوی سران مزدور مافیایی رژیم سیاه اندیش جمهوری اسلامی نهادینه شده است. برای شکستن این ترس و بی تفاوتی باید مردم را تشویق به نشان دادن خشم و اعتراضات صنفی خود نماییم و از این رهگذر به مردم امیدواری بدهیم که رژیم ضعیف شده و رفتنی است.
به امید این که سازمانها و نیروهای سیاسی خارج از کشور ننشینید. اینان بیشتر به مشکلات درونی خودشان مشغولند تا مسایل روز جامعه ما. سی و سال از موجودیت این رژیم می گذرد. برخی از سازمانهای سیاسی که از بطن انقلاب 57 بیرون جهیدند. هنوز همان تاکتیکی را که در آنزمان برای مبارزه با رژیم بکار گرفته اند، مورد استفاده قرار می دهند و راندمان کار این سازمانها برای مردم ایران صفر می باشد . انها نه تنها هیچ رابطه ارگانیکی با جامعه ماندارند ، بلکه برخی از این سازمانها حتی شناخت و تحلیل درستی از سیستم مافیایی و اقتصاد تک مصرفی رژیم ندارد.
موقیعت و مواضع منفعل نیروهای سیاسی خارج از کشور طی این سی وسه سال در قبال رژیم سیاه اندیش جمهوری اسلامی واقعیتی را بیان می دارد ، که به هیج وجه برای کنشگران و نسل اگاه و مسئولیت پذیر کنونی داخل کشور قابل درک نیست.
دقیقا به همین دلیل است که آنها نباید به امید این نیروها و سازمانها بنشینند و بهتر است خود آستین ها بالا بزنند و وارد میدان شوند.
کمتر نیروی سیاسی را ما می توانیم در میان سازمانها و نیروهای فعال خارج از کشور بیابیم که بطور فعال برای حل معضلات سیاسی اجتماعی و اقتصادی کنونی مردم راه حل های مناسبی را از خود ارایه داده و برای ترویج آنها نیز از خود مایه می گذارد.
بی تردید در موقعیت کنونی امکان یک اعتراض و تجمع سیاسی در ایران غیر ممکن می باشد، دقیقا به همین دلیل است که ما باید از شیوه و متد کلاسیک مبارزه سیاسی با رژیم فاصله بگیریم. بجای شعار های رویایی “سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی، مردم دلاور و قهرمان ایران به خیابانها بیایید و رژیم را سرنگون سازید”، بهتر است که به فکر زمینه های عملی برای ایجاد یک سازماندهی محلی و منطقه ای در میان اقشار مختلف مردم باشیم.. زیرا مبارزه سیاسی در حال حاضر از کانال دامن زدن به اعتراضات صنفی گذرمی نماید و می تواند راندمان مطلوبی را برای مردم داشته باشد. مبارزه صنفی یک اعتراض عریان سیاسی نیست که رژیم سریعا آنرا سرکوب نماید. در هفته های گذشته ما نمونه هایی را از این تجمعات صنفی در مقابل مجلس و خانه کارگر را مشاهده نمودیم. اکنون که موقعیت اقتصادی رژیم بخاطر تحریمهای نفتی بحرانی ست و از حل معضلات بیکاری، گرانی و تورم روزافزون مردم عاجز می باشد، مبارزات صنفی می تواند زمینه ای برای یک سازماندهی سراسری در ایران گردد.
پرسش این است که مردم کوچه و بازار چگونه می توانند این سازماندهی را بدون پشتیبانی دوستان خارج از کشور بوجود بیاورند؟ بدیهی است که کنشگران و نیروهای مسئولیت پذیر خارج از کشور می توانند از طریق رسانه های خود مردم را برای یک سازماندهی صنفی آموزش بدهند. در ایران قریب سه و نیم میلیون دانشجو ، میلیونها کار گر فنی و چند هزار استاد دانشگاهی وجود دارد. که متاسفانه بخاطر سرکوب و کشتار شدید رژیم کاملا از فعالیتهای صنفی خود منفعل گردیده اند.
تنها از کانال یک سازماندهی محلی و منطقه ای با دامن زدن به خواسته های صنفی ست که می توان نیرو ها و اقشار مختلف اجتماعی را به یک قدرت اجتماعی مبدل ساخت.
دوستان عزیز: شورشهای اجتماعی دور از تحقق نیست.

آرمین آرمان