رژیم را محاصره کنیم
قیام دانشجویی, اعتراضات بیکاران و بیکار شدگان, اعتراضات کارگری, اعتراضات کشاورزان, حرکت معلمان و دانش آموزان, قیام اعتراضی زنان
قیام دانشجویی, اعتراضات بیکاران و بیکار شدگان, اعتراضات کارگری, اعتراضات کشاورزان, حرکت معلمان و دانش آموزان, قیام اعتراضی زنان
بالا بردن روحیه ی مبارزاتی از طریق آکسیون های اعتراضی و حرکت های ایذایی علیه رژیم و منافع آن
به کشاورزان اصفهان راهنمایی کنید که راههای اصلی استان را مسدود کرده و کنترل رفت و آمد را در منطقه به دست گیرند.
این واقعیت تلخ به عنوان یک سنت تاریخ سیاسی ایران، صدها سال است که پایدار بوده و به نظر نمیرسد، بدون ورود یک پارامتر کیفی و جدی در معادله قدرت، تغییری در آن ایجاد شود. برای دگرگونی در آن چه تاکنون سنت قدرت خودمدار و خودکامه و ابدی تصور شده، باید کوشید تا ضرورت چرخش قدرت را از پایین به بالا تحمیل کرد و این میسر نیست مگر در سایه یک «قدرت اجتماعی» که بتواند صاحبان قدرت سیاسی را به پیروی از یک دمکراسی قانومند و نهادینه وادار سازد.
هر چند من و شما مشکل قدرت گرایی نداریم، اما بی شک مشکلات دیگری داریم که در تقویت این رژیم بی تاثیر نیست. به همین دلیل، پیشنهاد من این است که در لابلای خانه های ذهن خودمان جستجو کنیم و ببینیم چه عناصری درخانه های ذهن ما لانه کرده است که به قدرت و دوام رژیم کمک می کند.
شاید زمان آن است که منطق تحول تاریخی سرمایهداری تغییر کند، و این بار دیگر نه بر اساس انقلاب صنعتی که بر مبنای انقلاب اجتماعی باشد. یعنی برای نخستین بار، این تحولات فن آوری نباشند که به انسان میگویند چگونه زندگی کند، این انتخاب زندگی توسط مردم باشد که تعیین کند کدام فن آوری رشد کرده و نهادینه شود. در حال حاضر بستر برای این منظور فراهم است و اگر نیروهای اجتماعی در کشورهای صنعتی به روشنگری، عادت زدایی، خودسازماندهی و خودهدایتگری روی آورند میتوانند با رهاسازی خویش از قید و بندهای مصلحت جویانه فردی و منفعت گرایانه احزاب و سازمانهای سیاسی سنتی، روند تحول جامعه را در یک مسیر تازه هدایت کنند.
هنگامی که کارخانه ها یکی پس ازدیگری میبندند، تعداد کارگران بیکار یونان به 2 ملیون نزدیک شده وبخش بزرگی ازمردم محکوم به فقر وبدبختی از سوی ائتلاف پاسوک – ان د- دیمار که سیاست های دولتهای پیشین را ادامه میدهند میباشند، درخواست برای اداره کارخانه ها زیر کنترل کارگران تنها پاسخ به بیکاری بشمار میاید، بهمین دلیل، مبارزه ویو. مه. مبارزه همگان است.
به نظر من تنها راه، باز یافتن این فعالان رسانه ای ست. دست در دست گذاشتن فعالان رسانه ای که قبلۀ آمال شان منافع مردم ایران است و به دنبال منافع حزبی، سازمانی، ایدئولوژیک نیستند؛ یا وابسته به بیگانه یا بیگانگان. من فکر می کنم، این، یگانه فرمول معجزه آسا در خارج کشور است که بشود کمک کرد به امر روشنگری؛ روشن کردن بخش های تاریکی که اجازه قدرت تشخیص آن را از جامعه سلب کرده اند.
آزادی فاقد محدودیت های منفعت طلبانه در جهت خودشکوفایی فردی و بهروزی همگانی و پیشرفت بشریت.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes