تازه ها

برای هریک از این دو آماده باشیم. در صورت گزینش رئیسی شرایط برای پیاده ساختن سناریوی حذف کلیت نظام فراهم می شود و در صورت بازگشت روحانی به قدرت، رژیم در سرازیری دگرگون هایی کوچک و بزرگ ناخواسته خواهد بود که قدری دورتر ودیرتر از نظام حکومتی فعلی، جز نامی باقی نخواهد گذاشت. این آغاز ورود به مسیر تعیین تکلیف است و برای تمامی نیروهای تغییر طلب درون کشوری و برون کشوری یک نقطه ی عطف و سرمایه ی امید و تلاش بیش از پیش است. در سناریو نخست با اتکاء به تجربه ی ۸۸ ضرورت پرداختن به تهاجم سازمان یافته مطرح است و در سناریوی دوم تاکید بر راهکارهای تقویت جامعه ی مدنی برای بازپس گیری قدرت توسط شهروندان. خود را برای هردو سناریو آماده سازیم.

اپوزيسيون يک رژيم ديکتاتوری نيرويی است که ۱) برای رژيم موجود مشروعيت و لذا حق حاکميت قائل نيست. ۲) به اين واسطه، به طور عملی در تدارک پايين کشاندن آن از قدرت است و ۳) خود را برای جايگزين کردن آماده کرده است، در ورای اين که تماميت جامعه او را شايسته ی جايگزينی بداند يا نه. حضور اين سه ويژگی اجازه می دهد که در مقابل يک نظام ديکتاتوری نيرويی قابل تصور باشد که او را نمی پذيرد و اين عدم پذيرش را با يک مبارزه ی عملی به پيش می برد تا جايی که سبب سرنگونی آن شده و به جای آن می نشيند. اين که پس از کسب قدرت اپوزيسيون مورد نظر چگونه رفتار کند موضوعی است که در اين جا به آن نمی پردازيم.

بی شک ايرانيان زيادی هستند که حاضرند از وقت خود، از توان خود و با پول خود به اين کار کمک کنند. کافيست که عده ای باورمند جلو بيافتند و يک «هيئت تدارک کمپين لغو اجباری مجازات اعدام» را تشکيل دهند. همه چيز از اولين تماس شروع می شود. جهان، هميشه، بر اساس فکر و عمل باورمندان تغيير کرده است، آنها که به توان خود باور ندارند، هرگز نقشی در دگرگون سازی سرنوشت جوامع نداشته اند. پايان استبداد در ايران با لغو مجازات اعدام آغاز می شود. اين گوی و اين ميدان.

حکومت ایران در طول یک سال اخیر آثار وحشت از فروپاشی کامل اقتصادی و مواجهه با خطرات اجتماعی در داخل را به نمایش گذاشته است. همه کشورهای غربی و در راس آنها آمریکا اینک می‌دانند که اقتصاد دولتی ایران شکننده و در مرز از هم پاشیدن است. عجله ایران برای توافق هرچه سریع‌تر و نیز شتاب بخشیدن به اجرای مفاد توافقنامه ژنو، کشورهای گروه ۱+۵ را متوجه ضرورت «نرمش قهرمانانه» رهبر ایران کرده است.

رادیکالیسم اسلامی می‌تواند خود را ابزار مناسبی برای مقابله با افراطی‌گری یهودی دست راستی‌های اسرائیل جلوه دهد و حمایت‌های وسیع مردم را در جهان عرب برانگیزد. امری که به شدت فرایندهای دمکراتیک را در کشورهای این منطقه زیر سوال خواهد برد. به هر روی، خاورمیانه از این پس آبستن حوادثی اساسی است، حوادثی که عقب نشینی آمریکا و شکست مذاکرات صلح با فلسطینی‌ها به خوبی زبان و منطق اصلی حاکم بر آن را آشکار می سازد: منطق زور.

نفس انقلاب، در هر محیط و هر شرایطی، لااقل در عصر جدید، به خودی خود امتیازی نصیب نمایندگانش میکند که به هیچ عنوان نمیباید دستکم گرفت. انقلاب قرار است صدای ملتی باشد که به پا خاسته است و همه را، و در صدر همه، حریف را به سکوت دعوت میکند. انقلاب از ابتدا، نه فقط ندای برحقی که برخاسته از شرکت وسیع مردم است، بلکه ندای پیروزی را که باید از شرکت این چنین وسیع ملتی در تعیین سرنوشت خود منتج شود، در دل خود دارد. امروز، این ما هستیم که از ابتدا بر انقلاب خواندن حرکتی که به راه خواهد افتاد، مصریم. گزیدن نام حرکت، قدم اول در پیروزی ماست. انقلاب خواندن حرکت یعنی اینکه به اسلامگرایان میگوییم: شما انقلابتان را کرده اید و عمر خودتان و انقلابتان با هم سر آمده است، انقلاب جدید در راه است و برنده اش ما هستیم.

کشورهای غربی که تجارب مهمی مانند به زانو درآوردن صدام در عراق و قذافی در لیبی را دارند این روش کار را می‌شناسند و بر آن مسلط هستند. اینک نوبت حکومت ایران است که این روش را تجربه کند. روشی که هزینه‌های بسیاری را بر مردم تحمیل می‌کند و آنها را مستعد خیزش‌های اعتراضی دردسرساز برای حکومت می‌کند. بنابراین زمان برای دولت جمهوری اسلامی حساب شده است. شش ماه وقت دارد که امتیازات را واگذار سازد و خود را از موقعیتی که می‌تواند در داخل او را با خیل بیکاران و گرسنگان و بیماران روبرو سازد خلاص کند.

دانشجویان، کارگران، کارمندان دولت و بازنشستگان!
به اعتراض به گرانی و بیکاری و فقر بپیوندید .دولت ورشکسته در صدد نصف کردن دست مزدهای شماست.