این مهم ممکن است اگر فعال شویم، اگر تسلیم جنگ روانی نشویم، اگر اسیر تبلیغات رسانه های دشمن ایران نشویم، اگر بدخواهان ایران و دمکراسی را با هر شکل و شمایل شناسایی کنیم، اگر وارد میدان شویم و در یک کلام، اگر به خود باور داشته باشیم. آینده ی هر ملتی در دست خود اوست، مگر نخواهد و اگر بخواهد.
جان کلام این که کنشگر سیاسی نیاز به دریافت آذوقه فکری قابل مصرف از روشنفکران واقعی را دارد. روشنفکران اصیل و مردمی باید بتوانند راه حل عملیاتی به جامعه نشان دهند، فرموله کردن صورت مسئله لازم و ضروریست ولی کافی نیست.
جان کلام این که «جبهه ی جمهوری دوم» یک راه حل فن-محور بوده که بر اساس بررسی ضعف های گذشته طراحی شده است. خصلت متعارف آن نیز در این است که قرار نیست از افراد و چهره ها و تشکل های گمنام ساخته شود؛ بر عکس، جبهه درهای خود را به روی نیروهای سیاسی تشکیلاتی و فردی موجود در اپوزیسیون باز می کند تا بیایند و در عین تنوع و تفاوت های خود، در کنار هم، سازنده ی یک مجموعه ی دارای مشروعیت اجتماعی و مجهز به قدرت مدیریت کشور شوند و از بستر تغییرطلبی فعلی- که در جامعه موج می زند-، استفاده ی بهینه کنند.
ما شما را بازیگر تمام عیار صحنۀ تاریخ میشمریم و میخواهیم. میخواهیم در صحنه حضور داشته باشید تا سرنوشت خودتان را به تصمیم خودتان تعیین کنید. برای همین است که میکوشیم تا شما را به سوی تصمیم درست و انتخاب بهترین هدف راهنمایی کنیم. ما شما را در مسیر تاریخ هل نمیدهیم، به قدم برداشتن، به برداشتن قدمهای محکم در آن، تشویقتان میکنیم.
اگر براندازی را انقلاب Revolution و اصلاح طلبان را Reformists بدانیم قاعدتاً باید تحول طلب ها طرفدار Evolution باشند. خوب این که همان خط استحاله زمان رفسنجانی است که با بسته جدید تحول خواهی می خواهند به خورد ما بدهند. ظاهر امر طوری است که گویی تحول خواهی یک قدم از اصلاح طلبی جلوتر است، در حالیکه اینطور نیست بلکه دوستان چندین قدم هم عقب نشسته اند. رفورم یا اصلاح طلبی قاعدتاً باید خواستار تغییر می بود که نبود حالا تحول طلب شده با این امید که رژیم خودش خشک بشود و بیافتد.
پیشنهاد «جمهوری دوم ایران» بر آنست که با یک طرح قابل اجرا دوران سیاه و تباه رژیم اسلامی را، به عنوان «دوران جمهوری اول»، پشت سر بگذاریم و با تکیه بر ایده ی یک «جمهوری دمکراتیک و لائیک» دوران تازه ای را در تاریخ ایران آغاز کنیم. برای این منظور این ایده باید به پروژه تبدیل شود. مرحله ی ضروری این کار، تشکیل «جبهه ی جمهوری دوم ایران» است. یک جبهه ی جمهوریخواه، دمکراتیک و لائیک که بتواند، ضمن ایفای نقش جایگزین برای حکومت کنونی، مدیریت قیام خلع قدرت از رژیم را بر عهده گیرد. در یک کلام، با پیوستن ایرانیان علاقمند می توان با یک طرح برنامه ریزی شده و مرحله بندی شده از رژیم کنونی خلع قدرت کرد، کشور را به یک دولت موقت مورد اعتماد مردم سپرد، انتخابات لازم برای تصویب قانون اساس جدید را برگزار کرد و در نهایت، قدرت را به دست حکومت منتخب اکثریت مردم سپرد.
در همه حال شعارهای تیز بدهید. شعارهایی که برا باشد و گفتار حکومت را بشکافد و پیشتان ببرد. شعار کند مثل چاقوی کند است، ماست را هم نمیبرد، چه رسد گلوی نظام را.
حاکمان کنونی،-به واسطه ی یک مکانیزم فشار هدفمند- که باید تعریف، تدقیق و با برنامه درعمل متحقق شود-، قدرت را با خشونتی کمتر و به ناگزیر به یک دولت موقت مورد قبول اکثریت مردم واگذار می کنند و دولت موقت، با مشروعیت مردمی خود، به برگزاری انتخابات مجلس موئسسان، الغای قانون اساسی استبدادگرای جمهوری اسلامی، تصویب قانون اساسی جدید مبتنی بر ارزش های دمکراتیک و تایید آن توسط رفراندم عمومی، اقدام کرده و به این ترتیب دوره ی «جمهوری دوم» در تاریخ معاصر ایران آغاز خواهد شد.
شعار درخواست نیست، خواست است، از موضع داشتن حق. طوری شعار ندهید که انگار دارید تقاضایی را مطرح میکنید. مملکت مال شماست و اختیارش را از شما که صاحب آن هستید، گرفته اند. بگویید که میخواهید مالتان را از مشتی دزد، پس بگیرید، یا به شعار خوش میدهند، یا به ترتیب دیگری اخذ خواهد شد.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
