خودرهاگران

استفادۀ سیاسی از مذهب مجانی نیست و هر چه این استفاده بیشتر باشد، خرجش هم بیشتر خواهد شد. آمریکا با خیال پیشتازی به سوی آخرالزمان، خوش است و به احتمال قوی، در آینده نیز به همین دلخوش خواهد بود. از آنجا که مدعی تحقق آخرالزمان نیست، میتواند همیشه این افق تاریخی را پیش روی خود نگاه دارد و سر خود را به همین داستانها گرم کند و قربان صدقۀ خودش برود.
اما در دو مورد دیگر، داستان به کلی فرق میکند. استفاده از مذهب بسیار عمیق است و حیات دو نظام را در گرو خود دارد. دشمنی بین جمهوری اسلامی و اسرائیل، فقط از تفاوتهایشان برنمیخیزد. تشابه ساختاری آنها نیز عاملی است که بر این دشمنی میافزاید. به سختی بتوان دو ایدئولوژی را یافت که از بابت ارتباط با مذهب، به اندازۀ خمینیسم و صهیونیسم به هم شبیه باشد. هر دو یکدیگر را دشمن میدارند، ولی دشمن اصلی هر دو در دل خودشان است. این دو، با زیر و رو کردن بینش تاریخی مذاهبی که به آنها تکیه کرده اند، در عمل زیر پای خود را خالی کرده اند. چه مدعی دیگری برای آخرالزمان در کار باشد و چه نه، مشکل هر دوی آنها درونی است و علاج ناپذیر و عاقبتش معلوم.

در این شرایط حداکثر هشیاری تمام نیروهای مردمی در داخل و خارج از کشور لازم است تا بتوان این توطئه ی شوم را که در مرحله ی بعدی خود می تواند کشتاری شبیه دهه شصت و قتل عام ۶۷ را به راه بیاندازد خنثی کنیم. دقت و رصد گری از نزدیک و کسب آمادگی برای مقاومت سازمان یافته و تهاجمی برای نجات جان زندانیان سیاسی و دفاع از فعالان مدنی بیرون از زندان از ضروریات این بخش از مسیر مبارزه است.

استقرار حکومت نظامی اعلام نشده در شهر همراه با حضور تهاجمی هواداران رئیسی

لائیسیته جدایی “نهاد دین” از “نهاد حکومتی” است. بدین وسیله هم حکومت می تواند جایگاه خاص و مورد اعتماد و احترام داشته باشد و هم نهاد دین بدون دخالت حکومت و بدون اعمال قدرت سیاسی با برخورداری از تمام آزادی‌ها با کار اصلی‌ خود بپردازد.

دمکراسی محصول تصادف تاریخ نیست، نتیجه ی کنش ارادی و سازمان یافته ی انسانهاست.