اعتصاب – خودرهاگران

اعتصاب سراسری

admin — Thu, 26 Jul 2012 06:02:36 +0000

اعتصاب سراسری یعنی دست از کارکشیدن همگانی در سطح کشور. در تدارک آن باشیم.
اعتصاب سراسری: راه ایجاد همدلی و اتحاد میان مزدبگیران در ایران.
اعتصاب سراسری بهترین راه برای فلج کردن دولت ضد مردمی حاکم
پیش به سوی سازماندهی اعتصاب عمومی برای اعتراض به گرانی و بیکاری
بر در و دیوار شهر بنویسیم : اعتصاب عمومی
با مطرح کردن اعتصاب عمومی میان مردم فضا را برای اجرای آن آماده کنید.
با تماس با رسانه ها ایده ی اعتصاب سراسری را مطرح کنیم
اعتصاب سراسری: فریاد خشم آلود مردم در مقابل ستم و گرانی
اعتصاب عمومی ممکن است: فقط نیاز به سازماندهی دارد.
ایده ی اعتصاب عمومی را میان کارگران و کارمندان مطرح کنیم.

بررسی روش های مدیریت شورش های اجتماعی – قسمت 2

admin — Sat, 07 Jul 2012 05:51:53 +0000

بررسی روش های مدیریت شورش های اجتماعی

بازنوشت گفتارهای به سوی سازماندهی در رادیو اتحاد

گفتارها از: دکتر کورش عرفانی (با مشورت کمیته نافرمانی مدنی سازمان خودرهاگران)

بازنویسی و ویرایش: دفتر تولید سازمان خودرهاگران

قسمت دوم:

بررسی روش های مدیریت شورش های اجتماعی- قسمت 2

————————————

نقش زمان در هدایتگری شورش ها:

حال ببینیم کنشگران چگونه باید عمل کنند که خصلت غافل گیری شورش ها به سود آنها تمام شود، چه ابزاری در اختیار دارند تا بتوانند خود را طبق یک برنامه حساب شده و پیش از آنکه شورش ها رخ دهند برای آنها آماده کرده تا همیشه یک قدم از عوامل حکومت جلوتر و زودتر در صحنه باشند و ابتکار عمل در هر رخداد را هوشیارانه، توانا و حساب شده در دست بگیرند پیش از آنکه با سرکوب حکومتی روبرو شوند.
کنشگران باید ترتیبی بدهند که به طور دائمی در جریان اخبارو رویداد های گوشه گوشه ی شهر محل سکونت خود باشند. این کار البته دشواریهای خود را دارد ولی همیشه باید به خود یادآوری کنیم که مبارزه کاریست جدی که نیاز به آگاهی، پایمردی، پافشاری، استمرار و هوشیاری دارد. با آسان گیری و تعلل راه به جایی نخواهم برد و شاید بهتر باشد که اگر در این کار جدی نیستیم از آغاز از ورود به آن خود داری کنیم.
یکی از راه های پیشنهادی سازمان خودرهاگران برای کسب این آگاهی ها اینست که شبکه ای از دوستان خبر رسان برای خود تدارک ببینیم .
از میان بستگان، دوستان، همسایگان، در هر نقطه ای از شهر، کسانی را انتخاب کنیم و از آنها بخواهیم که هر گاه خبری در محله ی آنها روی می دهد آنرا به شما منتقل کنند. نیازی نیست که جزییات نیت خود را به همه توضیح دهید، مخصوصا اگر از آنها شناخت درستی ندارید. به حد اکثر آدم هایی که می شناسید بسپارید که اگر در نزدیکی آنها اتفاقی می افتد به شما خبر بدهد. به این وسیله شما می توانید نسبت به اخبار واقعی و آنچه در شهرتان می گذرد آگاهی داشته و نبض تند حال و هوای محل سکونت خود را زودتر احساس کنید. شاید لازم باشد در نقاط مختلف شهر گشت بگذارید. و یا هر راه حل دیگری که خود نسبت به شرایط محل مناسب می بینید به کار بگیرید. خلاقیت های خود در این زمینه به کار ببرید. گفتگو بر سر نکته ای است که می تواند سرنوشت یک جنبش را تغییر دهد. ممکن است هیچ اتفاقی هم نیافتد ولی برای هدفی که پیش رو داریم ارزش دارد همیشه در صحنه حضور داشته باشیم .
حال ببینیم با این آگاهی ها شما چه کار باید انجام دهید .

در کنار گروهی که شبکه ی آگاهی رسانی شما را تشکیل می دهند بایستی یک شبکه عملیاتی داشته باشید. این افراد باید از دوستان بسیار نزدیک و مورد اعتماد شما باشند و دقیقا نظر و برنامه شما را بدانند و با شما همراه و هم فکر باشند.
به این وسیله می توانید یک حرکت کور قابل سرکوب را به یک حرکت هدایت شده هدفدارتبدیل کنید. حال می رسیم به خصلت دوم شورش ها که بی خبری از محل و مکان بروز شورش است . همین شبکه اطلاع رسانی موضوع مکان را هم برای شما حل می کند. باید پیش بینی های لازم را کرده باشید که با استفاده از میان برها در اسرع وقت خود را به محل برسانید. اینک باید دید در این مرحله سازمان دهی و کسب آما دگی به چه معنی است. باید نقشه شهر را به خوبی مطالعه کرده باشیم و آسان ترین راه را برای رسیدن به نقطه شورش پیدا کرده باشیم . موکول کردن این کار به هنگام بروز شورش، غفلت کردن در باره ی موضوع زمان و نقش برجسته و حساس آن در سرنوشت مبارزه است. باید پیشاپیش راه ها را آزمایش کرده باشید. وضعیت سوق الجیشی خود و محل را خیلی زود و در ارتباط با یکدیگر در کمترین زمان ممکن در یابید . حداقل اطلاعات باید کافی باشد که شما را به حرکت وادارد و پیشاپیش بدانید که چگونه در کمترین زمان ممکن خود را به محل برسانید . اینکه بخواهید پس از بروز شورش به نقشه شهر رجوع کنید و راه رسیدن به محل را جستجو کنید به معنی آنست که شما فرصت را باخته اید. دشمن در عمل نشان داده است که همه این آمادگی ها را دارد. شما میخواهید وارد یک مسابقه جدی زمان با دشمن بشوید بنابرین شما هم باید این آما دگی ها را برای خود کسب کنید. باید ابزار و وسائلی که شما را به مقصد برساند از قبل شناسایی کرده باشید تا همیشه در اختیار و آماده حرکت باشند. اگر دوچرخه، موتور سیکلت و یا ماشین است باید از نظر فنی ، سوخت ، و مدارک لازم رانندگی و هر موضوع دیگری که می تواند در کار تاخیر ایجاد کند فکر شده و پیش بینی های لازم در مورد آنها شده باشد. آیا ابزار ارتباطی بین اعضا تیم از قبل بررسی شده است؟ آیا این ابزار به درستی کار می کنند؟ ما با دشمنی روبرو هستیم که همه ی ابزار سرکوب را در اختیار دارد، پس باید هوشیارانه با او در میدان نبرد روبرو شد. همه اینها نکاتی است که ممکن است ریز و جزیی بنظر برسد،. ولی همه آنها به حساب می آیند تا بشود پنج دقیقه زودتر در محل حاضر شد و هدایت شورش ها را به دست گرفت. از میان افراد شرکت کننده در شورش ها ممکن است ۱۰ یا ۲۰ در صد به شما بپیوندند. چگونه این کار را می توانید انجام دهید؟ باید آنها را بیاموزید. این جزوه و ادبیات تولید شده ظرف چند سال گذشته برای همین منظور تهیه شده است[1].
سرنوشت شورش ها و جنبش ها سر خیابانها تعیین می شود و نه در بحث های طولانی و نه در کلی گویی کردن ها. می توان ده سال دیگر را در فیس بوک و تویتر به هدر داد ولی به این وسیله نمی توان جمهوری اسلامی را از اریکه ی قدرت به پایین کشید. کنش گران چندین میلیون نفرنیستند، شاید از هر ده هزار ایرانی یک نفر میتواند کنشگر باشد. ولی با اتکا به سازماندهی همین شمار از مردم می توانند همدیگر را پیدا کنند و در ارتباط با هم از نیروی خود به بهترین وجه استفاده کنند.

(پایان قسمت دوم)

[1] www.sazmandehi.org

آموزش صوتی مدیریت شورش های اجتماعی تاکتیک ها و تکنیک ها

بر در و دیوار شهر بنویسیم : اعتصاب عمومی

admin — Wed, 04 Jul 2012 08:17:08 +0000

یعنی دست از کارکشیدن همگانی در سطح کشور. در تدارک آن باشیم.
اعتصاب سراسری: راه ایجاد همدلی و اتحاد میان مزدبگیران در ایران.
اعتصاب سراسری بهترین راه برای فلج کردن دولت ضد مردمی حاکم
پیش به سوی سازماندهی اعتصاب عمومی برای اعتراض به گرانی و بیکاری
بر در و دیوار شهر بنویسیم : اعتصاب عمومی
با مطرح کردن اعتصاب عمومی میان مردم فضا را برای اجرای آن آماده کنید.
با تماس با رسانه ها ایده ی اعتصاب سراسری را مطرح کنیم
اعتصاب سراسری: فریاد خشم آلود مردم در مقابل ستم و گرانی
اعتصاب عمومی ممکن است: فقط نیاز به سازماندهی دارد.
ایده ی اعتصاب عمومی را میان کارگران و کارمندان مطرح کنیم.

بررسی روش های مدیریت شورش های اجتماعی – قسمت 1

admin — Fri, 29 Jun 2012 08:05:37 +0000

بررسی روش های مدیریت شورش های اجتماعی

بازنوشت گفتارهای به سوی سازماندهی در رادیو اتحاد

گفتارها از: دکتر کورش عرفانی (با مشورت کمیته نافرمانی مدنی سازمان خودرهاگران)

بازنویسی و ویرایش: دفتر تولید سازمان خودرهاگران

قسمت نخست:

بررسی روش های مدیریت شورش های اجتماعی- قسمت 1

————————————

مقدمه:

پیش بینی می شود که روند شرایط اجتماعی در ایران امروز، شورش های اجتماعی را اجتناب ناپذیر کرده است. شورش های اجتماعی، فرصت های کمیابی را پیش می آورند که بر ای کنشگران قابل استفاده است تا کار خود را از پیش ببرند. شورش ها به طور ذاتی خصلتی گذرا دارند، لیکن کنشگران می توانند با برخورد آگاهانه، با برنامه ریزی های حساب شده و از قبل پیش بینی شده، از این شورش ها به عنوان شانسی در جهت پیشبرد اهداف ماندگارخود سود بجویند.
پیش از ورود به اصل مطلب بهتر است تعریفی دقیق از شورش و مکانیزمهای درون آن، از زاویه ی جامعه شناسی و تفاوت آن با جنبش، در معنی کلاسیک آن، داشته باشیم تا بتوانیم راهکارهای هدایت آن را به سمت و سوی دلخواه جست وجو کنیم.
از نظر علوم سیاسی و جامعه شناسی، جنبش اجتماعی یک حرکت اعتراضی است که از حداقل برنامه ریزی بر خوردار است و با اتکا به این برنامه ریزی است که آغاز می شود ، ادامه پیدا می کند و احتمالا به سر انجامی دلخواه منتهی می شود. به طور مثال ممکن است که منجر به کسب امتیازاتی از حکومت به نفع جامعه شود و یا حکومتی را سرنگون کند. جنبش از ابزاری همچون تظاهرات و تحصن و اعتصاب یاری می گیرد و به صورت رهبری شده و هدایت شده توسط نیروهای کنشگر به پیش می رود. مثال زنده جنبش آنچه است که در کشورهای عربی چون یمن به مدت یک سال جریان داشت و آنچه که در سوریه جریان داشته و با چندین هزار کشته هنوز ادامه دارد. البته در جنبش نیز، برنامه ریزی طولانی مدت وجود ندارد ولی افراد تصمیم گیرنده در حرکت با توجه به شرایط روز دست به تصمیماتی می زنند. در اینجا کوشش ما اینست که فقط مکانیزم های درون شورش ها را مورد برر سی قرار دهیم.

شورش چیست؟

شورش از هیچ یک از خصلت ها ی جنبش بر خوردار نیست. فی المثل در فرا خوان ۲۵ بهمن، حد اقل کسانی که فراخوان را صادر می کنند، یعنی عده ای، در مورد آن آگاهی دارند، اما برای شورش هیچ کس از آن خبر ندارد. شورش ها خصلت غافلگیری دارند. شما به عنوان یک بازیگر اجتماعی می بینید زیر گوشتان شورشی آمد و رفت و تمام شد و از این فرصت، کاری به سود خواسته های مردم نتوانستید که انجام دهید. باید دید شورش ها چه هستند و چه طور باید با آن بر خورد کرد که ما مخالفین حکومت را هم با خصلت غافلگیرانه خود خلع سلاح نکند. با شناخت مکانیزم های شورش ها باید بتوانیم برنامه ریزی و سازما ن دهی های لازم را برای آنها داشته باشیم واز فرصت های پیش آمده در آن، بهترین بهره وری ها را داشته باشیم. شورش ها عمر کوتاهی دارند. کنشگر می بیند که شورش زود آمد وزود هم تمام شد و هرز رفت .

بگذارید چشم اندازی را از شرایط امروز ایران در جلوی روی خود بگذاریم. اخبار روزانه در سطح کشوررا در کنار هم قرار دهیم و ببینیم بروز شورش در آینده نزدیک در ایران محتمل است یا نه. در حال حاضر، ایران در مورد پرداخت های خود به کشورهایی که با آنها مبادله اقتصادی دارد با مشکل مواجه است. آمار کارتون خوابها رو به تزاید است، اخبار ربودن نان از دست رهگذران با توسل به زور و اسلحه شنیده م یشود . وقتی این اخبار را در کنار هم می گذاریم می بینیم که پیش بینی عسگر اولادی تازه مسلمان که گفته بود تا شش ماه دیگر در ایران قحطی می شود چندان پیش بینی به دور از واقعیتی نیست و وقتی این آگاهی ها را در یک الگوی روشمند قرار می دهیم می بینیم که موضوع شورش ها اجتناب ناپذیر هستند. هم زمان می شنویم که نیروهای دولتی در خیابان ها به صورت آماده باش حضور دارند و یا گروهی به کارتون خوابها هجوم برده و به ضرب وشتم آنها پرداخته اند . از طرفی حضور موتور سوارهای آماده حمله به مردم که به این وسیله اظهار وجود می کنند و ترس می آفرینند مشاهده می شود. چرا دولت نیاز به ایجاد ترس و هراس در مردم را دارد؟ چون حکومت هم مثل ما شاخص های بروز شورش ها را می داند و کوشش دارد پیشاپیش از طریق ایجاد جو وحشت از بروز آنها پیشگیری کند . آیا ما هم به عنوان کنشگر خود را برای روز شورش آماده می کنیم؟ .کسانی که می خواهند سر بزنگاهها نقش موثر داشته باشند باید آنها را بشناسند.

خصلت های شورش

غافل گیری اصلی ترین خصلت شورش هاست. نه زمان آن و نه مکان آن قا بل محاسبه نیست. مثال مشخص سالهای اخیر آن شورش اسلام شهراست. اتفاق به این صورت روی داد که وقتی کارگران صبح زود می خواستند سوار اتو بوس شده و سر کار بروند، دیدند که قیمت بلیت اضافه شده است .افزایش قیمت بلیت زمانی رخ داده بود که حتی پرداخت یک تومان و دو تومان فشار زیادی بر کارگران وارد می آورد. بدون هیچ آمادگی و هماهنگی قبلی بلافاصله مردم دست به اعتراض زدند. چندین هزار نفر راه را بستند و شعار دادند. خشمگین به سوی تهران راه افتادند. نیروی زمینی نتوانست آنها را مهار کند و به همین علت با دستور از مقامات بالا، مردم را از آسمان به گلوله بستند، درست قبل از اینکه شورشیان وارد تهران بشوند، مردم را قتل عام کردند. رژیم چهره ی خود و نوع برخورد خود را به هنگام غافلگیری به نمایش گذارد. تصور کنیم اگرکارگران پیشاپیش می گفتند فلان روز جلوی وزارت اطلاعات قرار است تجمع کنیم رژیم به راحتی می توانست برای مهار آن ها فکر کند و تدارک ببیند، ولی شورش نیرویش دهها برابر است. خصلت غافلگیری شورش ها موجب می شود که رژیم نداند برای چه زمان و مکانی باید نیروهای خود را آما ده عملیات به میدان بیاورد؛ پس نیروها ی رژیم به طور دائمی باید در حالت آماده باش بسر برند که این موضوع آنها را هم از نظر روحی و هم جسمی فرسوده می کند. این گونه است که اخبار رسیده از سپاه پاسداران حاکی از آنست که از این آماده باش های طولانی ابراز خستگی کرده و گله و شکایت می کنند.

اعتراضات سال هشتاد و هشت از نظر مکانی در محدوده ی چندان گسترده ای اتفاق نمی افتاد و همیشه، از پیش، از نظر زمانی و مکانی تعیین شده بود. پس حکومت به راحتی حرکات را سرکوب میکرد به دون اینکه فشار زیادی را تحمل کند. به خصوص اینکه کنشگران قرار بود از هر نوع خشونتی پرهیز کنند و کنش، حداکثر، به دادن چند شعار خلاصه می شد. بنابرین برای حکومتی چون جمهوری اسلامی، با همه تدارکات و تجهیزاتی که در اختیار دارد، خطر جدی ایجاد نمی کرد . با این همه همین تظاهرات از قبل اعلام شده، درد سر هایی را برای رژیم ایجاد می کرد و گاه مشاهده می شد که حکومت در کنترل و مهار آنها ناتوان بوده است. روز عاشورا یک نمونه ی آموزنده در روند تظاهرات انتخاباتی سال هشتاد و هشت است . یک بریدگی در خط ارتباطی نیروهای رژیم از یک طرف و تند شدن حرکت تظاهرات به ابتکار جوانان در صحنه و نه دیکته شده از جانب رهبران نمادین جنبش، توانست برای مدتی رژیم را فلج کند و به طور عملی پنج منطقه از تهران از کنترل حکومت خارج شود. این تجربه نشان می دهد که رژیم در مقابل تصمیم های به موقع اتخاذ شده آسیب پذیرتر است. این نشان می دهد که رژیم بیش از آنچه که هست، برای ایجاد هراس در دلها، بزرگ نمایش داده می شود وگرنه به زانو در آوردن یک حکومت ورشکسته، فرتوت و در گیر گرفتاری های بی شمار اجتماعی و اقتصادی برای جوانان کنشگر ما نباید این چنین دشوار دیده شود. هر چه قدر که از میان بر داشتن رژیمی با پشتوانه ی مردمی دشوار می نماید در مقابل، بر انداختن رژیمی که ورشکسته است ، پشتوانه مردمی ندارد ، گرفتار تحریم هاست، قادر به پرداخت بهای کالاهای سفارشی خود نیست، بانک مرکزی اش کار نمی تواند بکند، اختلافات داخلی بین
سر دمداران حکومت به صورت بخشی از ترکیب بنیادی رژیم شده است ، نیروهایش خسته و فرسوده هستند و خلل و فرج هایی در درون پیکر حکومت برای ورود به حیطه عمل پیش روی کنش گران گشوده است ، آسان تر است. این بدان معنی نیست که ساده انگاری کنیم و از مشکلات مقابل خود در رسیدن به هدف غافل شویم ولی دشمن را هم بیش از حد و بیش از آنچه هست بزرگ دیدن و بزرگ انگاشتن، یاری رساندن به دشمن و دور کردن ما از اهدافمان است باید واقع بین بود و ضعف های دشمن را هم مد نظر داشت.

اگر همه این نقاط ضعف را در کنار هم بگذاریم می بینیم که چه قدر رژیم شکننده است و این نقطه ی امید کنشگران است . رژیم برای مقابله با مردم ناچار است که نیروهای خود را بیشتر به کار بگیرد و از این راه آنها را فرسوده تر می کند. ضمن این که باید آنها را برای این اضافه کاری ها بیشتر از طریق پرداخت ها ی تشویقی در میدان نگه دارد، ولی منبع مالی این اضافه پرداخت های حکومت به عوامل خود ، از جیب مردم است که شرایط نارضایتی مردم و در نتیجه شانس بروز شورش ها را بیشتر می کند و این آن نکته یست که معادله این شورش ها را نسبت به جنبش سبز متفاوت می کند. این بار، توان و قدرت رادیکالیسم، شورش رژیم را در موضع ضعف قرار خواهد داد .

ما هم به عنوان کنشگر، از زمان و مکان و شدت شورش ها بی اطلا ع هستیم . ولی می دانیم که این اتفاق در راه است و ما باید شروع کنیم از زمان استفاده کنیم و با حد اکثر آمادگی وارد صحنه شویم . سازمان خود رها گران در این زمینه کارهایی را سازمان داده است . جزوه “چه گونه شورش ها را هدایت کنیم” در سایت دیده میشود که توسط کارشناسان تهیه شده و می تواند مورد استفاده قرار گیرد و دانش فعالین را بالا ببرد. باید مهیا شویم قبل از اینکه در لحظه غا فل گیری مبهوت شویم که چه کارمی توانیم انجام دهیم. آگاهی ها را پیشاپیش باید گرد بیاوریم. رویارویی مناسب با شورش ها هم خود یک فن است که آن را به طور خود جوش نمی توانیم یاد بگیریم. پس، باید آن را بیاموزیم. تنها صرف تنفر از رژیم ما را مسلح به ابزار مبارزه نمی کند. همینطور که برای رویا رویی با سونامی باید آموزش دید در مورد شورش ها هم همین گونه است . خصلت غافل گیرانه آن را باید مورد بهره برداری قرار دهیم .

بهره برداری از خصلت غافلگیری شورش ها

باید دید که برای اینکه بتوانیم این خصلت غافلگیرانه شورش ها را به یک فاکتور مثبت تغییر دهیم به چه شگرد های نیاز داریم .
یک راه برای بر خورد با سونامی آنست که باید آن را شناخت و از تجارب سایرکشورها در این مورد سود جست. یا اینکه می توان منتظر ماند و در هنگام بروز سونامی با طغیان آب رو در رو شد و در لحظه تصمیم گرفت که چه باید کرد .
باید توجه دا شت که به هنگام بروز شورش ها، درست مانند بروز سونامی ها ،در زمانی که مردم ترسیده و غیر قابل کنترل هستند، هیچ کنش گری نمیتواند مبتکر عملی باشد .
باید دید مهره ها را چگونه باید چید که سیر امور را به سود مردم مورد بهره برداری قرار داد. باید مسلح به دانش، نیرو و ابزار مورد نیاز بود و درجه ی دخالت شانس و اقبال در روند امور را هر چه بیشتر کاست. اگر نگاهی به تجربیات سالهای گذشته ی ایران مثل قیام ۷۸ و یا تمام حرکت های سالهای ۸۸، ۸۹ بیاندازیم می بینیم که به اندازه کافی بها پرداخته شده، به اندازه کافی نیرو به میدان آمده است و پایداری کافی هم نشان داده شد؛ ولی باید دید چه عملی موجب آن شد که به اهداف دست پیدا نکردیم. چون دانش این کار وجود نداشت و کنشگران تدا رکات و آمادگی های لازم را کسب نکرده بودند. بنا به اقرار خود رژیم جمهوری اسلامی، کنترل پنج منطقه در روز عاشورا از دست حکومت خارج شده بود و بنا به گفته ی سپاه پاسداران، فقط کافی بود که این پنج منطقه به هم پیوند می خوردند تا قدرت به دست کنش گران می افتاد. اگر کنشگران مهیا در میدان حاضر شده بود ند و پیش بینی ایجاد ارتباط بین مناطق مختلف را کرده بودند چنین فرصت های گرانبهایی را به آسانی از دست نمی دادند.
شورش هایی که در راه هست فرصتهای نابی در اختیار کنشگران می گذارد. در نظر بیاورید که هزاران مردم خشمگین که در خیابان نمی آیند تا نوار سبز بر مچ ببندند وتنها شعار بدهند، بلکه آمده اند که حق خود را از حلقوم یک حکومت جانی بیرون بکشند و قادر به رو یا رویی با گارد ضد شورش، لباس شخصی ها و موتور سوار های حکومتی هستند. چنین نیرویی قادر به انجام چه کارهایی میتوانند باشند.
. آمادگی نظری را همین جزوات و همین گفتارها در بر می گیرد. یعنی ایجاد آمادگی به هنگام شورش ها به جای منتظر ماندن برای تصمیمات لحظه ای و خام. حتی اگر جان خود را در این راه هم بدهید چون بدون برنامه ریزی و آمادگی های لازم است به نتیجه نمی رسد. ما در سازمان خود رها گران کوشش می کنیم که این موضوعات را مورد پژوهش قرار داده، پروش داده و گسترش بدهیم، در باره ی آنها فکر کرده ایم و نتیجه را در سایت خود قرار دادهیم و از طریق رادیو اتحاد، یعنی رادیویی که تنها به همین منظور بر پا شده است، دانش نظرذی مورد نیاز کنشگران درون ایران را فراهم آورده و در دسترس آنها قرار دهیم. شما اگر این نظریات را مفید می دانید در یادگیری آن و پخش و گسترش آن کوشا باشید و از آنها به تناسب شرایط درون ایران هماهنگ با دیگر کنشگران عملی کنید. به باور خودرهاگران، کار اصلی و وظیفهی مهم اپوزسیون همین کاری است که ما آغاز کرده و به انجام آن اقدام کرده ا یم . وظیفه ی اصلی اپوزسیون، یعنی یک نیروی نسبتا متشکل در جامعه، اینست که به مسائل و مشکلات جامعه توجه کند، آنها را بررسی کند و راه برون رفت از این مشکلات ر ا برای ایجاد تغییر بیابد و بر روی آن کار کند. برای امروز ایران، بخشی از این نیازها، کار فکری فرهنگی ا ست ، بخشی تحلیلی و بخش دیگرو مهمتر، بخش آموزشیست. بخش آموزش از آن جهت اهمیت دارد که باید بر روی شرا یط خاص جامعه امروز ایران بررسی و مطالعه شده باشد و صرفا الگو برداری از جنبش های دیگر کشورها برای جامعه ی ما کار ساز نخواهد بود. باید شرایط خاص جامعه ی ایران مثل وضع کارگران، روحیه ی آنها ، شرا یط کارخانه ها، میزان سواد کارگران و شرایط اجتماعی و اقتصادی و غیره بررسی شود و این، کار اپوزیسیون است. ما فکر کردیم که پس از سی سال گرد هم آیی ها و نوشتن مرامنامه و اساسنامه و غیره، باید در فکر کار دیگری باشیم . اگر باوردارید که مطالب و فنون مورد نیاز کنش گران باید تهیه شود و در اختیار زنان ، پرستاران، معلمان، کارگران و قرار گیرد، در نظر داشته باشید که خودرهاگران این کاررا آغاز کرده است. کار ما اینست که مطالبی را تهیه کنیم که به داخل ایران یاری برساند. اگر فکر می کنید این کاریست که باید انجام دهید به یاد داشته باشید که خودرهاگران تشکلی باز است و از فکر شما و پیشنهادات شما استقبال می کند. این کاریست جمعی . دادن فراخوان برای ایجاد اتحاد و صدور بیانیه کار ما نیست. ما در اینجا قصدمان قضاوت در مورد این نوع حرکت ها هم نیست. لیکن این کاردر حیطه ی روش فعالیت های ما نیست. کار ما اینست که اگر در تهران شورش پیش آمد چه باید بکنیم. و در این مورد فکر کنیم، پژوهش کنیم و نتیجه کار را در اختیار کنشگران داخل ایران قرار دهیم. ولی این کاریست جمعی. به این معنا که گسترش و جا افتادن این نگرش به امر کنشگری به صورت گروهی باید انجام گیرد. شما می توانید به ما به صورتهای مختلف یاری برسانید: یا در گسترش این فکر و امر آموزش شرکت کنید و یا در تولید محتوا یاری برسانید و یا حمایت های مالی خود را به ما برسانید. خودرهاگران در فضای دوستی و صمیمیت به صورت هدفمند و در خدمت یک جنبش اجتماعی درون زا با راهکار مشخص گام بر می دارد و نه از طریق مذا کره با آمریکا و یا قدرت از بالا و یا اتحاد سازی ها. ما همه اینها را به دیگران وامی گذاریم. ولی نباید فراموش کنیم که این صحنه بکر خالی از بازیگران در اختیار ما وجود دارد که البته دشواری آن سبب می شود که کسی پای در آن نمی گذارد. این آن کاری است که باید به طور منظم، مستمر، پیوسته، متشکل، تدوین شده، پیگیر، برای تغذیه کنشگران، انجام دهیم .

(پایان قسمت اول)

آموزش صوتی مدیریت شورش های اجتماعی تاکتیک ها و تکنیک ها

ایده ی اعتصاب عمومی را میان کارگران و کارمندان مطرح کنیم.

admin — Thu, 28 Jun 2012 09:45:22 +0000

ایده ی اعتصاب عمومی را میان کارگران و کارمندان مطرح کنیم.

اعتصاب عمومی ممکن است: فقط نیاز به سازماندهی دارد.

admin — Thu, 28 Jun 2012 09:40:44 +0000

اعتصاب عمومی ممکن است: فقط نیاز به سازماندهی دارد.

اعتصاب سراسری: فریاد خشم آلود مردم در مقابل ستم و گرانی

admin — Thu, 28 Jun 2012 09:38:35 +0000

اعتصاب سراسری: فریاد خشم آلود مردم در مقابل ستم و گرانی

با تماس با رسانه ها ایده ی اعتصاب سراسری را مطرح کنیم

admin — Thu, 28 Jun 2012 09:35:46 +0000

با تماس با رسانه ها ایده ی اعتصاب سراسری را مطرح کنیم

با مطرح کردن اعتصاب عمومی میان مردم فضا را برای اجرای آن آماده کنید.

admin — Thu, 28 Jun 2012 09:32:59 +0000

با مطرح کردن اعتصاب عمومی میان مردم فضا را برای اجرای آن آماده کنید.

بر در و دیوار شهر بنویسیم : اعتصاب عمومی

admin — Thu, 28 Jun 2012 09:30:34 +0000

بر در و دیوار شهر بنویسیم : اعتصاب عمومی

پیش به سوی سازماندهی اعتصاب عمومی برای اعتراض به گرانی و بیکاری

admin — Thu, 28 Jun 2012 09:27:26 +0000

پیش به سوی سازماندهی اعتصاب عمومی برای اعتراض به گرانی و بیکاری

اعتصاب سراسری بهترین راه برای فلج کردن دولت ضد مردمی حاکم

admin — Thu, 28 Jun 2012 09:24:38 +0000

اعتصاب سراسری بهترین راه برای فلج کردن دولت ضد مردمی حاکم

اعتصاب سراسری: راه ایجاد همدلی و اتحاد میان مزدبگیران در ایران

admin — Thu, 28 Jun 2012 09:21:27 +0000

اعتصاب سراسری: راه ایجاد همدلی و اتحاد میان مزدبگیران در ایران

اعتصاب سراسری یعنی دست از کارکشیدن همگانی در سطح کشور. در تدارک آن باشیم.

admin — Thu, 28 Jun 2012 09:19:06 +0000

اعتصاب سراسری یعنی دست از کارکشیدن همگانی در سطح کشور. در تدارک آن باشیم.

برای نجات جان حسین رونقی مقابل بیمارستان هاشمی نژاد تجمع کنید.

admin — Fri, 08 Jun 2012 09:05:54 +0000

حسین رونقی ملکی در اعتصاب غذاست
جان حسین رونقی درخطراست
نجات جان یک انسان مهم تر از هر کار دیگر است. برای نجات جان حسین رونقی اقدام کنید.
برای نجات جان حسین رونقی مقابل بیمارستان هاشمی نژاد تجمع کنید.
حسین رونقی استوارهمچون یک ، کوه ایستاده، برای حفظ جان او استوار بیاستیم.
پدر حسین رونقی: بازجوی پسرم گفت می کشیمت!

اجازه ی جنایت دیگری را ندهیم.

روز کارگر روز نمایش قدرت سازمان یافته ی کارگران

admin — Mon, 23 Apr 2012 05:44:12 +0000

روز کارگر روز نمایش قدرت سازمان یافته ی کارگران

موقعیت کنونی کارگران ایران در تاریخ صد ساله سابقه نداشته است. بیکاری فزاینده، قراردهای موقت و ناپایدار، عدم برخورداری از حق بیمه و تامین اجتماعی، دستمزدهای ناچیز، اخراج های گسترده، تغییر منفی و نادیده گرفتن تتمه ی قانون کار و نیز محروم کردن کارگران از حق تجمع و اعتراض و اعتصاب و نیز برخورد سرکوبگرانه با تشکل های مستقل کارگری. همه ی اینها کارگران کشور را در وضعیتی قرار داده است که جز اعتراض راهی برای احقاق حقوق خویش ندارند.

اعتراضات کارگری در سال های اخیر به طور گسترده اما پراکنده در جریان بوده است. وقت آن است که کارگران برای قدرت بخشیدن به حضور و خواسته های خود از پراکندگی بیرون آیند. این واقعیت که 80 درصد کارگران ایران در واحدهای کوچک و کارگاه های زیر 50 نفر به کار اشتغال دارند سبب شده است که نتوانند در مجتمع های بزرگ گردهم آیند و برای دفاع از حقوق خویش به طور جمعی و گسترده اقدام کنند. باید به این وضعیت خاتمه داد. کارگران باید همدیگر را بیابند و با هم به فعالیت مشترک بپردازند.

راه مناسب برای این منظور «خودسازماندهی کارگری» می باشد. کارگران شاغل یا اخراجی یک واحد باید با کارگران شاغل و یا اخراجی سایر واحدهای کارگری ارتباط برقرار کنند و با تداوم بخشیدن به تماس های منظم مسائل و مشکلات صنفی خویش را در میان گذاشته و با هم فکری، تصمیم گیری مشترک و هماهنگی دست به اقدام بزنند. این جمع ها زمینه ساز ایجاد «سندیکاهای کارگری» گسترده تر خواهند بود.

روز یازده اردیبهشت، روز کارگر، فرصت مناسبی است که کارگران کشور با حضور گسترده ی خود اقدام به یک قدرت نمایی طبقاتی در جامعه کنند. میلیون ها کارگر ایرانی می توانند در این روز با شرکت در تظاهراتی که قرار است در سراسر ایران انجام شود این پیام را به حکومت بدهند که یا باید هر چه سریعتر به خواست های آنها بپردازن و یا با هجوم کارگران به کل نظام مواجه خواهند شد. برخی از خواست های کارگران عبارتند از :

1) افزایش دستمزدها برای تعیین حداقل یک میلیون و 400 هزار تومان به عنوان حداقل حقوق

2) لغو قراردادهای موقت و سفید و عقد قراردادهای دائمی و تضمین شده

3) برخورداری کلیه کارگران از پوشش بیمه و تامین اجتماعی برای خود و خانواده هایشان

4) تغییر قانون کار با حضور نمایندگان واقعی کارگران

5) بازگشت کلیه ی کارگران اخراجی به کار

6) پرداخت حق بیکاری در طول دوران عدم اشتغال

7) به رسمیت شناختن حق ایجاد تشکل های مستقل کارگری

8) به رسمیت شناختن حق فعالیت های کارگری و اعتصاب و تجمع و تظاهرات

کمیته ی کارگری سازمان خودرهاگران از کلیه ی کارگران و فعالان کارگری می خواهد که با تلاش برای گسترش فکر و آموزش خودسازماندهی کارگری اجازه دهند که این نوع از کار در محیط های حرفه ای و اجتماعی گسترش یابد و بتواند راهکاری باشد برای تغییر کیفی در شرایط تاریخی طبقه ی کارگر و مزدبگیر در ایران.

در روز کارگر در ایران و سراسر جهان گردهم آییم و با بهره بردن از این فرصت یک حرکت کیفی و کمی را برای احقاق حقوق کارگران ایران و جهان آغاز کنیم.

کمیته ی کارگری سازمان خودرهاگران

سوم اردیبهشت 1391

www.khodrahagaran.org

کمپین: « درود بر شهابی» در تهران

admin — Fri, 17 Feb 2012 21:51:22 +0000

کمپین: « درود بر شهابی» در تهران

برای نجات جان رضا شهابی کارگر زندانی شرکت واحد

هموطنان گرامی

رژیم ضد کارگری در یک اقدام جنایتکارانه ی دیگر رضا شهابی کارگر مبارز و زحمتکش شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه را از بیمارستان به زندان بازگرداند. وی دو ماه پیش و پس از یک اعتصاب غذای طولانی که از اول آذر ماه آغاز شده بود و در حالی که به گفته ی پزشکی قانونی نیاز مبرم به عمل جراحی ستون فقرات داشت به بیمارستان منتقل شد. وی پس از دو ماه و بدون این که مورد عمل جراحی ضروری خود قرار گیرد روز گذشته بار دیگر به زندان منتقل شد.

برای نجات جان وی باید اقدام کنیم. برای این منظور همکاران وی در شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه می توانند با یک اقدام جمعی دست به این کار بزنند. پیشنهاد می کنیم از همین امروز زمانی که به داخل اتوبوس های شرکت واحد پا می گذاریم بگوییم « درود بر شهابی». هنگامی که می رویم بلیط بخریم بگوییم «درود بر شهابی». از هر برخوردی که با کارکنان شرکت واحد دارید استفاده کنید و جمله «درود بر شهابی» را تکرار کنید.

با کارکنان شرکت واحد صحبت کنید و آنها را آگاه سازید که جان همکارشان رضا شهابی در خطر است و وظیفه ی آنهاست که برای نجات جان او از طریق اعتراض، تجمعات،تظاهرات و بخصوص با یک اعتصاب سراسری کاری کنند.

بهمن ۱۳۹۰

کمیته ی کارگری سازمان خودرهاگران

www.khodrahagaran.org

Tel: 1-818930-0744

سازماندهی مبارزات کارگری

admin — Wed, 28 Dec 2011 04:53:53 +0000

سازماندهی مبارزات کارگری

کاری از کمیته کارگری سازمان خودرهاگران

دی ماه 1390

یکی از نمودهای قدرت اجتماعی این است که در آینده در یک کارخانه، کارگران و کارکنان هستند که مدیریت را بر عهده دارند و تمام امور را اداره می کنند.
کارگران نمی توانند بلافاصله بعد از سرنگونی رژیم این کار را کنند. نیاز به زمان دارد تا فن مدیریت را بیاموزند. هم چنین وقت لازم است که این روش مدیریتی به طریق معقول در کارخانه مستقر شود.
برای کسب تجربه ی مدیریتی برای آینده، کارگران باید از همین حالا در پی تمرین کار جمعی و سازمان یافته باشند. یعنی فن مدیریت را اول برای دفاع از حقوق خود در مقابل یک رژیم ضد کارگری یاد بگیرند و تمرین کنند.
گام مهم برای سازماندهی کارگری ایجاد تشکل های کارگری درکارگاه ها و کارخانه ها می باشد. این تشکل ها در مرحله ی اول به طور غیر علنی است. با دو نفر شروع می شود و به تدریج افزایش می یابد.
این جمع های کارگری به تدریج سعی می کنند نفر سوم و چهارم و بیشتر را به خود ملحق کنند. آنها در کارگاه یا کارخانه، کارگران مستعد را شناسایی کرده و با آنها صحبت می کنند تا به جمع بپیوندند.
جمع در میان خود به بحث و گفتگو می پردازند. موضوعات مختلف را مورد نظر قرار می دهند و در مورد آن همفکری و تصمیم گیری می کنند. براساس تصمیم گیری، تقسیم کار می کنند و به دنبال اجرای آن می روند.
موضوعاتی که می تواند مورد بحث قرار گیرد:
میزان دستمزدها
شرایط امنیت کار
بیمه برای کارگران
بازنشستگی
برخورداری از حق سندیکایی
…
تجارب کارگری میان کارگران وجود دارد که می تواند منتقل شود. در این باره باید با کارگرانی که سابقه ی کارهای سندیکایی یا سازماندهی اعتصابات دارند تماس گرفت.
وقتی موفق شدید چند نفری از کارگران را با خود همراه کنید به تدریج جمع خود را میان کارگران مطرح کرده و آنها را در قالب یک سندیکا یا تشکل کارگری سازماندهی کنید. یعنی برایشان بگویید که چه کار می خواهید کنید و چگونه می خواهید این کار را کنید.
با پیوستن شمار قابل توجهی از کارگران به سندیکا یا تشکلی که به وجود آورده اید برای آن یکنام انتخاب کنید، از طریق انتخابات برای آن یکسخنگو برگزینید، هئیتمدیره آن را تعیین کنید و بعد به طور علنی فعالیت خود را آغاز کنید.
سندیکا نماینده ی جمعی منافع کارگران است. سندیکا شکل سازمان یافته ی دفاع از حقوق کارگران است. سندیکا ابزار کار جمعی برای به دست آوردن و حفظ حقوق شماست.
سعی کنید برای سندیکای خود عضو بگیرید. اعضا را سازماندهی کنید، تقسیم کار به وجود آورید. کارگران عضو را آموزش دهید. مبلغ کمی برای حق عضویت در سندیکا تعیین کنید و فعالیت خود را به طور منظم در سطح کارگاه یا کارخانه آغاز کنید.
اگر کارفرما یا هر نهادی به تشکیل و فعالیت سندیکای شما اعتراض کرد یادآور شوید که حق داشتن تشکل های کارگری توسط سازمان جهانی کار به رسمیت شناخته شده است و ایران نیز جزو امضاء کنندگان پادمان و عضو رسمی این سازمان است.
برای دفاع از حقوق خود در زمینه ی داشتن سندیکا ویا سایر مطالباتی که دارید می توانید از روش های مختلف مبارزه استفاده کنید. برای این منظور باید سعی کنید در میان کارگران کار توضیحی انجام دهید. به آنها آگاهی دهید و شجاعت آنها را برانگیزید تا کاری کنند.
انواع روش های مبارزاتی که می توانید به کار گیرید:
اعتصاب های کوتاه از قبل اعلام شده
اعتصاب های بلند از قبل اعلام شده
اعتصاب های کوتاه غافلگیرانه
اعتصاب کامل نامحدود
کندکردن کار
واردکردن ضرر و از بین بردن بازدهی کار
انواع و اقسام تجمعات و تظاهرات
برای هر اعتصاب یا کنش دیگری باید از قبل برنامه ریزی و هماهنگی کنید. تقسیم کار کنید. نظر مثبت کارگران را جلب کنید. هر کس بداند چه نقشی دارد. تصمیم گیری جمعی کنید. تیم های پشتیبانی و تبلیغاتی و مذاکره کننده تشکیل دهید.
برای موفقیت در یک اعتصاب باید بدانید:
چگونه شروع می کنید.
چگونه ادامه می دهید.
چگونه به پایان می برید.
سناریوهای مختلف را پیش بینی کنید و برای آن کسب آمادگی کنید.
باید پیش بینی کنید که در مقابل هر حرکت شما ممکن است با تهدید، اخراج، سرکوب، دستگیری و زندان مواجه شوید. در هر یک از این موارد چگونه باید رفتار کرد. انتظار همه ی این برخوردها را داشته باشید و برای آن برنامه ریزی کنید.
تا آن جا که ممکن است بیشترین تعداد کارگران واحدی را که در آن فعالیت می کنید با خود همراه کنید. اما علاوه بر آن تلاش کنید که با کارگران متشکل سایر کارخانه ها و کارگاه ها نیز در تماس باشید و با هم دست به هماهنگی بزنید.
از کارهای تکی و پراکنده فایده ای به دست نمی آورید. کار را حساب شده، با برنامه و به صورت پی گیر دنبال کنید. یعنی وقتی یک اعتراض را شروع می کنید پیش بینی کنید که فردا چه می کنید، پس فردا چه باید کرد و همین طور تا حرکت به ثمر برسد.
به طور مثال در طول سال گذشته دو مورد اعتراضات كارگران نساجی مازندران در قائمشهر و اعتراض كارگران لوله سازی اهواز با موفقیت روبرو بود. چرا؟ چون پی گیر شدند و موضوع را رها نکردند تا به نتیجه رسید. اعتراض کارگری باید تداوم و سازماندهی داشته باشد.
با تماس مداوم با فعالان کارگری و تشکل های کارگری در پی آن باشید که یک جریان هماهنگ و سراسری کارگری را شکل دهید. نخست در حوزه ی کاری یا منطقه ی خود، بعد در سطح استانی و درنهایت در حد کشوری.
برای مطالب بیشتر درباره ی مبارزات کارگری به وبسایت زیر مراجعه کنید و با ما نیز در تماس باشید:
www.sazmandehi.org
tamas@khodrahagaran.org
Tel: 1-213-221-1340

برای هر اعتصاب یا کنش دیگری باید از قبل برنامه ریزی و هماهنگی کنید.

admin — Tue, 27 Dec 2011 05:04:04 +0000

برای هر اعتصاب یا کنش دیگری باید از قبل برنامه ریزی و هماهنگی کنید. تقسیم کار کنید. نظر مثبت کارگران را جلب کنید. هر کس بداند چه نقشی دارد. تصمیم گیری جمعی کنید. تیم های پشتیبانی و تبلیغاتی و مذاکره کننده تشکیل دهید.

انواع روش های مبارزاتی که می توانید در سازماندهی کارگری به کار گیرید

admin — Tue, 27 Dec 2011 04:56:33 +0000

انواع روش های مبارزاتی که می توانید به کار گیرید:

اعتصاب های کوتاه از قبل اعلام شده

اعتصاب های بلند از قبل اعلام شده

اعتصاب های کوتاه غافلگیرانه

اعتصاب کامل نامحدود

کندکردن کار

واردکردن ضرر و از بین بردن بازدهی کار

انواع و اقسام تجمعات و تظاهرات

در کجا سازماندهی کنیم؟

admin — Thu, 15 Dec 2011 10:02:39 +0000

در کجا سازماندهی کنیم؟

اگر در کارخانه کار می کنید با چند نفر کارگر، یک جمع کارگری تشکیل داده و سایر دوستان را آگاه و باهم کار جمعی کنید. از حقوق صنفی خود دفاع کرده و با حرکت هایی مثل اعتصاب، تحصن، تجمع، تظاهرات در رابطه با دستمزدها، بیمه، قراردادها، شرایط کار و امثال آن کارفرمایان را وادار کنید که خواست های شما را بپذیرند. این حق مسلم شماست که یک تشکل کارگری برای امور صنفی خود داشته باشید. با کارگران دیگر در این مورد صحبت کرده و تلاش نمایید که آنها را برای کار جمعی تشویق کنید

کمپین: « درود بر شهابی» در تهران

admin — Tue, 06 Dec 2011 05:44:08 +0000

کمپین رضا شهابی

کمپین: « درود بر شهابی» در تهران

برای نجات جان رضا شهابی کارگر زندانی شرکت واحد

هموطنان گرامی

جان رضا شهابی کارگر مبارز و زحمتکش شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در خطر است. حکومت ضد مردمی وی را 19 ماه پیش بازداشت کرده و در زندان در بدترین شرایط ممکن نگه داشته است. رضا شهابی از اول آذر ماه در اعتراض به بلاتکلیفی پرونده ی خود دست به اعتصاب غذا زده است. حال وی وخیم است. خواهر این زندانی سیاسی گفته است: “روز یک‌شنبه ۱۳ آذرماه تلفنی با برادرم تماس گرفتیم، اما به سختی حرف می‌زد و وضعیت جسمی مناسبی نداشت. بر اساس تائید پزشکی قانونی برادرم نیاز به عمل جراحی دارد.” حکومت اجازه ی رفتن رضا شهابی به بیمارستان را نمی دهد. رضا شهابی نیز تا زمانی که تعیین تکلیف شود نمی خواهد اعتصاب غذای خود را بشکند. در یک کلام، جان او در خطر است.

برای نجات جان وی باید اقدام کنیم. برای این منظور همکاران وی در شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه می توانند با یک اقدام جمعی دست به این کار بزنند. پیشنهاد می کنیم از همین امروز زمانی که به داخل اتوبوس های شرکت واحد پا می گذاریم بگوییم « درود بر شهابی». هنگامی که می رویم بلیط بخریم بگوییم « درود بر شهابی». از هر برخوردی که با کارکنان شرکت واحد دارید استفاده کنید و جمله «درود بر شهابی» را تکرار کنید.

16 آذر 1390

www.khodrahagaran.org

Tel: 1-818930-0744

کارکنان شرکت واحد اتوبوسرانی! آیا نمی خواهید برای نجات جان رضا شهابی کاری کنید؟

admin — Mon, 05 Dec 2011 20:52:28 +0000

کارکنان شرکت واحد اتوبوسرانی! آیا نمی خواهید برای نجات جان رضا شهابی کاری کنید؟

در حالی که رضا شهابی به عنوان یکی از کارگران زندانی در اعتصاب غذا به سر می برد و جانش در خطر افتاده است واکنش چندانی از جانب نزدیک ترین یاران وی در شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه دیده نمی شود. این را باید به حساب چه گذاشت؟ آیا این چند هزار نفری که همکار شهابی محسوب می شوند از وضعیت وخیم جسمی وی خبری ندارند و منتظرند که او نیز به صف جانباختگان راه حق طلبی کارگری بپیوندد تا چند نفری به منزل وی رفته به همسر و فرزندان وی تسلیت گویند؟

چگونه می توان از سندیکاهای جهانی مانند فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل انتظار داشت که بتوانند برای حمایت از رضا شهابی و سایر زندانیان کارگر کاری کنند وقتی هزاران همکار آنها که این زندانیان برای دفاع از حقوق خود و ایشان در زندان هستند بی توجه به سرنوشت آنها به کار و زندگی خود مشغول هستند؟

آیا به راستی برگزاری یک اعتصاب سراسری نمی تواند دولت ضد کارگری را وادار سازد تا در اعدام غیر اعلام شده ی رضا شهابی تجدید نظر کند؟ آیا نمی توان با چند تجمع اعتراضی و دست کشیدن از کار، ترافیک کلان شهر تهران را فلج کرد و دولت را در مقابل موقعیتی قرار داد که مجبور به پذیرش خواست شما، یعنی آزاد سازی رضا شهابی و سایر کارگران در بند شود؟

شاید بگویید این خطرناک است وممکن است برای ما دردسر شود، کدام دردسر بالاتر از وضعیت همکارتان رضا شهابی که بیمار است و بلاتکلیف 19 ماه است در شرایط سخت زندان حتی اجازه ندارد برای درمان خود به بیمارستان رود؟ آیا نباید برای او کاری کرد؟

در نخستین بیانیه ی کمیته‌ای با عنوان “کمیته دفاع از رضا شهابی” با ابراز نگرانی از وضعیت این زندانی سیاسی آمده است: “رضا اکنون ناراحتی و نارسایی در کبد و کلیه دارد و ۴ مهره‌ی کمرش ضایع شده و اکنون نیمه‌ی چپ بدنش بی‌حس شده و مطابق هشدار پزشکان، احتمال فلج شدن او وجود دارد و تا کنون چندین بار اورژانسی به بیمارستان منتقل شده است.”

آیا همکاران وی از این نکته بی خبرند؟ از وضعیت رضا شهابی اطلاعی ندارند؟

در اینجا باردیگر تاکید می کنیم که مسئولیت حفظ جان و سلامتی این عضو شرکت واحد اتوبوسرانی در درجه ی اول به عهده ی سایر کارکنان این شرکت است. رانندگان، پرسنل فنی، بلیط فروشان، مامورین کنترل . کارمندان و کارگران! شما هستید که باید برای نجات جان یکی از همکاران خود دست به یک اقدام جمعی بزنید. تعارف نداشته باشید، مردانه مسئولیت بپذیرید و این مهم را هر چه سریعتر انجام دهید.

کمیته ی کارگری سازمان خودرهاگران

14 آذر 1390

خودرهاگران: روش درست ایجاد تیم های دانشجویی برای ساختن شبکه ها.

admin — Wed, 16 Nov 2011 05:25:52 +0000

شرایط بحرانی در راهست. دانشجویان باید خود را برای دخالت فعال و سازنده در آن آماده سازند. این کار نیاز به سازماندهی دارد.
دانشجویان مانند کارگران از مستعدترین قشرها برای کار سازمان یافته هستند. این امر به شرطی متحقق می شود که بر اساس روش درست عمل شود. روش درست ایجاد تیم های دانشجویی و به تدریج و با رعایت موارد امنیتی پیوند دادن این تیم ها برای ساختن شبکه هاست.
یک تیم دانشجویی چند دانشجو هستند که با یکدیگر در تماس بوده و برای کار مشترک همفکری، تصمیم گیری و برنامه ریزی می کنند. یک تیم به طور معمول بین دو تا پنج نفر است. بیش از پنج نفر می توان یک تیم دوم را تشکیل داد. تعداد تابع شرایط امنیتی است.
اعضای یک تیم با اعتماد به یکدیگر بر اساس شناخت متقابل اقدام به طراحی و برنامه ریزی کنش های مختلف می کنند و برای اجرای آن تقسیم کار می کنند. به طور معمول در هر کار عملی یک نفر هماهنگ کننده است که افراد تیم زیر نظر وی به مسئولیت های خود می پردازند. فرد هماهنگ کننده برای هر کنش می تواند و باید متفاوت باشد تا همه ی اعضای تیم تجربه ی مدیریتی بیاموزند.
شرط موفقیت تیم دانشجویی در عمل عبارت است از انضباط کاری. وقتی مسئولیت ها مشخص، تعریف و تقسیم شد، هر فرد بر اساس وظیفه ی خود در هماهنگی با دیگران بر اساس رعایت انضباط دقیق به بهترین شیوه ممکن کار خود را انجام می دهد. پیروی دقیق از نکاتی که هماهنگ کننده در طول کنش بیان می کند از ضروریات است.
یک تیم دانشجویی جلساتی را به طور غیر علنی و با رعایت نکات امنیتی برگزار می کند. در هر جلسه ای به موضوع تحلیل اوضاع، برداشت از ضروریات مبارزه، پیشنهاد و ابتکارات، تصمیم گیری در باره ی یک طرح کاری مشخص، برنامه ریزی برای اجرا و در نهایت تقسیم کار برای اجرا صحبت و تبادل نظر به عمل می آبد. هر جلسه یک مدیر جلسه دارد که بحث را بر اساس یک نظم موضوعی یکی بعد از دیگری و در طول یک مدت زمان مشخص به پیش می برد. مدیر جلسه هر بار یکی از اعضای تیم است.
حوزه ی کنشگری یک تیم دانشجویی به طور معمول در دانشگاه است. اما یک تیم می تواند در بیرون از دانشگاه نیز دست به فعالیت بزند. در چارچوب دانشگاه تیم دانشجویی می تواند به آگاه سازی، اطلاع رسانی، فعال سازی دانشجویان، پخش اعلامیه، شعار نویسی، آموزش و تشویق سازماندهی، شناسایی دانشجویان فعال، شناسایی جاسوسان و خائنین، بررسی تله های امنیتی، بررسی امکان به راه اندازی تحصن و اعتصاب و اعتراض؛ شناسایی ضعف ها و کمبودها و حساسیت های دانشجویان و … می باشد.
تیم های دانشجویی به تدریج و با رعایت نکات امنیتی یکدیگر را یافته و با هم ارتباط برقرار می کنند. راه های همکاری و کارهای دو یا سه تیمی را بررسی می کنند و در صورت نیاز با رعایت احتیاط های لازم با هم جلسات مشترک برگزار می کنند و به سان یک تیم بزرگ میان خود بحث کرده، تصمیم گیری نموده و برای کار جمعی میان تیم ها برنامه ریزی می کنند.
از اتصال میان تیم ها در درون یک دانشگاه «شبکه دانشجویان مبارز دانشگاه» شکل می گیرد. این شبکه باید تا زمان لازم مخفی و غیر علنی شکل گیرد، اما در زمان عمل کلیه ی اعضای آن به صورت هماهنگی از قبل پیش بینی شده یا هماهنگی خودجوش در صحنه فعالیت می کنند. وجود این شبکه ها جو دانشگاه را فعال کرده و دانشجویان بیشتری را به مبارزه تشویق می کند.
در نهایت شبکه های دانشگاه های مختلف با تثبیت حضور عملی خود می توانند در فضای مجازی و یا از طرق دیگر با در نطر گرفتن نکات امنیتی یکدیگر را پیدا کرده و تشکیل یک شبکه وسیعتری را بدهند که شبکه های بین دانشگاهی هستند.
کمیته دانشجویی سازمان خودرهاگران سال گذشته پیشنهاد داد که دانشجویان فعال و مبارز در صدد یچاد «شبکه سراسری دانشحویان ایران» (شسدا) باشند. این شبکه قادر خواهد بود حرکت های سراسری و گسترده را در سراسر کشور تهیه و تدارک ببند. نوشته ها و ویدئوهای مربوط به شسدا بر روی وبسایت خودرهاگران موجود است.

لینک های زیر مرتبط به طرح شسدا هستند:

خودرهاگران: طرح ایجاد «شبکه ی سراسری دانشجویان ایران (شسدا)

پیش به سوی ایجاد شبکه ی سراسری دانشجویان ایران (شسدا)

ضد قدرت چیست؟

admin — Tue, 01 Nov 2011 10:04:59 +0000

ضد قدرت چیست؟

جامعه توسط قدرت سیاسی اداره می شود. وقتی قدرت سیاسی (یعنی نهادهای حکومتی) بخواهد حق مردم را زیر پا بگذارد جامعه واکنش نشان می دهد. اگر مردم از سازماندهی برخوردار نباشند این واکنش چندان تاثیرگذار نخواهد بود و حکومت به منظور خود دست می یابد. جامعه زمانی می تواند از حق خویش دفاع کند که در آن قدرت اجتماعی حضور داشته باشد؛ یعنی قدرت سازمان یافته ی مردم آگاه.

در این صورت قدرت اجتماعی، یعنی سندیکاها، شوراها، انجمن ها، کانون ها و تمام جمع های متشکل شهروندان، به عنوان ضد قدرت وارد صحنه می شوند. آنها با اعتراض، تحصن، اعتصاب، تظاهرات و در صورت لزوم سایر کنش های جمعی قدرت سیاسی حاکم را وادار به عقب نشینی می کنند. این یعنی ضد قدرت.

خودرهاگران: سازماندهی در سطح دانشگاه و سازماندهی بین دانشگاه ها

admin — Sun, 30 Oct 2011 08:18:22 +0000

وضعیت صنفی وخیم دانشگاه ها، افزایش هزینه های خدمات رفاهی و نیز طرح جداسازی جنسیتی از جمله دلایلی هستند که در ماه نخست فعالیت های دانشگاه ها نشان دادند جو اعتراضی در این محیط بسیار قوی است. باید روی ان پتانسیل برنامه ریزی کرد.
ورشکستگی رژیم سبب خواهد شد موقعیت صنفی و رفاهی دانشگاه ها به مرور بدتر هم شود. این امر خشم دانشجویان را تشدید خواهد کرد و آنها را برای پیوستن به حرکت های اعتراضی ترغیب خواهد کرد. با پیش بینی این امر می توان به کار سازمان یافته اقدام کرد.
برخورد بی احترامانه دستگاه حراست در دانشگاه ها دانشجویان را در مقابل انتخاب میان پذیرش اهانت روزانه و یا اعتراض قرار داده است. این امر باید مورد تاکید قرار گیرد که نهاد دانشگاه نباید محل هتک حرمت شهروندان باشد. اعتراض و مقاومت باید مورد تاکید قرار گیرد.
اعتراض در دانشگاه ها به صورت پراکنده و فردی تاثیری ندارد و سرکوب شدنی است. باید اعتراضات را در قالب حرکت های جمعی و هماهنگ انجام داد. برای این منظور نیز باید دست به سازماندهی زد. سازماندهی در سطح دانشگاه و سازماندهی بین دانشگاه ها.
سازماندهی در سطح یک دانشگاه در قالب ایجاد جمع های دانشجویی کنشگر روی می دهد. جمع های متشکل از پنج تا حداکثر ده نفر که با هم جلسات مشترک غیر علنی دارند و به همفکری، مشورت، تصمیم گیری، برنامه ریزی و اجرای حرکت های اعتراضی گوناگون می پردازند.
کارهایی که یک جمع دانشجویی می تواند در سطح یک دانشگاه انجام دهد: تماس با سایر دانشجویان و ارائه ی یک پیام مشترک که در جمع تصمیم گیری شده، ارائه ی همین پیام یا سایر موضوعات به صورت اعلامیه های چاپی، سی دی، شعار نویسی، دیوار نویسی، نصب پلاکارد و غیره، دعوت از دانشجویان به کار جمعی و در صورت ضرورت آموزش فن تشکیل جمع های دانشجویی، شناسایی دانشجویان مستعد برای کارهای اعتراضی و جذب و یا تشویق آنها، برنامه ریزی برای حرکت های اعتراضی، تحصن، اعتصاب، تجمع، تظاهرات، شناسایی عوامل اطلاعاتی و معرفی و افشای آنها، تشویق دانشجویان به کار جمعی، ایجاد شبکه های اتباطاتی و تلاش برای ایجاد سندیکای دانشجویی در دانشکده یا دانشگاه …
جمع های دانشجویی در مراکز مختلف آموزشی باید تلاش کنند که با رعایت نکات امنیتی به یکدیگر متصل شوند. برای این منظور باید در فضای مجازی و یا از طریق دوستانی که در دانشگاه های دیگر هستند این جمع های فعال را شناسایی و با آنها ارتباط برقرار کرد. روش برقراری ارتباط می تواند مجازی یا رودرو باشد، اما مهم رعایت دقیق نکات امنیتی و عدم افتادن در تله های ساخته رژیم است.
از طریق ارتباط میان یکدیگر، یک شبکه از جمع های فعال دانشجویی دانشگاه های مختلف شکل می گیرد. وقتی این شبکه شکل گیرد دانشجویان قادر خواهند بود که در صورت لزوم دست به حرکت های گسترده و سراسری بزنند. یعنی چندین دانشگاه بزرگ کشور به طور همزمان دست به اقدام اعتراضی بزنند.
کمیته دانشجویی سازمان خودرهاگران چندی پیش طرحی را پیشنهاد کرد به نام «شبکه سراسری دانشجویان ایران» (شسدا). بر اساس این طرح دانشجویان فعال و سازمان یافته دانشگاه های مختلف سعی می کنند با استفاده از فضای مجازی ارتباط میان خویش را برقرار کنند و در صورت لزوم از این شبکه برای سازماندهی و برنامه ریزی حرکت های هماهنگ و سراسری استفاده کنند. این شبکه به طور عمده از طریق امکانات فضای مجازی و با رعایت دقیق نکات ایمنی عمل خواهد کرد و امکان ضربه خوردن آن به این ترتیب بسیار پایین است.

لینک های زیر مرتبط به طرح شسدا هستند:

خودرهاگران: طرح ایجاد «شبکه ی سراسری دانشجویان ایران (شسدا)

پیش به سوی ایجاد شبکه ی سراسری دانشجویان ایران (شسدا)

خودرهاگران: با ارسال آموزش های سازماندهی به کارگران یاری برسانیم.

admin — Tue, 18 Oct 2011 10:16:26 +0000

حرکت های اعتراضی کارگری در روزهای گذشته اوج گرفته است. با اطلاع رسانی و ارسال آموزش های سازماندهی کارگری برای آنان به کارگران یاری برسانیم. –
تجمع 150 كارگر لوله سازي اهواز مقابل استانداري خوزستان
اعتصاب كارگران سد گتوند ادامه دارد
اعتصاب كارگران شركت متروي شهري اهواز ادامه دارد
تجمع كارگران لوله سازي اهواز مقابل كارخانه
اعتصاب كارگران پتروشيمي ماهشهر وارد دومين هفته خود شد
گدایی و زندان، نتیجه ۱۸ماه حقوقِ معوقه کارگران!
اعتصاب کارگران سد مخزنی ژاوه کردستان
كارگران مجتمع گوشت فارس: 18ماه حقوق معوقه داريم و آواره خيابان ها هستيم
اعتراضات كارگران مخابرات راه دور شيراز ادامه دارد
تجمع کارگران نساجي مازندران در مقابل استانداري مازندران
در هر واحدی که کار می کنید کارگران و کارکنان مستعد و معترض را شناسایی و با آنها رابطه برقرار کنید. یک جمع اولیه را تشکیل دهید.
یک جمع کارگری در یک کارخانه یا کارگاه می تواند با حداقل دو نفر کار خود را آغاز کند. بعد از آن این دو نفر می توانند نفر سوم و چهارم را بی سر و صدا به خود ملحق سازند.
یک جمع کارگری نخست به طور مخفیانه جلسه تشکیل داده و برای کارهایی که می خواهد کند بحث و مشورت می کند. نیازی نیست در همان ابتدای کار همه از تشکیل این جمع خبر داشته باشند.
پس از آن که جمع کارگری انسجام درونی به دست آورد و از طریق بحث و مشورت برای فعالیت هایی که می خواهد داشته باشد برنامه ریزی کرد می توان کار خود را در محیط کار آغاز کند. این فعالیت ها به صورت منظم و هدفمند انجام می شود.
کارهایی که یک جمع کارگری در کارخانه یا کارگاه می تواند انجام دهد: شناسایی کارگران مستعد برای پیوستن به حرکت های اعتراضی، وارد تماس تدریجی شدن با این کارگران با رعایت نکات امنتی جهت دعوت از آنها به تشکیل جمع های کارگری و کار جمعی، پخش اطلاعیه و شبنامه در سطح کارخانه برای اطلاع رسانی و آگاه سازی کارگران پیرامون مسائل کارگری و یا مسائل مشخص آن کارخانه یا کارگاه، برنامه ریزی برای شکل دهی به اعتراضات کارگری، اعلام درخواست های مشخص با پشتوانه ی حمایت های اعتراضی جهت برآورده ساختن آنها، برنامه ریزی برای اعتصاب و دست از کار کشیدن در صورت ضرورت، یاری رسانی به شکل گیری کمیته های اعتصاب و اعتراض و تحصن در سطح کارخانه، تلاش برای برقراری ارتباط با سایر کارگران در سایر واحدهای کارگری ضمن رعایت نکات ایمنی، اطلاع رسانی در مورد کنش های کارگری به وسایل ارتباطی از طریق اینترنت و یا به واسطه ی کسانی که می توانند این کار را انجام دهند و …

راه پایان بخشیدن به انفعال اکثریت جامعه

admin — Tue, 18 Oct 2011 06:57:19 +0000

راه پایان بخشیدن به انفعال اکثریت جامعه

دفتر تولید سازمان خودرهاگران

یکی از دلایلی که مردم ستم رژیم را تحمل می کنند این است که نه به قدرت خود واقف اند و نه به توان خویش باور دارند. برای این منظور باید مردم را به قدرت بی نهایت خود آشنا ساخت. اما چگونه؟ بخشی از این کار به صورت نظری است. یعنی آگاه سازی مردم در این باره از طریق برنامه های تلویزیونی، رادیویی، اینترنت، نوشتاری، گفتاری و غیره. اما این روش تاثیرات بسیار محدودی دارد. روش موثر برای آگاه ساختن مردم نسبت به قدرت شان نشان دادن این امر در عمل است. یعنی اقلیت روشنگر علاوه بر کار آگاه سازی و روشنگری باید در مواردی که ممکن است دست به اقدام بزند و با عمل خود دشمن را وادار به یک عقب نشینی کوچک یا دادن یک امتیاز هر چند ساده و ابتدایی بکند. این نتیجه مشخص به دست آمده از کنشگری تاثیری عمیق و گسترده بر روحیه ی بخش منفعل جامعه خواهد داشت.

براساس آن چه گفته شد می بینیم که این کافی نیست که دائم در رسانه ها به گفتن این که مردم شما قدرتمند هستید و می توانید هر کاری کنید بسنده کنیم. مردم به این آسانی و به این شکل نیست که از پوسته ترس و ناامیدی بیرون می آیند و تبدل به کنشگر می شوند. در واقع پارامترهای فر اوانی است که در ذهن مردم عمل می کنند. مذهب، خرافات، تربیت خانوادگی، ترس از مجازات، تبلیغات و جنگ روانی حاکمیت و نیز جو روانشناختی جامعه که ترکیبی از وحشت و انفعال ناشی از حس تنازع بقاء است … به طور جدی در ذهن توده ها عمل می کند. در مقابل همه ی این ها فعالیت های تبلیغاتی پراکنده و نا منظم روشنگران در رسانه ها و اینترنت و این سوی و آن سوی نمی تواند به اندازه ی کافی تاثیر گذار باشد. این واقعیت است که کنشگران را به سوی عمل دعوت می کند.

کنشگری کار آسانی نیست. هزینه ی آن سنگین است و خطرناک و دشوار می باشد. اما تنها راه است. تنها با عمل است که می توان به توده ها نشان داد که دلیلی برای ترس و وحشت نیست، حرکت و عمل یعنی موفقیت و پیروزی. وقتی کنشگران بتوانند یک مرکز سرکوب را از خنثی سازند، یا با یک اعتصاب برق آسا دولت را به تسلیم وادارند، یا با یک تظاهرات برنامه دار نیروهای سرکوبگر را زمین گیر کنند مردم می بینند که شانس پیروزی و موفقیت وجود دارد، فقط باید بخواهند.

نباید انتظار داشت که توده ها با چند سخنرانی یا برنامه ی تلویزیونی به خیابان ها بریزند و از پس دستگاه سرکوب برآیند. این انتظار بیهوده ای است. نمی توان حاصل کار میلیون ها ساعت کار تبلیغات و سرکوبگرانه ی رژیم را در طول سی و دو سال با چند ساعت برنامه یا چند مقاله در ماه جبران کرد. معادله ی نابرابر فوق فقط از طریق عمل است که می تواند به نفع کنشگری به هم ریخته شود. فراموش نکنیم که رژیم دهه هاست، دهها رادیو و تلویزیون، صدها نشریه، هزاران مسجد و دهها هزار محل مغزشویی دیگر در اداره و دانشگاه و مدرسه با هزاران هزاران نیروی مسخ کننده آخوند و امثال آن در اختیار داشته است. این حجم عظیم ضربه زدن بر روح و روان جامعه را نمی توان با چند سایت اینترنتی و چند ساعت برنامه ماهواره ای جبران کرد. برای آن که تاثیرات منفی این کار مغزشویی رژیم را در مردم خنثی کنیم نیاز به عمل داریم.

بنابراین بهتر است که به جای وقت کشی و بیهوده فرصت ها را با کار صرف نظری هدر دادن، در پی آن باشیم که با عمل گرایی به صورت هدفمند و سازمان یافته به سوی نشان دادن قدرت مردم به خودشان از طریق کنش های مشخص کارآ و موثر باشیم. جمع های کنشگرا را در هر کجا که می توانیم تشکیل دهیم: در کارخانه، در مدرسه، در دانشگاه، در اداره، در جمع دوستان، در خانواده، در محله. در هر کجا که پتانسیل مبارزاتی وجود دارد کار جمعی و سازمان یافته را آغاز کنیم و هدفمان روشن باشد: کنش. با عمل مبارزاتی خود باور مردم به قدرت خویش را تقویت کنیم و مطمئن باشیم از یک مرحله توان به فعل آمده ی مردم به صورت خودجوش عمل خواهد کرد.

گفتاری درباره ی سازماندهی مبارزاتی در سوریه و مقایسه ی آن با ایران

admin — Sun, 09 Oct 2011 10:23:56 +0000

گفتاری درباره ی سازماندهی مبارزاتی در سوریه و مقایسه ی آن با ایران
دکتر کورش عرفانی
تولیدی از رادیو اتحاد

http://khodrahagaran.org/radioetehad/mp3/Syria-1.MP3

گفتم و گفت: برای پیروزی فقط باید مسئولیت پذیر باشیم، همین.

admin — Sat, 08 Oct 2011 19:40:00 +0000

گفتم: خیلی تو فکری؟

گفت: از خود می پرسم که سرنوشت کشورمان چه می شود؟

گفتم: بستگی به ما دارد؟

گفت: یعنی به کی؟

گفتم: یعنی به هر ایرانی.

گفت: چگونه؟

گفتم: به این صورت که هر کدام از ما به همان نسبت که احساس مسئولیت بیشتری کنیم در شکل دهی به آینده ی کشورمان نقش خواهیم داشت.

گفت: و اگر احساس مسئولیت نکنیم؟

گفتم: به همان نسبت در نابودی کشور و ملت مان نقش داریم.

گفت: ولی این برخورد خیلی رادیکال است.

گفتم: در زندگی خیلی چیزهاست که رادیکال است، مرگ، تصادف و غیره، اما همه ی این ها واقعی است.

گفت: یعنی باید با واقعیت سروکار داشته باشیم؟

گفتم: جز این نمی تواند باشد. اگر چیز دیگری جز واقعیت را در محاسباتمان بیاوریم سر خود را کلاه گذاشته ایم.

گفت: و اگر واقع گرا باشیم چه می کنیم؟

گفتم: ترس را کنار می گذاریم.

گفت: چطور؟

گفتم: شما وقتی می بینید که یک تریلی دارد مستقیم روی ماشین شما می آید این خطر را می پذیرید که با سرعت مسیر خود را تغییر دهید. این کار خطرناک است، اما خطر آن از له شدن زیر تریلی بهتر است.

گفت: و این چگونه به بحث ما بر می گردد؟

گفتم: وقتی می بینیم که هست و نیست ما و کشورمان و نسل های آینده و انسانیت مان همه و همه به طور حتم رو به نابودی می رود باید خطراتی را بپذیریم و برای متوقف کردن این روند کاری کنیم.

گفت: یعنی وارد مبارزه شویم؟

گفتم: مگر انتخاب دیگری هم هست؟

گفت: و چگونه باید مبارزه کرد؟

گفتم: از هر طریق ممکن. هر کس باید تلاش کند به هر شکل که می تواند در تضعیف رژیم بکوشد.

گفت: چگونه؟

گفتم: از هر طریق ممکن: اعتصاب، اعتراض، تظاهرات، خرابکاری، افشاء گری، یاری مبارزین، نافرمانی مدنی و …

گفت: آیا این کار را تنها می شود کرد؟

گفتم: بهتر است جمعی باشد. اما اگر توانایی کار جمعی را همین حالا نداریم هر کاری که به طور تنهایی می توانیم باید صورت دهیم.

گفت: مثل چی؟

گفتم: مثل به کار گرفتن اینترنت برای آگاه ساختن دیگران، مثل پرداخت نکردن قبض گاز و برق، مثل تشویق مردم به مبارزه در خانواده و محله و مترو و سرکار و غیره

گفت: بله خیلی کارها می شود کرد.

گفتم: فقط باید مسئولیت پذیر باشیم. همین…

سازماندهی در قیام سوریه (تجربه ها و آموزش ها)

admin — Wed, 05 Oct 2011 07:14:51 +0000

سازماندهی در قیام سوریه

(تجربه ها و آموزش ها)

کمیته نافرمانی مدنی سازمان خودرهاگران

هیچ قیامی بدون سازماندهی به نتیجه نمی رسد. سازماندهی نه بخش اختیاری جنبش که قسمت اجباری آن است. بنابراین باید به طور جدی به آن پرداخت. نگاهی به تجربه سوریه می تواند برای کنشگران ایرانی مفید باشد.

—-
قیام مردم سوریه از شش ماه نیز گذشت. تعداد کشته شدگان بالغ بر 3 هزار نفر شده است. رژیم بشار اسد برای سرکوب آنان به تانک و توپخانه متوسل شد. اما جنبش قدرتمندتر از گذشته ادامه دارد.

با آغاز قیام از نیمه ماه مارس سال 2011 بخشی از مردم سوریه بلافاصله رو به سازماندهی و ایجاد گروه های کاری آوردند. خواست مشترک همه ی این گروه ها انتقال قدرت از رژیم استبدادی کنونی به یک نظام دمکراتیک می باشد.

همزمان با فعالیت های میدانی کنشگران سوری در محل یک شبکه ی مجازی بر روی اینترنت تشکیل شده است تا بتواند مرزهای سانسور دولت مستبد سوریه را دور بزند و در کار اطلاع رسانی و خبر رسانی فعال باشد.

مهمترین بخش قیام مردم سوریه شبکه ای از کنشگران است به اسم «کمیته های محلی هماهنگ کننده اعتراض ها». این شبکه یکی از فعالترین قسمت های بدنه ی سازمان یافته ی جنبش است. این شبکه نخست در برخی از استان ها و توسط گروه های چند نفره برای هماهنگی اعتراضات محلی تاسیس شد و به تدریج گسترش پیدا کرد. سوری ها در یافتند تا در یک محل یک کمیته هماهنگ کننده وجود نداشته باشد مردم به صورت خودجوش و تصادفی به خیابان نخواهند آمد، یا اگر بیایند یک بار است و نه در طول ماه ها و ماه ها. پس در هر محله و منطقه ای «کمیته های محلی هماهنگ کننده ی اعتراض ها» را درست کردند. این کمیته ها در همه استان های سوریه موجود هستند. آنها همدیگر را به تدریج پیدا کرده و فعالیت های خود را به صورت هماهنگ درمی آورند. در این کمیته ها شاهد حضور کنشگران در محل، خبرنگاران، حقوقدانان و نویسندگان از بیشتر شهرهای سوریه هستیم.
حضور تعداد قابل توجهی خبرنگار و روزنامه نگار و نیز شخصیت های حقوقی و مدافعان حقوق بشر در این کمیته های محلی سبب شده است که اطلاع رسانی در مورد جنبش به خوبی صورت گیرد. این کمیته های محلی هماهنگ کننده مجهز به یک «دفتر نمایندگان مناطق» هستند. در هر منطقه ای یک نماینده هست که آن منطقه را نمایندگی می کند. به همین ترتیب این کمیته ها مجهز به دفاتر هماهنگی خارجی هم هستند که به مثابه سخنگوی جنبش رسانه ها و یا نهادهای بین المللی را از آن چه در کشور می گذرد با خبر می سازند.

این شبکه هم چنین به یک دفتر مشاوره نیز مجهز است که در آن شخصیت های اپوزیسیون، روشنفکران و نیز نویسندگان از طیف های مختلف حضور دارند و در باره ی فعالیت های کمیته های محلی هماهنگ کننده نظرات مشورتی می دهند.

یکی از کارهای مهم دفتر اطلاع رسانی تماس مداوم با نمایندگان منطقه هاست تا بتواند اطلاعات دقیق در مورد آن چه در صحنه می گذرد به دست آورده و آنها را پس از رسیدگی و اطمینان منتشر سازد. این دفتر اخبار را مورد تحقیق و بررسی قرار می دهد که با اطمینان اطلاع رسانی شود. اطلاعات وارسی شده از طریق وسایل ارتباطی مختلف از جمله فیسبوک و نیز توسط سخنگویانی که با رسانه ها در تماس هستند انتشار می یابد.

اما بخش اصلی کار شبکه «کمیته های محلی هماهنگ کننده ی اعتراض ها» در صحنه ی مبارزات است. این کمیته ها چند وظیفه ی اصلی را بر عهده دارند:

هماهنگی مسیر اعتراض ها و تظاهرات
آماده سازی پلاکاردها و پوسترها
تعیین یک نام مشترک برای هر جمعه اعتراضی
تامین و رساندن آب و خوراک به اعتصاب کنندگان
فراهم کردن خدمات پزشکی لازم در محل برای زخمی شدگان در صحنه ی اعتراضات
دعوت و تشویق گروه های صنفی مختلف مانند معلمان، وکیلان، پزشکان و غیره برای پیوستن به جنبش
اطلاع رسانی از طریق دیوار نویسی و پخش اعلامیه و نصب پوستر و غیره
تهیه فیلم و عکس از تظاهرات و درگیری ها در صحنه برای ارسال جهت انتشار
تهیه فهرستی از نام و مشخصات کشته شدگان جنبش
تهیه فهرستی از نام دستگیر شدگان و نا پدیدشدگان

در ماه اکتبر زمانی که مخالفان رژیم در استانبول برای تشکیل یک شورای ملی انتقالی گردهم آمدند در نهایت اعلام شد که «مذاکرات خود را با کمیته هماهنگی انقلاب که یک تشکیلات با تجربه برای اداره تظاهرات داخل سوریه است آغاز نموده اند. در صورت توافق شورای ملی سوریه و کمیته هماهنگی، این شورا 75 درصد از مخالفان را در زیر چتر خود سازماندهی خواهد کرد و از نظر قانونی از صلاحیت نمایندگی مخالفان برخوردار خواهد شد.» [1]

این رقم به خوبی گستردگی و پوشش مخالفان را توسط این کمیته متذکر می شود. به عبارت دیگر بحث بر سر یک شبکه مجازی و یا محدود نیست، بلکه «کمیته هماهنگی واحدهای محلی» یک واقعیت مادی در خدمت جنبش است.

از این تجربه ی سوریه می توان درس های ارزشمندی را بیرون کشید:

1) جنبش ها و قیام ها به طور تصادفی بروز نمی کنند، اگر هم کنند، مانند جنبش سبز، ره به جایی نمی برند.

2) تا وقتی واحدهای سازمان یافته در محله ها نباشد امکان تداوم بخشیدن و ملی کردن اعتراضات نخواهد بود.

3) اینترنت و فیسبوک زمانی موثر است که به طور عملی در صحنه ی واحدهای محلی در حال کار هستند و اینترنت به عنوان ابزار هماهنگی میان آنها عمل می کند.

4) وقتی سازماندهی محلی روی داد می توان با اتکاء به آن یک جنبش را آغاز کرد، ادامه داد، هدایت کرد و به نتیجه رساند.

5) تا قبل از تشکیل این شکبه های محلی و تا پیش از آن که عمل کنند و تثبیت شوند تشکیل یک جایگزین در خارج از کشور و اعلام آن فایده ی عملی در برندارد.

6) زمان درست و مناسب برای تشکیل و فعال شدن یک نیروی جایگزین زمانی است که شبکه های محلی شکل گرفته و عمل می کند و با اتکاء بر آنها می توان اقدام به تشکیل آلترناتیو با پشتوانه ی اجرایی نمود.

با اتکاء به این تجارب، سازمان خودرهاگران از همه کنشگران داخل کشور می خواهد که ارجحیت کاری خود را بر روی «خودسازماندهی» در محل بگذارند و با تشکیل واحدهای محلی در دانشگاه و کارخانه و مدرسه و اداره و محله های زندگی خود، حداقلی از کار سازمان یافته جمعی و به تدریج شبکه سازی را شکل دهند. آموزش ها برای این منظور موجود است و بخصوص از این وبسایت دیدن کنید: www.sazmadenehi.org

منابع :

http://www.alarabiya.net/articles/2011/07/31/160250.html

http://www.afghannews.tv/Dari/1390/Mezan/9/Mukhalefan_beshar.html

[1] http://www.afghannews.tv/Dari/1390/Mezan/9/Mukhalefan_beshar.html

جایگزین رژیم نیرویی است که سازماندهی کند – کورش عرفانی

admin — Fri, 30 Sep 2011 04:21:07 +0000

جایگزین رژیم نیرویی است که سازماندهی کند
کورش عرفانی

در این شک نیست که پایین کشیدن رژیم ایران از قدرت نیاز به یک جایگزین دارد. بدون این جایگزین بسیاری در ابهام پیرامون فردای سقوط نظام به سر برده و دست به کاری نمی زنند. پس، در مورد ضرورت وجود آلترناتیو جای تردید چندانی نیست. اما بحث به طور عمده در مورد چگونگی تشکیل آن، با بن بست مواجه است. برخی بر این باورند که این آلترناتیو به طور لزوم باید از داخل شکل گیرد؛ بعضی دیگر شکل گیری آن را تنها در خارج از کشور و میان تشکل های سیاسی میسر می دانند. تا به اینجا هیچ یک از این دو راهکار پاسخ نداده است، دلایل آن نیز متعدد است. نگارنده این فرضیه را مطرح می سازد که دلیل اصلی این امر می تواند در همین جداسازی مکانیکی داخل و خارج کشور باشد. راهکار شاید در ترکیب بایسته ی این دو باشد نه در جدایی آنها. اما چگونه؟

می دانیم که یک رژیم برای سقوط کردن باید 1) به اندازه ی کافی ضعیف باشد و 2) جایگزینی داشته باشد. رژیم جمهوری اسلامی در زمینه ی نخست با سرعت پیش می رود: رژیمی از هم پاشیده، بی آینده و متشتت که برای بقای خود دست و پا می زند. ورشکستگی اقتصادی، عدم مشروعیت داخلی و نیز محاصره ی اقتصادی بین المللی سه زیرپایه ی فروپاشی این نظام هستند. در چنین شرایطی کمتر کسی است که بر روی آینده ی حتی میان مدت رژیم ایران شرط بندی کند. این رژیم در راستای یک ضرورت داخلی از یکسو و در مسیر یک فرایند تغییر گریزناپذیر خاورمیانه ای محکوم به فناست. رفتن رژیم اما تابع دو چیز بسیار متفاوت است: نخست احتمال حمله ی نظامی غرب (آمریکا، اسرائیل و اروپا) و دوم اراده ی عملی مردم برای تغییر.

بحث ما در این نوشتار بر روی این مورد آخر و آن هم درباره ی اهمیت و نقش آلترناتیو یا همان جایگزین می باشد. اگر فرض را بر این بگیریم که شکل گیری یک جایگزین باید حاصل کار مشترک داخل و خارج از کشور باشد پرسش اساسی در مورد چگونگی آن مطرح می شود.

جایگزین چه ویژگی هایی دارد؟

هیچ جایگزینی نمی تواند متکی بر خود باشد، باید متکی بر مردم باشد. اتکای بر مردم یعنی آن که مشروعیت خود را از آنان به دست آورد و این کار بر دو اساس روی می دهد: نخست افکار و مواضع و برنامه ها و دیگری میزان پایبندی عملی به این افکار و مواضع و برنامه ها. یعنی مردم هم باید ایده ها و پیشنهادات یک جریان جایگزین را تایید کنند و هم این که ببینند تعهد عملی آن جریان به آن چه می گوید چقدر است. آن سازمان یا جبهه ی سیاسی که حرف از دمکراسی می زند اما در عمل چیزی به اسم دمکراسی را در برخوردها و تعاملاتش رعایت نمی کند به سرعت به عنوان یک جریان ناصادق ارزیابی می شود و سپس از دور واقعی جریان جایگزین سازی حذف می شود. راه صادقانه و موثر برای شرکت در فرایند آلترناتیو سازی عبارت است از یافتن راهکارهایی که پیوند میان داخل و خارج را در شکل ارگانیک (زنده) و موثر خود تامین کند.

برای این منظور، بهترین راهکار پرداختن و پاسخ گفتن به نیاز مبرم و ضروری و نخست جنبش اعتراضی در داخل کشور است: سازماندهی. همه ی ما می دانیم که جنبش سبز به دلیل نداشتن سازماندهی پایدار شکست خورد، همه ما می دانیم که هم اکنون اعتراضات کارگران واحدهای کوچک و بزرگ در سراسر ایران به دلیل نبود سازماندهی کشوری است که نمی تواند ابعاد گسترده ی ملی پیدا کند در حالی که می دانیم شمار کارگران همدرد و گرفتار بسیار است، همه ی ما می دانیم که دانشجویان معترض در کل ایران پرشمار است اما یا امکان ابراز اعتراض همگانی را ندارند و یا در قالب حرکت های کوچک سرکوب می شوند زیرا که نمی توانند به صورت سراسری دست به حرکتی بزنند، زنان فعال به صورت جدا از هم دستگیر و زندانی می شوند چون با هم دست به اقدام نمی زنند، معلمان حق التدریسی در دو استان مختلف کشور در دو زمان جدا دست به اعتراض می زنند و به همین دلیل تاثیرچندانی بر شرایط ندارند، میلیون ها بیکار همدیگر را پیدا نمی کنند تا دست به یک اقدام جمعی اساسی بزنند، حاشیه نشین های تبریز مانند همسانان خود در مشهد در فقر می سوزند اما نمی دانند با این خیل عظیم محرومان چگونه می شود دست به یک حرکت سراسری زد، حتی روزنامه نگاران و وکیلان و فعالان حقوق بشری با وجود سرکوب مستمر نمی توانند همدیگر را پیدا کرده و دست به یک اعتراض گروهی بزنند… مثال ها فراوان است اما آن چه که نقطه ضعف مشترک همه ی این قشرها و موارد است یک چیز بیشتر نیست: نبود سازماندهی. نداشتن یک برخورد سازمان یافته با مقوله اعتراض گری.

بسیاری از مردم ایران به دلایل فرهنگی، سیاسی و تاریخی هنوز درنیافته اند که اگر قرار باشد در شرایط زندگی شان تغییر مثبتی صورت دهد بستگی به اراده ی خودشان دارد و این اراده نیز تا شکل جمعی پیدا نکند نمی تواند متبلور شود. اراده ی جمعی نیاز به سازماندهی دارد تا عینیت، تداوم و کارآیی خود را حفظ کند. پس اگر ما عنصر سیاسی داریم، یعنی فعالان سیاسی و تشکل ها و سازمان های سیاسی، یک وظیفه ی اصلی برای همه ی آنها مشخص می شود: دعوت و آموزش به کار سازمان یافته.

دعوت به سازماندهی و آموزش آن:

بحث دعوت و آموزش است: یعنی هم تشویق مردم به کار سازمان یافته از طریق توضیح ضرورت آن و هم به طور مشخص، آموزشهای کار سازمان یافته را به میان مردم بردن. به عبارت دیگر دست ها را بالا زدن و به نیاز مبرم و اساسی جنبش اجتماعی بالقوه ی مردم جواب دادن. این را بدانیم که تا مردم به صورت سازمان یافته به خیابان نیایند، اگر صد بار هم بیایند و صدها بار هم پرشمارتر بیایند، باز حرکتشان آینده ای ندارد و سرکوب شدنی یا در بهترین حالت، منحرف شدنی است. تنها عنصر سازماندهی اجتماعی اعتراضات و اعتراضگران است که امکان موفقیت آن را در مسیر منافع مردم تامین خواهد کرد. این یک درک تجربی از جنبش های اجتماعی است که هم اینک در چندین کشور خاورمیانه نیز در جریان است.

پس، اگر قرار باشد به عنوان کنشگر یا سازمان سیاسی به یک نیاز مبرم مردم معترض در داخل کشور پاسخ دهیم، که بر نیازهای دیگرارجحیت دارد، موضوع سازماندهی است. تهیه و ارائه ی آموزش های مربوط به سازماندهی و خودسازماندهی در داخل از هر طریق ممکن ضروری است: از طریق برنامه های رادیویی و تلویزیونی، از طریق امکانات مرتبط به اینترنت، از طریق تماس تلفنی، از طریق ارسال جزوات با پست، از راه دادن جزوات آموزشی به ایرانی هایی که به داخل کشور رفت و آمد می کنند، از طریق آموزش ایرانی هایی که در خارج هستند و داوطلبند که به داخل رفته و این آموزش ها را منتقل کنند و یا ازهر طریق ممکن دیگر. مهم این است که کنشگران داخل کشور بدانند از وقت چگونه استفاده کنند، زیرا سازماندهی کار یک شبه نیست.

در سایه ی پاسخ گویی به این نیاز مشخص یک پیوند کارکردی بین مردم معترض داخل و فعالان سیاسی خارج از کشور که به این مهم پرداخته اند به وجود می آید. داخلی ها می بینند که کنشگران سیاسی در خارج بر روی نیاز مشخص آنها در زمینه ی سازماندهی متمرکز هستند و به آنها یاری می رسانند تا از حالت پراکنده ی کنونی بیرون آیند و به صورت منسجم و سازمان یافته عمل کنند. از آن جا که سازماندهی کمبود واقعی جنبش آزادیخواهی و عدالت طلبی است، رفع آن به طور طبیعی جنبش را فعال تر و کارآتر خواهد کرد. این امر به طور طبیعی دست تشکل های سیاسی را برای مانوور سیاسی بیشتر فراهم خواهد کرد. یعنی اتکای سازمان های سیاسی خارج از کشور به جنبش اعتراضی داخل کشور واقعی تر و مادی تر خواهد شد. به این ترتیب، دست این سازمان ها برای جذب نیرو و امکانات مادی در خارج از کشور برای پشتیبانی هر چه بیشتر از کنشگران داخل کشور بازتر خواهد شد. یعنی می توان رسانه های خاص مبارزاتی بنا کرد، امکانات مالی و مادی به ایران گسیل داشت و به صورت مشخص اعتصاب کنندگان حوزه های مختلف را مورد حمایت مالی قرار داد.

از دل این داد و ستد موثر میان کنشگران داخل و خارج از کشور و به تدریج که جنبش اعتراضی در داخل به طور عملی صحنه های سیاسی و اجتماعی را یکی بعد از دیگری تسخیر می کند در یک مقطعی بی شک این نیاز به طور طبیعی مطرح خواهد شد که اینک باید برای کنار زدن رژیم جمهوری اسلامی امکانات و مصالح لازم را تهیه و تدارک دید. در بین ملزومات این کار وجود یک پیکره ی نمایندگی-رهبری و نیز تدارک قیام سرنگونی مطرح می شود. در اینجاست که به طور مشخص بحث «جایگزین» به طور طبیعی در مقابل جنبش قرار می گیرد. نکته ی مهم این که این بار و در سایه ی نتایج این فرایندی که تشریح شد، در آن مقطع، دیگر هر سازمان و نهاد سیاسی نمی تواند وارد مقوله ی جایگزین سازی شود. وقتی روندی که در بالا اشاره کردیم (ارتباط ارگانیک داخل و خارج حول محور سازماندهی و تدارکات) به طور عملی طی شود، خودبخود مشخص خواهد بود که کدامیک از گروه ها و سازمان های سیاسی خواهد بود که در چشم مردم از شرایط لازم برای پیشبرد طرح جایگزین سازی برخوردارست.

به عبارت ساده تر، هر نیرویی که بتواند در مسیر فعلی نقش مهمی را برای سازماندهی نیروهای داخل ایفاء کند دو کارکرد جنبش را پاسخ می دهد: از یک سو سازماندهی جنبش را تامین می کند و از سوی دیگر کاندیدای مناسبی برای شرکت در روند جایگزین سازی خواهد بود. رابطه ی سازماندهی و جایگزین سازی انتخابی و تزیینی نیست، یک پیوند ارگانیکی ضروری است.

کورش عرفانی

www.korosherfani.com

29 September 2011

منبع: سايت ديدگاه

پیروزی در گرو سازماندهی است

admin — Thu, 08 Sep 2011 04:30:45 +0000

پیروزی در گرو سازماندهی است

هواداران سازمان خودرهاگران در فرانکفورت – آلمان

————————————————–

این متن رو چهارشنبه ۲۴ آگوست پس از اینکه انقلابیون لیبی‌ تقریبا همهٔ طرابلس رو به دست گرفتند، نوشتم و دوستانمون در سازمان خودرهاگران نیز در ویرایش اون کمک بسیاری کردند، پس از اعتراض کارکنان ایران خودرو و در آستانه دیدار استقلال تهران-تراکتورسازی تبریز باز هم ضرورت سازماندهی بیش از پیش حس می‌شه، امیدوارم آوردن این متن در اینجا نیز بتونه به نگرش شما در زمینهٔ سازماندهی کمک کنه: شش ماه نبرد و ایستادگی انقلابیون و یکشنبه گذشته سرانجام فتح طرابلس. بسیاری تلاش می کنند که آن چه را در لیبی گذشت به حضور نظامی نیروهای ناتو خلاصه کنند، اما نباید فراموش کرد که این حضور به دنبال یک خیزش مردمی و سرکوب خونین آن بود. اراده ی مردم بالاترین منبع تغییر در جامعه است. بدیهی است که در نبود فضای دمکراتیک برای شکل گیری تشکل های دمکرات انحرافاتی مانند متوسل شدن به نیروهای بیگانه ممکن است، اما این امر را نباید به همه ی کشورها تعمیم داد و این طور اندیشید که مردم سوریه و ایران نیز چاره ای جز این ندارند. آن چه در درجه ی نخست مهم است رهایی یک ملت از قید زنجیرهایی است که یک دیکتاتور دیوانه به دست و پایشان بسته بود.

تنها چند روز پیش از پایان کار بود که معمر قذافی، مستبد تاریخ مصرف گذشته لیبی‌، انقلابیون را در آستانه‌ی آزادسازی پایتخت برای چندمین بار «موش و سوسک» خواند و امروز خود چاره ای جز فرو رفتن در زباله دان تاریخ ندارد. همیشه این گونه بوده است که مردمی یکپارچه و دلاور شکست را تجربه نمی کنند.

آتشی که از خودسوزی طارق بوعزیزی میوه فروش تونسی به پا خاست دیکتاتور چهارم را هم در کام خود فرو برد و روز به روز شعله ورتر می شود.

در نشست خبری روز دوشنبه صبح، خبرنگار الجزیره از دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا، می‌پرسد: آیا قذافی از لیبی‌ خواهد رفت یا به جایی‌ برده خواهد شد؟ دیوید کامرون پاسخ می دهد: قذافی برای پاسخگویی در مورد جنایاتش در دادگاه حاضر خواهد شد.

اگر چند سال به عقب بازگردیم، به یاد خواهیم آورد که پیشینیان دیوید کامرون و دولت‌های غربی انقلاب را «خشونت» می‌دانستند و بی‌ تفاوتی‌ خود به نقض آشکار حقوق بشر در خاورمیانه و حتی مجازاتی ضد بشری چون سنگسار را با “نسبیت فرهنگی‌” توجیه می کردند. تصور آنها بر این بود که این گونه می توان نظمی را که به نفع آنها عمل می کرد در سطح جهانی حفظ کرد. جهان را به دو بخش تقسیم کرده بودند: یکی‌ جهان سرمایه داری و دیکتاتورهای هم پیمانش و دیگری «نیروهای تروریسم اسلامی». گویی که چرخ تاریخ فقط باید براین دو محور بچرخد و بس. با بهره برداری از قدرت تبلیغاتی و مادی خویش مردم جهان را در وضعیت گزینش بین بد و بدتر قرار داده بودند تا از ترس «تروریسم اسلامی» به دامان دیکتاتورهای تحت پوشش سرمایه داری جهانی پناه ببرند. اما جامعه منطق خویش را دنبال می کند. در درون جوامع شمال آفریقا و خاورمیانه فرزند خشم در دلِ مادر آگاهی رشد کرد و زاده شد. موج انقلابی‌ که در خاورمیانه به راه افتاد، به یکباره همه ی معادلات را به هم ریخت و تا آنجا پیش رفت که رئیس جمهور آمریکا، باراک اوباما، نیز با عبارت “بهار آزادی در جهان عرب” به نمایندگی‌ از جهان سرمایه داری به پیشواز اجباری انقلاب رفت تا در آینده ناچار به بیرون ماندن از این بازی نباشد.

اما این پایان داستان نبود، امروز فریاد “الشعب یرید اسقاط النظام”(مردم سرنگونی نظام را می خواهند) را هر کودک عرب زبان زمزمه می‌کند، قذافی چهارمین دیکتاتور خاورمیانه بود که سرنگون شد و با رفتنش شمارش معکوس برای بشار اسد آغاز شد.مردم سوریه با اراده ای آهنین دربرابر گلوله‌های تانک ایستاده اند و تا سرنگونی بشار اسد و نظام ننگینش از پا نخواهند نشست. موقعیت در سوریه به نقطه ی غیر قابل بازگشت خود رسیده است. خاورمیانه‌ای دیگر بر پایه ی خواسته‌های دموکرات‌های در راه است که بدون شک کسی‌ در آن پذیرای نظام تروریست پرور اسلامی نخواهد بود. رژیم پوسیده ی ایران به عنوان حکومتی فاقد حیات متناسب با تاریخ امروز جهان محکوم به رفتن است و خواهد رفت.

نظام ننگین جمهوری اسلامی در ایران به پشتوانه ی‌ مثلث آخوندها، سپاه پاسداران و سرمایه داران بازاری به پیش می رفت، اما در دو سال گذشته در هر سه‌ بخش پذیرای ضربات سختی بوده است.

از دست دادن مشروعیت و نمایان شدن چهره ی آدمکش آخوندها پس از اعتراضات سال ۸۸ و کشتار مردم در ک‌ف خیابانها و تجاوز به زنان و دختران. بالا گرفتن اعتراضات مردمی در سوریه و ریزش در پیکرهٔ ارتش، حزب بعث سوریه و حزب الله لبنان، که هم پیمانان سپاه هستند، این نیرو را با چالش جدی روبرو ساخته و همزمان به دنبال تحریم‌های بین المللی، بحران مالی‌ نیز گریبانگیر سپاه پاسداران شده است. در بخش سوم، در پی‌ حذف یارانه‌ها سرمایه داران بازاری نیز نمی توانند مانند گذشته برای بقای نظام جمهوری اسلامی هزینه کنند و از آن سودی را که انتظار دارند ببرند. به زودی طرح هدفمندسازی یارانه‌ها نیز شکست خواهد خورد و نظام جمهوری اسلامی با بزرگترین بحران اقتصادی تاریخ ننگینش روبرو خواهد شد. فلج ناشی از کمبودهای عظیم مالی ساختارهای نظام را در برخواهد گرفت.

در چنین شرایطی می‌توان قشر متوسط و فرودست جامعه را همبسته کرده و برای جنبشی دگرگونی آفرین حرکت کرد.

من و شما می توانیم، در کنار هم، اعتصاب آموزگاران کشور را در برابر مجلس و یا وزارت آموزش و پرورش سازماندهی کنیم، کارگران و بیکاران را به اعتصاب در برابر وزارت کار فرا خوانیم، دانشجویان را به خودسازماندهی در دانشگاه های کشور دعوت کنیم، می توانیم ورزشگاه‌های فوتبال را از آن خود کنیم و فریادمان را چون پتک بر سر دیکتاتور فرود آوریم و…؛ از همین کنش هاست که انقلاب زاده خواهد شد.

اما اگر بر مواضع فردی سی‌ سال گذشته پافشاری کرده و باز از یکدیگر جدا بمانیم، نظام فاشیستی جمهوری اسلامی باز هم مانند سال۶۷زندانیان سیاسی را قتل عام خواهد کرد. امثال سردار مدحی را به میان اپوزیسیون می فرستد تا اپوزیسیون را کوچک و ناتوان و خودرا مسلّط بر اوضاع نشان دهد. گروه‌های نژادپرست مانند «گرگ‌های خاکستری » را به ورزشگاه‌های تبریز می فرستد تا در دل‌ من و شما ترس از جنگ قومی و تجزیه کشور را به پا کند.(این سیاست را به نوعی دیگر مبارک و قذافی نیز به کار بردند). به بهانه ی مبارزه با بدحجابی زنان و دختران را در برابر دیدگانمان در خیابان کتک می زند تا از ترس اصلا از خانه بیرون نیاییم و در این صحنه‌ها من و شما نیزتا زمانی که با هم نباشیم تنها بیننده خواهیم بود.

هم میهن! کلید پیروزی در سازماندهی است، پس، به خود آ و به هیچ چیز جز سازماندهی برای سرنگونی جمهوری اسلامی نیندیش، مشکلات فراوانی هست که باید یکی‌ پس از دیگری از پیش رو برداشت اما همه چیز تنها در سایه ی سرنگونی نظام ضدبشری جمهوری اسلامی به دست می‌‌آید. پایین کشیدن رژیم کنونی از قدرت آغاز هر دگرگونی بنیادینی در ایران است.

سازماندهی وظیفه ی نیروهای کنشگر و خودسازماندهی وظیفه ی هر شهروندی است که خواهان دگرگونی است. به هر روی جز به طریق سازمان یافته نمی توانیم مبارزه را به سرانجامی برسانیم. جنبش سال ۸۸ نشان داد که حتی اگر به صورت میلیونی هم به خیابان بیاییم تا زمانی که سازماندهی نکنیم کاری از پیش نخواهد رفت. بنابراین بهتر است که قبول کنیم مبارزه نیاز به هدف، برنامه و نیروی سازمان یافته دارد. با قبول این امر بدیهی باید به دنبال آن باشیم که به طور عملی و در داخل و خارج از کشور به فکر تقویت سازماندهی و خودسازماندهی باشیم.

در این زمینه مطالب و منابع بر روی اینترنت زیاد است. در این وبسایت نوشته های فراوانی در دسترس است:

www.sazmandehi.org

در خارج از کشور ما نیروهای مردمی، که خواهان تغییر در ایران هستیم، می توانیم گردهم آییم و با همکاری با یکدیگر نشان دهیم که این تنها در پرتو فعالیت عملی و هدفمند است که می توان سودمند بود. به یکدیگر نزدیک شویم، به هم اعتماد کنیم، برای همدیگر احترام قائل شویم، در جستجوی حل و فصل مشکلات کهنه ی تاریخی نباشیم، رو به جلو داشته باشیم و آن هم نه با حرف و گفتار، بلکه با عمل و کنش. فرستادن آموزش های مربوط به خودسازماندهی به ایران یکی از مهمترین کارهاست. یک رادیو تازه تاسیس به نام رادیو اتحاد قرار است که به عنوان رادیوی تخصصی در خدمت آموزش سازماندهی باشد. آدرس اینترنتی این رادیو که به زودی بر روی ماهواره W3در ایران پخش خواهد شد به این شرح است:

www.radioetehad.com

آری، راه پر پیچ و خم و زمان اندک است، پس از همین لحظه سازماندهی را آغاز کن و به چگونگی‌ آن فکر کن و با ما نیز در میان بگذار‌.

اگر مایل به همکاری در این زمینه ها هستید می توانید با ما تماس بگیرید.

آدرس ایمیل هواداران سازمان خودرهاگران در فرانکفورت – آلمان :khodrahagaran.frankfurt@yahoo.com

www.khodrahagaran.org

با بیکاری چه کنیم؟

admin — Fri, 26 Aug 2011 04:56:34 +0000

با بیکاری چه کنیم؟

فایل صوتی: با بیکاری چه کنیم؟

تهیه و تنظیم: کمیته کارگری سازمان خودرهاگران

در حالی که تعیین یک رقم دقیق در مورد بیکاران ایران بسیار دشوار است، اما همه ی ما می دانیم که میلیون ها ایرانی در سن کار فاقد هرگونه شغل ثابت می باشند. بسیاری نیز که به عنوان غیر بیکار به فعالیت های کاذب و غیر تولیدی و دستفروشی و امثال آن مشغول هستند، در واقع امر جزو بیکاران می باشند.

از یک سو مشکل بیکاری رو به افزایش است و از طرفی موقعیت اقتصادی کشور رو به وخامت می رود. منبع اصلی درآمد دولت، یعنی نفت، هم در زمینه تولید و هم در زمینه ی صادرات با کاهش چشمگیر روبروست. تحریم های اقتصادی نیز راه هرگونه سرمایه گذاری را بسته اند و در داخل نیز سرمایه ها از ترس آینده ی نامطمئن به سوی طلا و دلار میل کرده اند. در چنین شرایطی، بدیهی است که مشکل بیکاری نه فقط حل نخواهد شد بلکه روز به روز افزایش یافته و شمار جدیدی از کسانی که کار خود را از دست می دهند به بازار کار وارد می شوند. در نظر داشته باشیم که بر این خیل بیکاران موجود، به زودی دهه شصتی ها اضافه خواهند شد. یعنی جوانانی که در زمان رشد 3 تا 4 درصدی جمعیت در دهه ی شصت خورشیدی به دنیا آمده بودند و بر اساس پیش بینی ها از ابتدای دهه 90، یعنی همین سالی که در آن به سر می بریم، در جستجوی کار به بازار کار روانه می شوند. با گسترش کمی دانشگاه ها این سیل ورود بیکاران به بازار کار, به طور کاذب چند سالی به تاخیر افتاد، اما حالا شمار فارغ التحصیلان دانشگاهی بیکار، پشت در بازار کار صف کشیده اند.

برای یک جوان بیکار امروز چه شانسی وجود دارد که بتواند کار پیدا کند؟ چقدر احتمال این هست که بتوان در وضعیت کنونی کاری ثابت و با درآمدی خوب یافت که بر مبنای آن به فکر ازدواج و تشکیل خانواده و امثال آن بود؟ از هر ده جوان بیکار یک یا دو جوان شاید شغلی بیابند اما آن هشت نفر باقی چه کنند؟ دل به چه خوش دارند ؟ دلشان به سرمایه هایی که تا زمانی که این حکومت برقرار است هرگز به سمت ایران روان نخواهد شد خوش باشد ؟ و یا به سرمایه های داخلی که در حال تبدیل به ارز و طلا و درحال خروج از کشورند؟ یا به کارخانه هایی که پول کافی برای به پایان بردن حتی ساختمان آنها نیست، تا چه رسد به وسایل و مواد اولیه ی تولید؟ به استخدام در دستگاه دولت دلخوش کنند که روز به روز آب می رود (ادغام وزارتخانه ها) و بدهی هایشان به پیمانکاران سر به میلیاردها دلار می زند؟ به راستی چه چشم انداز و امید و آینده ای برای جوانان باقی مانده است؟

می ماند خارج از کشور. آیا بیکاران باید دل به این خوش بدارند که کاری در یک کشور خارجی بیابند و خانه و زندگی و میهن خود را ترک کرده و به سرزمین بیگانه بروند و نیروی کارشان را بفروشند؟ با چه سرمایه ای؟ با چه مدرکی؟ با چه حد از تسلط بر زبان آن کشور؟ از چه طریقی؟ با چه هزینه ای؟ برای چه مدت؟ با چه درآمدی؟ برای چه کاری؟ و همه ی این ها به کنار، در کجا؟ با توجه به بحران اقتصاد جهانی و وجود میلیون ها بیکار در هر یک از کشورهای صنعتی و موج میلیونی کارگران و متخصصان هندی و پاکستانی و فیلیپینی و چینی، آیا جایی برای یک نیروی جدید به اسم ایرانی بیکار داوطلب کار در خارج موجود است؟

با درکنار هم قرار دادن واقعیت هایی که به آن اشاره شد و با توجه به روند فروپاشی معدود فعالیت های اقتصادی داخل کشور، می بینیم که به سرعت به سوی یک موقعیت بی ثبات و آینده تاریک می رویم. سوال اساسی که مطرح می شود این است: مسئولیت این موقعیت فاجعه بار با کیست؟ مسئولیت متوجه من و شما جوان بیکاری که درس خوانده ایم و اینک در آرزوی کار و ازدواج و آینده آماده ی فعالیت هستیم میباشد و یا کسانی که کشور را به این روز انداخته اند؟ همان کسانی که با مدیریت غلط خود بیش از پانصد میلیارد دلار را در پنج سال اخیر به هدر داده اند بدون این که هیچ سرمایه گذاری کلانی روی زیر ساخت های اقتصادی کشور برای ایجاد فرصت های شغلی و تامین آینده ی ایران کرده باشند. تنها کاری که این ها با این چند صد میلیارد پول (که معادل 25 درصد کل در آمد نفت کشور ایران در طول یک صد سال گذشته بوده است) کرده ا ند این بوده است که واردات را از چین و سایر کشورها افزایش دادند تا به عنوان بازاری و واسطه و وارد کننده و توزیع کننده ی کلان، سودهای نجومی نصیب جیب های خود کنند. این کار را هم کردند. اما نتیجه .این کار وابسته شدن اقتصاد به واردات، از میان رفتن تولیدات داخلی و در نهایت بیکاری عظیم در سراسر کشور بوده است .

پس این من و شما شهروند عادی، من و شمای جوان جویای کار نیستیم که مسؤل شکل گرفتن این شرایط شده ایم، بر عکس. این دولت است که با عملکرد ضد عقلانی و ضد ملی خود کشور را به آستانه ی نابودی کشانده است. بسیار خوب، او کار خود را و بهتر است بگوییم خرابکاری خود را کرده است، اما ما چه می توانیم بکنیم؟ چگونه می توانیم این روند تخریب را متوقف کنیم؟

چه باید کرد؟

پاسخ این سوال سهل و ممتنع است. یعنی ضمن آن که بسیار ساده است در عمل دشوار جلوه می کند. نخست بگوییم که رویای کارآفرینی را باید از سر به در کرد. کسانی که سعی می کنند با تشویق ما بیکاران به درست کردن شغل برای خود ما را از کار اصلی که باید انجام دهیم بازدارند کمکی به ما نمی کنند. از طرفی هم جو ترس و سرکوب و وحشت سبب می شود که کسی به فکر آن نباشد که بیکاران را برای یک حرکت سیاسی تشویق کند. پس چه کار باید کرد؟ چه راهی برای تغییر این شرایط وجود دارد؟

چاره ی کار شاید این است که ما بیکاری را از یک بیماری مزمن و یک مشکل خفته به یک مسله ی مسئله ی زنده و حاضر در جامعه تبدیل کنیم. به عبارت دیگر کاری کنیم که «بیکاری» تبدیل به موضوع اصلی و عمده ی جامعه شود. کاری کنیم که هیچ مسئول دولتی نتواند از مشکلی به اسم بیکاری با چند شعار و وعده های توخالی از خود سلب مسئولیت کند. اما چگونه؟ آن چه در زیر می آید برخی از ایده ها برای این منظور است. بدیهی است که شما خود باید براساس مشاهده ی وضعیت واقعی و بهره برداری از خلاقیت خویش این پیشنهادات را با شرایطی که می خواهید در آن عمل کنید تطابق داده و از آن استفاده کنید.

نخستین نکته جا انداختن این مسئله برای خودمان به عنوان یک بیکار است: «من می خواهم کاری کنم»، «من نمی خواهم این شرایط را بپذیرم». « من نمی خواهم عمر و جوانی خودم را بابت بیکاری به هدر دهم»، «من باید کاری کنم». وقتی این باور در شما جا افتاد که می توانید و باید که کاری کنید مطمئن باشید که کاری خواهید کرد.

نکته ی دوم باور به این واقعیت بدیهی است که من تنهایی کار چندانی نمی توانم بکنم. لذا دنبال قهرمان بازی و از این قصه ها نباشم. سعی کنم که قبول کنم برای تغییر این شرایط که مطلوب من نیست نیاز به کار جمعی دارم. پس باید با هم عمل کنیم.

سومین نکته این که من نباید بترسم. گفتیم که هدف این کار که می خواهیم انجام دهیم نه سیاسی است نه امنیتی و نه هیچ چیز مسئله ساز دیگر. یک کار اجتماعی و صنفی است. یعنی می خواهیم موضوع بیکاری را عمده کنیم. می خواهیم آن را در مقابل جامعه بگذاریم. می خواهیم توجه مسؤلان را روی این مسئله جلب کنیم. به طریقی که از آن گریزی نداشته باشند و مجبور باشند به طور جدی و پی گیر و عملی به آن بپردازند.

چهارمین نکته این که ممکن است که این کار قدری دشوار باشد. ممکن است با خطراتی کوچک همراه باشد. اما هیچ چیز در دنیای کنونی رایگان نیست. اگر من شغل و رفاه و آینده ی خوب برای خود و خانواده ام می خواهم باید یک حداقل زحمتی را پذیرا شوم. انسان ترسو وبزدل در ذلت و محرومیت می ماند و می میرد. تعارف هم در این نکته نیست.

با در نظر گرفتن این نکات که در آغاز کار باید برای خودم جا بیاندازم می توانم کار را شروع کنم. مگر بیکار نیستیم؟ خوب این هم کار؟

از کجا باید شروع کنم؟

از تماس با حداقل یک بیکار دیگر؟ یعنی می روم و میان دوست ها و آشنایان و اقوام و همکاران سابق و همکلاسی های سابق حداقل یک نفر را که بیکار است ومی خواهد مثل من موضوع بیکاری را تبدیل به یک موضوع همگانی بکند دعوت به همکاری می کنم. این یعنی کار جمعی. وقتی یک فعالیتی بیش از یک نفر را در بر دارد می شود کار جمعی.

بسیار خوب حالا با این جمع دو نفره چه کار کنیم؟ می توانیم نفر سوم و چهارم را پیدا کنیم. می توانیم جمع خود را تا پنج یا حتی ده نفر گسترش دهیم. باید به بحث بنشینیم. ببینیم که برای موضوع بیکاری چه می توان کرد. برای ایده ها و پیشنهاداتی که مطرح می شود میتوانیم تصمیم گیری کنیم.

به طور مشخص این جمع های بیکاران می توانند فعالیت های مختلفی را داشته باشند.

یکی از آنها تماس با رسانه هاست و خواستن این که درباره ی بیکاری بگویند و بنویسند. با روزنامه نگاران تماس بگیریم. به رادیو و تلویزیون و روزنامه ها زنگ بزنیم و دائم پی گیری کنیم که هر روز در باره ی بیکاری بگویند.
دیگری فعال بودن روی اینترنت است. باید با سایت های پربیننده تماس گرفت و از آنها خواست در مورد بیکاری بنویسند. باید وبلاگ ساخت و در آن راجع به این موضوع نوشت. در فیسبوک باید صفحه ی مخصوص بیکاران باز کرد و تشویق کرد که بیکاران بیایند و عضو شوند. باید فوروم درست کرد. لیست ایمیل آدرس درست کرد و مطالب و پیشنهادات را میان بیکاران رد و بدل کرد.
از جمله فعالیت های دیگر این است که هر هفته حداقل یک بار در یک روز و ساعت مشخص در پارک های بزرگ شهر جمع شد. از بیکاران هر منطقه دعوت کرد که در پارک اصلی آن منطقه در روز و ساعت مشخص تجمع کنند و با هم به صحبت بپردازند. آدرس و شماره تلفن رد و بدل کنند. برای هم اس ام اس بفرستند و اطلاع رسانی کنند.
از دیگر فعالیت ها حضور در مکان های عمومی است. یعنی باید فراخوان داد که مثلا بیکاران در نماز جمعه شرکت کنند و با داشتن پلاکاردهایی در مورد بیکاری و یا دادن شعار توجه مردم و مقامات حکومتی را روی مسئله جلب کرد. این کار در هر تجمع دولتی یا هر سمینار و نمایشگاهی می تواند انجام شود. از طریق اس ام اس به سرعت باید تصمیم گیری و اطلاع رسانی شود تا بیکاران به سوی محل سمینار یا دانشگاه روان شوند.
یکی دیگر از کارهایی که بی شک توجهات را به خود جلب می کند تجمعات در خیابان ها همراه با بانر و پلاکاردهای در مورد کار و بیکاری است. می توان روی دیوارهای شهر یک شعار مشخص را نوشت. مثلا : «بیکاری بس است». «ما کار می خواهیم». می توانیم روی پل های اصلی شهر شعارهایی در مورد بیکاری آویزان کنیم. می توانیم روی اتوبوس ها بنویسیم.
فعالیت دیگر تجمعات اعتراضی گسترده در مقابل وزارت کار، دفتر ریاست جمهوری و یا مجلس است. برای این جور فعالیت ها باید حسابی برنامه ریزی کرد و سپس اطلاع رسانی سریع و کوتاه در ظرف چند ساعت. برای غافل گیر کردن, بهترین وسیله اس ام اس است. هم چنین می توان از فیسبوک و ایمیل و رسانه های ماهواره ای استفاده کرد.
یکی دیگر از کارهایی که نظرات را جلب می کند ایجاد یک زنجیر بزرگ انسانی از بیکاران در طول خیابان های شهر است. بیکارانی که دست در دست هم با شعار یا در سکوت در اعتراض به بیکاری فعالیت می کنند.
حضور بیکاران در ورزشگاه های پرجمعیت مانند استادیوم آزادی و امجدیه برای دادن شعارها و یا قرار دادن پلاکاردهایی که به موضوع بیکاری بر می گردد از فعالیت های دیگری است که می توان انجام داد.
پخش اعلامیه میان مردم و چسباندن اطلاعیه ها به دیوارها نیز یکی دیگر از کارهایی است که قابل توجه است.
از آن سوی گهگاهی می توان به درون ایستگاه های مترو رفت. به طور دسته جمعی و برنامه ریزی شده. چند صد یا حتی چند هزار نفر. می توان مترو را در اختیار گرفت و در طول مسیر به دادن شعار و آگاه سازی مسافران در رابطه با بیکاری پرداخت.
بست نشستن، تحصن و یا اعتصاب غذا مقابل وزارت کار و یا فرمانداری ها یکی دیگر از روش های کنش در این زمینه است.

این لیست را می توان بسیار طولانی کرد. اما چنانچه می بینیم با قدری خلاقیت و هشیاری امکان بهره بردن از فرصت های بسیاری در این زمینه وجود دارد. راه ها فراوان است. هوش و شجاعت می خواهد که در میان جوانان ایرانی کم نیست.

به تدریج و با پیشرفت فعالیت های پراکنده، جمع های کوچک بیکاران می توانند با یکدیگر پیوند یابند و تبدیل به شبکه های بزرگتری شوند که با هم در ماس بوده و در مورد چگونگی پیش بردن فعالیت های مشترکشان در مورد بیکاری با هم تلاش می کنند.

از آن جا که در بسیاری از خانواده های ایرانی حداقل یک فرد بیکار وجود دارد این جنبش اعتراض به بیکاری می تواند به سرعت توجه جامعه را به خود جلب کند و تبدیل به یک مسله مسئله ی ملی شود. به هر روی هدف آن است که دولت به طور جدی با این موضوع برخورد کند و به سوی کارهای بنیادین برای کاهش بیکاری رود. #

بیکاری مشکلی است که ما به وجود نیاورده ایم اما از آن رنج می کشیم.

بیکاری مشکلی است که دیگران برای ما به وجود آورده اند از آن رنج نمی برند.

باید مسئولیت به آن که مسئول است برگردد.

بیایید دست در دست هم بیکاری را به مشکل کسانی که باید، تبدیل کنیم.

کمیته کارگری سازمان خودرهاگران

www.khodrahagaran.org

برای تماس با ما:

khodrahagaran@gmail.com

1-213-221-1340

اصول و روش های براندازی ديکتاتوری – قسمت نهم

admin — Thu, 23 Sep 2010 05:42:08 +0000

پيگیری و پیروی کامل از طرح استراتژيکی

زمانی که طرح استراتژی عملیاتي کامل شده است، نیروهای مبارز دیگر نباید به حرکت های انحرافی رژيم که می خواهد آنان را وادار به ترک نقشه های خود نموده و توجه آنها را به موضوعات کوچک و بی اهمیت جلب کند، ترتیب اثر بدهند. احساسات و هیجانات ناشي از اتفاقات، مانند خشونت هاي جدید و بی سابقه، به هیچ روي نباید آنان را از تعقیب طرح های اصلی و رسيدن به هدف مورد نظر باز بدارد. چه بسا که این نوع عملیات مخصوصا از سوی رژیم دیکتاتور و به منظور تشویق آنان برای انحراف از طرح اصلی و تحريک به خشونت باشد که بتوانند با داشتن نیروی بیشتر و اسلحه، مبارزین را سرکوب کامل کرده و حرکت را به شکست منجر نمایند.

با ایمان کامل و باور به حرکت و انگیزه هایش، نیروهای مبارز وظیفه دارند که به حرکت ادامه داده و گام به گام در راه هدف نهایی که سرنگونی رژیم می باشد پیشروی کنند. مسلما در ابعاد زمانی و مکانی نیاز به تغییرات غیر اصولی و مانور های لازم در مقابل وضعيت های پيش آمده خواهد بود، که رهبران آگاه بدون اين که این تغییرات در هدفهاي اصلی استراتژی محوری و عملیاتي موثر باشند، آنها را انجام داده و راه را با موفقیت ادامه خواهند داد.

اجرای نافرمانی مدنی – نافرمانی سياسي- مقاومت مدنی

در وضعیت و زمانی که مردم خود را در مقابل رژیم دیکتاتور ضعیف و بی دفاع و بدون قدرت می بینند و از آن وحشت دارند (موقعیت دقیق مردم امروز در ايران)، لازم است که اعمال و حرکت هایي که از آنان خواسته می شود؛ اعمالي با حداقل ريسک و در مقابل، تقویت کننده ی شهامت و و اعتماد به نفس آنان باشد. این کارها مانند پوشيدن لباسي به رنگ و نوعی مشخص، خریدن و یا تحریم کالایی مشخص، نمايانگر قضاوت عمومی جامعه در مقابل رژيم و در عین حال بدون ریسک و تقويت کننده روحی جامعه خواهد بود. متد هایی که برای کارهاي عمومی و یا برای گروهی مشخص در ابتدا در نظر گرفته می شوند هر چند هم کم اثر، بایستی کاملا قابل شناسائی و غیر قابل انکار برای رژيم باشند. موفقیت در این گونه عملیات باعث اعتماد به نفس و جسارت مردم شده و ضمنا به آنان نشان خواهد داد که تنها نبوده و اکثریت و نهايتا قدرت واقعی به دست آنان است.

همان طور که هیچ یک از عملیات طرح شده به تنهائی برای سقوط فوری رژیم انجام نمی گیرد، لزومی هم دیده نمی شود که همه نیروهای مبارز ه در تمامی عملیات شرکت داشته باشند. در هنگام طرح ریزي باید پيش بیني شود که در آغاز، در طول و در نهایت مبارزه، عمليات به دست چه کساني انجام و کلیات از هم تفکيک گردند. به عنوان مثال اعتصاب ها تنها بدست کارگران و کارمندان انجام می گیرد و مردم عادی شرکت موثری در آنها نخواهند داشت و آن گاه نيرو های آگاهي دهنده و خبر رسانی و تبلیغاتی به پخش آنها خواهند پرداخت.

عملیات نمادین یا انتخابی

در مراحل آغازین مبارزه، عملياتي ویژه و نمادین( سمبوليک)، تک تک و یا بصورت متداخل و پیگیر مي توانند بسيار مفید باشند. این عملیات و یا مقاومت ها در صورت لزوم می توانند به طور سمبولیک بوده و فقط هدف نشان دادن انزجار مردم از رژيم را برای رسیدن به هدفهای متعاقب داشته باشند. این روش ها باید کلا در گیر با مسائل روزمره اجتماعی، اقتصادی و یا سياسی باشند. به طور مثال اعتراض به دخالت شوراي نگهبان در امری به خصوص و یا کمبود بنزين و گرانی برق و غیره. برای به دست آوردن بهترين نتیجه ها می توان همزمان نقاط ضعف رژيم را ( بزرگترين و نمایان ترين آنها) را به صورت معدود مورد حمله قرار داده ضربه هایی موثر به پيکر رژیم وارد نمود.

در هنگام آغاز حرکت بهتر است تمرکز تبلیغاتي روي اشکالات سياسی رژیم انجام بگيرد. اين تبليغات مستقيما مردم را تحت تاثير قرار داده و ضمنا آزمایشی براي کادر رهبری بمنظور برآورد و آماده کردن اجتماع براي قدم هاي بعدی از جمله نا فرماني مدني و عدم همکاری خواهد بود.

قدم اول ممکن است با یک اعتراض نمادین و يا عملی نمادین از یک عدم همکاری محدود و موقت برداشته شود. اگر تعداد کساني که آمادگی شروع مبارزه را دارند کم و محدود باشد، این قدم اوليه می تواند مثلا گل گذاری در محل های نمادین ( گورستان ، دانشگاه ، خوابگاه دانشجویان ، محل کشته شدن اشخاص سرشناس و مخالف و …) باشد، ولی اگر تعداد مردم بسیار زیاد باشند آنگاه می توان اعمالي بزرگتر و پر اثر تر، مانند پنج دقیقه دست کشيدن از کار همگانی و یا چندين دقیقه سکوت همگانی را انجام داد. در وضعیت های ديگر ممکن است یک اعتصاب غذای نشسته، اشغال عمومی و بدون خشونت یک محل مهم، تعطیل کلاسهای دانشگاه و مدارس برای زمانی کوتاه، اعتصاب نشسته در محلی رسمی (یکی از ادارات دولتی) و اعمالی مشابه براي دامن زدن بیشتر به مبارزه و تشویق دیگران به کار گرفته شوند. با تجربه از گذشته می دانیم که این گونه کارها با شدت عمل و خشونت از طرف رژيم مواجه خواهند شد.

اعمالی مانند اشغال ساختمان مجلس و یا محل اقامت اشخاص مهم و یا سازمانهای حیاتی رژيم ( سپاه پاسداران ، بسیج، بنیاد مستضعفان و …) ریسک بزرگ از نظر تلفات و نتیجه عملیات بوده و باید در مراحل پیشرفته مبارزه و با حد اقل مقاومت حکومتی و تلفات شخصي همراه باشند.

تجربه نشان می دهد که اعتراضات و تظاهرات نمادین عظيم بسیار در جلب توجه منابع داخلي و بین المللی موثر بوده اند. بطور نمونه تظاهرات دانشجویان در برمه ( 1988) و تظاهرات عظیم دانشجویان چینی در میدان تيان مان بیجینگ (1989) نشان دهنده این تجربه هستند. تلفات جاني سنگين تظاهر کنندگان اين نکته را مطرح می کند که با وجود تاثیر عظیم تبلیغاتی بین المللی و برانگيختن خشم عمومي داخلی، اين گونه عملیات به تنهائي در رسيدن به هدف نهائي و سقوط رژيم تقريبا بي اثر بوده و با دادن تلفات سنگین و سرکوب شدن فروکش نموده تغیيري در موضع قدرت حکومت نداشته اند.

در اکثر موارد و يا همه مواردي که شاهد بوده ايم، گرفتن و یا قطع منابع قدرت رژیم دیکتاتوری با تمامیت و سرعت در مراحل آغازین مبارزه امکان پذیر نبوده و برای این منظور تقريبا بايد همه مردم و اکثریت سازمانها در مبارزه شرکت کنند. این شرکت شامل کسانی می شود که تا به حال به صورت اکثریت خاموش، مطیع حکومت بوده و اینک بایستی با قدرت و يکپارچه رژیم را نفی کرده با عدم همکاري عمومی در مقابل آن بایستند. این کار بسیار مشکل و تا به حال در ایران اسلامی بی سابقه می باشد و بر همین اصل، عدم همکاری و اعتصاب عمومی در مراحل اوليه و انتظار داشتن آن از مردم دور از واقعیت بوده و دعوت به این کار در این مرحله بيهوده و بی اثر است و همان گونه که مشاهده شد در طول درگيری های پس از انتخابات، به دلیل تنها سیاسی بودن حرکت، همه دعوت ها از کارگران و کشاورزان و کارمندان برای شروع اعتصاب بی اثر مانده و بي جواب ماند.

در طول مبارزه و عملیات عرضی انتخابی ، معمولا جرقه و ابتکار ، توسط گروه و یا گروههائی مشخص از مردم زده شده و آن گروه یا گروه ها به ميدان می آيند ( دانشجویان – آموزگاران – کارگران – روزنامه نگاران و …) و در ادامه حرکت اين مسئوليت به ساير گروهها منتقل می شود. به طور مثال دانشجویان در اعتراض به مسائل آموزشی – روزنامه نگاران با اعتراض به سانسور مطبوعات و انتشار روزنامه با ستون هاي سفید در جاي مطالبي که سانسور مي شوند- مذهبيون با اعتراض به یک فتوا و دستور مذهبي – نیروهاي پليس با سرپیچي از دستور توقیف فعالان سیاسی و …. فعالیت های گروهی مخصوص به سایر گروهها فرصت استراحت و جمع کردن قوای تازه نفس و طرحریزی عمليات و ابتکارات نوین و تمدید قوا داده همزمان مبارزه نیز ادامه خواهد داشت.

هدف گیری قدرت رژيم

با پيشرفت تدریجي مبارزه، طراحان عملیاتي نیاز خواهند داشت که نقاط قدرت رژیم را هر چه بیشتر تضعیف نمایند. با این هدف که با استفاده از روش هاي مختلف عدم همکاری امتيازات استراتژیکی بيشتری بدست بیاورند. بايد به دقت برآورد نمود که چگونه می توان گروه خاموش و یا متمایل به رژیم را که با آن همکاری نموده و موجب بقایش هستند از این پشتیبانی باز داشت.

به عنوان مثال می توان از صحنه های خشونت و سرکوبی عکس و ویدئو گرفته از طریق ماهواره و اینترنت به همه نشان داده و همگان را دعوت به ترک طرفداری از رژیم و پیوستن به حرکت و عدم همکاری نمود. همچنین تشریح و نشان دادن فجایع معمولی اجتماعی مانند بيکاری- فساد– فحشا- فقر- جمع آوری ثروت و اشاعه فساد و دزدی بین ملایان و دیگر سران حکومتی مانند سپاه و بسيج و نيروی انتظامي و سایر موسسات دولتي و همچنين تبلیغ این که زمان سقوط رژيم آخوندی به سر رسيده و همگی رفتنی هستند و تبلیغات و آگاهی دادن به مردم که پس از دوران ظلم و فساد چه نوع حکومتی در انتظارشان است، از جمله کارهاي موثر می باشند. باید توجه داشت که سلیقه سیاسی و اجتماعی و همچنین وضعیت کاري و اقتصادی همه مردم در یک سطح نیست و هر گروهي را بايد با مقايسه وضعیت آن در اجتماع و اين که خيلی بیشتر از آنچه که دارند لیاقتشان است به حرکت و عدم همکاري با رژيم واداشت. اين موضوع ها بايد از زبان ها و منابع مختلف به طور دائم تکرار شوند تا تاثیر لازم را بر افکار عمومی بنمايند.

همزمان در طول مبارزه، نیروهای اصلی و کمکی رژيم را، از اهرم های سیاسي تا قدرت ( سپاه-ارتش- پلیس- بسیج- حزب الله و…) بایستی بدقت زیر نظر داشت. یک مطالعه حتما لازمست تا که میزان وفاداری هرکدام از این نیروها را نسبت به رژیم دانسته و بدانیم از چه راهی می توان در آنها نفوذ نموده و آنان را به طرفداری از خود واداشته و یا حد اقل از اقدام به سرکوبي و خشونت در مقابل مبارزین بر حذر کنیم. در پيام هایي که پیش از آغاز و در طول مبارزه به این نيروها داده مي شود بايد یادآوری و تکرار کرد که اين مبارزه ای بدون خشونت و به منظور براندازي رژیم است و نه برای درگيري با نيروهاي مسلح و سرکوبگر. باید تکرار نمود که آنها هدف نیستند و پس از سرنگونی رژیم نيز مورد هدف قرار نخواهند گرفت و همچنین باید به آنها یادآوری و تفهیم نمود که با سرکوبی و یا بدون سرکوبی حرکت تا سقوط رژیم ادامه خواهد داشت و اگر آنها در مقام خشونت و سرکوبگری بایستند، سرنوشتی مانند کسانی که به روی مردم خود آتش گشودند و بدست همان مردم کشته شدند خواهند داشت.

این امکان وجود دارد که یکي از نيروهاي وفادار به رژيم ( احتمالا سپاه پاسداران) در حال پیشرفت مبارزه و خطر سقوط رژیم، اقدام به کودتا نموده دولت را ساقط و خود اعلام حکومت کرده شروع به قلع و قمع مخالفین کند. در زمانی که این خطر قریب الوقوع احساس شده و بیم از انجام آن مي رود، باید به طور سریع به مردم و نیروهای انتظامی و همچنین ارتش هشدار داده و از آنان خواست که در مقابل کودتاگران و در کنار مردم بايستند و به یاری مردم، کودتا را خنثی نمایند و مبارزه هرگز نباید تعطیل و متوقف و کند شود. همچنین به سران کودتا نیز پیغام داد که اين کارها در نجات رژيم و خود آنها موثر نبوده و در نهای
ت به کشت و کشتار متقابل و جنگ داخلی منجر شده و آنان در این حالت مجبور به شکست خواهند بود. پرسنل نيروهاي پلیس و ارتش مي توانند نقش حیاتی در به نتيجه رسيدن مبارزه داشته باشند. کند کاری و عدم همکاری- اجرا نکردن دستورات مختلف به ویژه سرکوبي و مقابله با مردم – دفاع از مردم در مقابل نیروهاي سرکوبگر- کمک هاي پزشکي و دارویي و ساير کمک هاي مهم دیگر ازاین قبیل می باشند.

توجه ویژه به این امر لازم است که سپاه پاسداران- بسیج – نیروهای لباس شخصی- نیروی انتظامی و در نهایت ارتش، مهمترین بازوهای قدرت ملایان بوده و به آسانی و با استفاده از سلاح هاي گوناگون مي توانند مردم غیر مسلح و بی دفاع را سرکوب نمایند و تا زمانی که این وفا داری به رژیم ادامه داشته باشد، غلبه بر آن بسیار مشکل است. به همین جهت، ایجاد تزلزل در رده های مختلف این بازوهای قدرت، ایجاد شکاف عقيده در میان نیروهای مختلف، و تقلیل وفاداری و پشتیبانی در همان مراحل آغازین و همچنین در عرض و طول مبارزه بسیار مهم و از اهميت ویژه برخوردار بوده و نیازمند تفکر و طرحریزی دقیق می باشد.

در ضمن بايد به مردم عادي عواقب نافرمانی و مخالفت نظامیان و پليس را که احتمالا اعدام های بدون محاکمه و سایر تنبیهات شديد از طرف حکومت مي باشد يادآوری نموده به آنان تفهيم کرد که نمی توانند توقع نا فرمانی و سرپيچی فوری از نظامیان و پلیس داشته، بلکه از بايد از راه های ارتباط جمعي به آن نیروها آموزش داد که چگونه می توانند بدون اين که بطور علنی طغیان کنند ( در زمانيکه هنوز قدرت بدست رژیم است) به طور ضمنی خود را خنثی کرده به حرکت کمک کننند. این کمک ها مانند انجام ندادن کامل عمليات سرکوبي- جستجوی بدون نتیجه براي پيدا کردن و بازداشت افراد مبارز- آگاهي دادن به نيروهاي مقاومت در باره حرکت و مسیر و عده نیروهای سرکوبگر- خودداری و یا تاخیر در دادن اخبار و گزارشات به مقامات بالا تر از خود- در صورت گرفتن دستور تیراندازی، نشانه گیری از بالای سر مقاومت کنندگان و در مورد کارمندان غیر نظامی، گم کردن عمدی پرونده ها و جابجائی دستورات و بخشنامه ها- کم کاري و کند کاري – تمارض و ديگر کارهائي از اين قبیل در جهت پيشبرد هدف هاي مقاومت سودآور خواهد بود.

اعتصاب – خودرهاگران

اعتصاب سراسری

بررسی روش های مدیریت شورش های اجتماعی – قسمت 2

آموزش صوتی مدیریت شورش های اجتماعی تاکتیک ها و تکنیک ها

بر در و دیوار شهر بنویسیم : اعتصاب عمومی

بررسی روش های مدیریت شورش های اجتماعی – قسمت 1

آموزش صوتی مدیریت شورش های اجتماعی تاکتیک ها و تکنیک ها

ایده ی اعتصاب عمومی را میان کارگران و کارمندان مطرح کنیم.

اعتصاب عمومی ممکن است: فقط نیاز به سازماندهی دارد.

اعتصاب سراسری: فریاد خشم آلود مردم در مقابل ستم و گرانی

با تماس با رسانه ها ایده ی اعتصاب سراسری را مطرح کنیم

با مطرح کردن اعتصاب عمومی میان مردم فضا را برای اجرای آن آماده کنید.

بر در و دیوار شهر بنویسیم : اعتصاب عمومی

پیش به سوی سازماندهی اعتصاب عمومی برای اعتراض به گرانی و بیکاری

اعتصاب سراسری بهترین راه برای فلج کردن دولت ضد مردمی حاکم

اعتصاب سراسری: راه ایجاد همدلی و اتحاد میان مزدبگیران در ایران

اعتصاب سراسری یعنی دست از کارکشیدن همگانی در سطح کشور. در تدارک آن باشیم.

برای نجات جان حسین رونقی مقابل بیمارستان هاشمی نژاد تجمع کنید.

روز کارگر روز نمایش قدرت سازمان یافته ی کارگران

روز کارگر روز نمایش قدرت سازمان یافته ی کارگران

کمپین: « درود بر شهابی» در تهران

کمپین: « درود بر شهابی» در تهران

سازماندهی مبارزات کارگری

سازماندهی مبارزات کارگری

برای هر اعتصاب یا کنش دیگری باید از قبل برنامه ریزی و هماهنگی کنید.

انواع روش های مبارزاتی که می توانید در سازماندهی کارگری به کار گیرید

در کجا سازماندهی کنیم؟

کمپین: « درود بر شهابی» در تهران

کمپین رضا شهابی

کمپین: « درود بر شهابی» در تهران

کارکنان شرکت واحد اتوبوسرانی! آیا نمی خواهید برای نجات جان رضا شهابی کاری کنید؟

خودرهاگران: روش درست ایجاد تیم های دانشجویی برای ساختن شبکه ها.

ضد قدرت چیست؟

خودرهاگران: سازماندهی در سطح دانشگاه و سازماندهی بین دانشگاه ها

خودرهاگران: با ارسال آموزش های سازماندهی به کارگران یاری برسانیم.

راه پایان بخشیدن به انفعال اکثریت جامعه

گفتاری درباره ی سازماندهی مبارزاتی در سوریه و مقایسه ی آن با ایران

http://khodrahagaran.org/radioetehad/mp3/Syria-1.MP3

گفتم و گفت: برای پیروزی فقط باید مسئولیت پذیر باشیم، همین.

سازماندهی در قیام سوریه (تجربه ها و آموزش ها)

جایگزین رژیم نیرویی است که سازماندهی کند – کورش عرفانی

جایگزین رژیم نیرویی است که سازماندهی کند کورش عرفانی

پیروزی در گرو سازماندهی است

پیروزی در گرو سازماندهی است

با بیکاری چه کنیم؟

با بیکاری چه کنیم؟

فایل صوتی: با بیکاری چه کنیم؟

اصول و روش های براندازی ديکتاتوری – قسمت نهم

جایگزین رژیم نیرویی است که سازماندهی کند
کورش عرفانی