بردگی – خودرهاگران

تا وقتی‌ مشارکت نمی کنیم، محکوم به زنده بودن در بردگی خواهیم بود.

admin — Thu, 04 Apr 2013 04:04:12 +0000

تا وقتی‌ مشارکت نمی کنیم، محکوم به زنده بودن در بردگی خواهیم بود.

این ۵۰ یا ۷۰ یا ۹۰ سال عمر خود را که میلیاردم ثانیه‌ای از عمر هستی‌ است در بردگی به پایان نبرید.

admin — Wed, 27 Mar 2013 08:08:40 +0000

این ۵۰ یا ۷۰ یا ۹۰ سال عمر خود را که میلیاردم ثانیه‌ای از عمر هستی‌ است در بردگی به پایان نبرید.

ملتی که نجات خود را از بیگانگان گدایی کند جز بردگی نصیبش نشود.

admin — Mon, 20 Aug 2012 08:03:07 +0000

ملتی که نجات خود را از بیگانگان گدایی کند جز بردگی نصیبش نشود.

من انسانم، من ایرانیم، من آزاده ام، من به بردگی پایان خواهم داد.

admin — Mon, 06 Aug 2012 01:45:13 +0000

من انسانم، من ایرانیم، من آزاده ام من به بردگی پایان خواهم داد.

بی شک در صورت پذیرش بردگی، فرصت بیشتری برای برده بودن خواهید داشت.

admin — Sun, 05 Aug 2012 09:27:25 +0000

بی شک در صورت پذیرش بردگی، فرصت بیشتری برای برده بودن خواهید داشت.

از باور‌های خودرهاگران

admin — Thu, 26 Jul 2012 05:39:19 +0000

از باور‌های خودرهاگران

انسان برتر از هر پدیده ای در هستی شناخته شده است.
انسان برتر از خدا، مذهب، میهن، طبقه، حزب و … است.
در جامعه ی مطلوب ما جان و کرامت انسان به طور نهادینه مورد حفاظت قرار می گیرد.
راه رسیدن به یک جامعه ی انسانی شکل دهی به قدرت اجتماعی است.
قدرت اجتماعی از طریق خودسازماندهی مردم حاصل می شود.
قدرت اجتماعی در خدمت مدیریت سطوح خرد و کلان جامعه است.
قدرت اجتماعی برتر و اصیل تر از قدرت سیاسی است.
حکومت باید زیر نظارت مردم باشد نه مردم زیر نظارت حکومت.
دولت باید کارمند و مزدبگیر مردم باشد نه آقا بالاسر آنها.
حکومت باید ابزار اجرایی تصمیم گیری های مردم باشد.
مردم سالاری به معنای دخالت مستقیم نهادهای خودسازمان یافته ی مردمی در مدیریت کشور است.
دولت فقط باید قدرت اجرایی برای اجرای قوانین و مقررات مصوبه ی نهادهای مردمی را داشته باشد، نه بیشتر.
حکومت باید نهادی از نهادهای در خدمت قدرت اجتماعی باشد و نه بیشتر.
شبکه های مدیریت اجتماعی کشور با هماهنگی با هم مملکت را اداره می کند.
مشارکت نهادینه ی مردم در امور مدیریتی باید از کودکستان ها آموزش داده شود.
فن آوری نوین ارتباطات مانند اینترنت ابزار پیاده ساختن مردم سالاری مستقیم است.
وقتی تصمیم گیری ها توسط قدرت اجتماعی اتخاذ شود قدرت سیاسی فقط ابزار اجرایی تحت کنترل آن می باشد.
در جامعه ی انسانی استثمار نه مورد دارد نه کارکرد.
در جامعه ی انسانی هدف هر عضو جامعه شرکت فعال و خلاق در به حداکثر رساندن رفاه و آزادی همگانی است.
در جامعه ی انسانی نابرابری طبقاتی جایگاه مادی خود را از دست می دهد.
در جامعه ی انسانی هر کس در تعریف خود از خوشبختی آزاد و صاحب اختیار است.
هدف جامعه ی انسانی به حداقل رساندن ضرورت های بشر و به حداکثر رساندن اختیارات اوست.
در جامعه ی انسانی آزادی به طور نظری حد و مرزی ندارد و هدف همگانی رفتن به سوی شرایطی است که در عمل نیز چنین باشد.
در جامعه ی انسانی افراد نه دشمن طبیعت و حیوانات، که دوست آنها هستند.
مسیر جامعه ی انسانی در به اوج رساندن اختیار بشر برای تحقق خودشکوفایی اوست.
مسیر تکامل جامعه ی مطلوب در رهایی انسان از هر آن چیزی است که انسانی نیست.
کشف، درک، فهم، پژوهش، پرسشگری، کنجکاوی، نقد و بررسی از اصلی ترین فعالیت های جامعه ی مطلوب انسانی است.
جامعه ی انسانی به سوی خودشکوفایی انسان ها حرکت می کند نه شکوفا سازی دستوری کسی.
نظام تربیتی در جامعه ی انسانی مروج دو چیز بیشتر نیست: عقلانیت (خردگرایی) و شناساندن ارزش جان و کرامت انسان (اخلاق).
راه رسیدن به جامعه ی انسانی، قدرت اجتماعی است و راه دستیابی به قدرت اجتماعی، خودسازماندهی مردمی.
ما به دنبال جامعه ای رها شده از هر آقابالاسر آسمانی و زمینی بر سر انسان ها هستیم.
ما در پی جا انداختن درک ارزش ذاتی جان و کرامت انسان هستیم.
ما رستگاری را در توان انتخاب کردن و توان تحقق انتخاب خود می دانیم.
دلاوری همسان عقل برای رهایی از بندهای درون و بیرون لازم است.
خودرهایی زمینه و پیش شرط رهایی است.
ما ستم را به هیچ شکل و اندازه ی خود برنمی تابیم و برای پایان بخشیدن به هر نوع از ستمگری آشکار و پنهان تلاش می کنیم.
زندگی بدون آزادی تنها زنده بودن است و ما عاشق زندگی هستیم.
بدون آزادی انسان از انسانیت تهی است، اما می تواند با تلاش برای کسب آزادی انسانیت خویش را بنا کند.
ما به راستی و درستی مبتنی بر آگاهی باور داریم نه به آن که براساس عادت و سنت شکل می گیرد.
ما بهشت و جهنم را در همین جهان می دانیم: بهشت جامعه ی انسانی است و جهنم، جامعه ی طبقاتی.
انسان باید شانس رستگاری داشته باشد و برای این منظور باید هم آزادی داشته باشد و هم رفاه و امکانات.
بهشت جامعه ی انسانی است و ساختن آن در گرو آگاهی و اراده ی ماست.
ما خودسازماندهی را مسیر مناسب برای سوار شدن بر سرنوشت خویش می دانیم.
ما بر این باوریم که هر کس نجات بخشی جز خود ندارد.
ما به این نظریه که عده ای باید بیایند مردم را رها کنند باور نداریم. به خودرهایی مردم باور داریم.
هر کس، نجات بخش خویش است.
مردمی که توسط نیرویی جز خود آزاد گردند برده ی آن نیرو می شوند.
ما هرکس را مسئول تعیین سرنوشت خود می دانیم.
ما هر کس را مسئول زیستن خویش در آزادی یا بردگی می دانیم.
ما به ضرورت نیروی هدایتگر مردم برای بردن آنها به سوی آزادی باور نداریم.
آزادی زمانی دوام می آورد که به واسطه ی مبارزه مبتنی بر آگاهی و خودسازماندهی مردمی کسب شده باشد.
عشق به انسان، عشق به هستی و عشق به آزادی پایه های عقلانی یک جامعه ی انسانی هستند.

ما هر کس را مسئول زیستن خویش در آزادی یا بردگی می دانیم.

admin — Sat, 21 Jul 2012 11:29:28 +0000

از باور‌های خودرهاگران: ما هر کس را مسئول زیستن خویش در آزادی یا بردگی می دانیم.

ستایش خدا تمرین بردگی است.

admin — Thu, 19 Apr 2012 07:46:05 +0000

پیش از مرگ، بساط بردگی را به آتش خواهیم کشید.

admin — Sun, 08 Apr 2012 07:57:02 +0000

ای کسانی که برای لقمه‌ای نان مرا از مبارزه ی قهر آمیز با حذر می‌‌دارید! از من نخواه که چون برده زاده شده ام، برده بمیرم. پیش از مرگ، بساط بردگی را به آتش خواهیم کشید.

جهانی دگر خواهیم ساخت، رها از بردگی و پذیرش بردگی.

admin — Mon, 20 Feb 2012 07:53:27 +0000

خودرهاگران: رهایی در سازماندهی است.

admin — Sun, 19 Feb 2012 22:39:38 +0000

رهایی در سازماندهی است.
جهانی دگر خواهیم ساخت، رها از بردگی و پذیرش بردگی .
مثلث جهل (آخوند)، غارت (بازاری و سرمایه دار) و جنایت (پاسدار) را بر سرشان خراب خواهیم کرد و مثلث عقل، عدالت و انسانیت را برپا خواهیم ساخت.
برای برهم زدن بساط ستم و جنایت و استثمار از هیچ چیز هراسی نخواهیم داشت، از هیچ چیز.
تاریخ ایران را بازخواهیم نوشت، با عقلانیت، اخلاق و دلاوری.
ترسوها را با ما کاری نیست، تاریخ ایران را دلاوران خواهند نگاشت.
بوی پاک مسلسل های ما فردا بوی کثیف جنایت و استثمار امروز شما را پاک خواهد کرد.
در جان دادن زدورس آزاده شیرینی‌ است که در تلخی‌ مرگ دیر هنگام ستم پذیر نیست.
کاخ‌های مجلل شما را ما پابرهنه‌ها تصرف می‌کنیم و اموال شما را که ثروت ماست از آن خود خواهیم کرد.
امروز از آن دزدان و جنایتکاران است اما فردا ما پا برهنه ها عدالت و انسانیت را بر جامعه حاکم خواهیم ساخت.
هر چه می خواهید ثروت بیاندوزید تا روزی که مجهز و مسلح و سازمان یافته برای ضبط و مصادره ی آن چه از ما دزده اید به سراغتان بیاییم.
به جای مردن برده وار ترجیح می دهیم مثل آزاده ای کشته شویم.
ما به دنبال آن هستیم که انسان ها از مسخ طبقاتی خویش به هشیاری انسانی خود بازگردند.
سازمان خودرهاگران به برانگیختن اندیشه ورزی مشغول است نه تزریق اندیشه ها.

25 بهمن: روز فریاد و کنش، نه روز سکوت و انفعال

admin — Mon, 06 Feb 2012 16:23:52 +0000

25 بهمن: روز فریاد و کنش، نه روز سکوت و انفعال

جامعه ی ایرانی در مرز رویدادهای مهمی قرار دارد که در راهست. تحریم ها، ورشکستگی اقتصادی، خطر قحطی، برخورد خونین جناح ها با هم و نیز خطر حمله ی نظامی برخی از مشکلاتی است که کشورمان با آن روبروست. در این شرایط که آینده ی ایران و ایرانی در پرده ای از ابهام قرار دارد می بایست حداکثر هشیاری را به خرج دهیم و به دنبال آن باشیم که از توان های محدود بهترین استفاده را ببریم.
در این موقعیت، فراخوان جمعی که هویت آن چندان بر کسی آشکار نیست، تحت عنوان «شورای هماهنگی راه سبز امید»، نمونه ای است از حرکت هایی که شکل و محتوای آن تناسب چندانی با شرایط وخیم کنونی ندارد. فرصتی اگر باقی است باید صرف برنامه ریزی برای حرکتی باشد که به واسطه ی آن، یک تغییر کیفی و اساسی در شرایط حاکم بر کشور به وجود آید و چشم انداز روشنی برای آینده ی میهن مان ترسیم شود. اما به گونه ای پرسش برانگیزاین فراخوان مردم را برای روز 25 بهمن دعوت به «راهپیمایی سکوت» می کند!
• «راهپیمایی سکوت» در حالی که سناریو حمله به ایران به صورت روزشمار در آمده است؟
• «راهپیمایی سکوت» در زمانی که سایه ی قحطی و گرسنگی بر کشورمان سنگینی می کند؟
• «راهپیمایی سکوت» در موقعی که اقتصاد ایران ویران و می رود که میلیون ها نفر را از حداقل معیشتی محروم سازد؟
• «راهپیمایی سکوت» در شرایطی که بهترین زنان و مردان آزاد اندیش این میهن را در سیاهچال ها به بند کشیده اند؟
• «راهپیمایی سکوت» در وقتی که بر اساس آمارها هر چهار ساعت یک اعدام در زندان ها صورت می گیرد؟
• «راهپیمایی سکوت» در حالی که برای جاه طلبی های اتمی خویش، حکومت ضد مردمی می رود که ایران را یا یک جنگ اتمی مواجه سازد؟
آخر کجای این موارد که بر شمرده شد برای یک آدم خردمند ایده ی «راهپیمایی سکوت» را به عنوان راه حل مطرح می کند؟
آیا منظور شورای هماهنگی راه سبز امید این است که روز 25 بهمن یک تعداد افرادی باشیم که در پیاده روها میان عابرانی که به مغازه و خانه و سینما می روند قدم بزنیم و دم برنیاوریم و راءس ساعت هفت هم برگردیم خانه هایمان؟ خوب به فرض که چنین هم کردیم، بعد چه می شود؟ چه تاثیر و اثری دارد این حرکت؟ آیا این یک شوخی بیشتر است؟
هدر دادن توان محدودی که در جامعه برای کنشگری موجود است و سپردن معدود کنشگرانی که حاضرند به صحنه بیایند به دست باتوم ها و دوربین های شناسایی ماموران سرکوبگر، کار منصفانه ای نیست. چند بار باید مردم را با ذکر زمان و مکان مشخص تجمع اعتراضی به دام و تله ی نیروهای سرکوبگر رژیم بکشانیم و آنها را قربانی بازداشت و ضرب و شتم کنیم؟ مگر در طول دوسال و نیم گذشته غیر از این بوده است و مگر حاصلی هم جز تلفات و خسارت و استقرار ترس و سرخوردگی داشته است؟ چرا باید چند بار از یک راه برویم و فکر کنیم ما را به مقصدی متفاوت می رساند؟
ما بر این باوریم که اگر قرار است یک حرکت اعتراضی در 25 بهمن صورت گیرد باید، برعکس، مُهر سکوت بر لب نزند. باید به پیاده روهای فردوسی تا نواب محدود نشود و باید که خود را به پایان دادن در ساعت معینی مقید نسازد. یک حرکت موثرباید که در هر کجای شهر باشد، در هر ساعتی شروع و تا هر ساعتی که می تواند ادامه یابد، نباید سکوت کرد، باید فریاد خشم سر داد و هرگز و هرگز نباید تعرض و سرکوب نیروهای دشمن را بی جواب گذاشت، باید از خود دفاع کرد و بهترین دفاع هم تهاجم است. باید به ماموران و دستگاه سرکوب تاخت و آنها را تار و مار کرد تا هوس کتک زدن و شکم پاره کردن و چاقو کشی و دستگیری را به خود راه ندهند.
ما، ضمن سپردن تصمیم گیری نهایی به فرد فرد ایرانیان براساس عقل و اراده و اختیار خود، از همه ی کنشگران می خواهیم که در این شرایط و برای این روز، به عنوان یک فرصت و برای سایر اقدامات اعتراضی خود، دست به سازماندهی بزنند و به طور جمعی و هماهنگ عمل کنند. یک جمع عظیم از افراد پراکنده بسیار ضعیف تر از یک جمع محدود اما منسجم و سازمان یافته است. پس، از همین حالا به تشکیل گروه های چند نفره اقدام کنید و به صورت جمعی و هماهنگ به خیابان ها بروید. آماده باشید، مجهز باشید و در هر کجای شهر که می توانید تظاهرات را کلید بزنید و در صورتی که مورد تهاجم واقع شدید از خود دفاع کنید و نیروهای سرکوبگر و کلیه ی نیروها و تجهیزات دولتی را بخشی از هدف خود قرار دهید. با سکوت چیزی به دست نمی آید. آنها که می خواهند سکوت کنید می خواهند طوق بردگی را همچنان تحمل کنید. آنها که بردگی را نمی خواهند سکوت نمی کنند و بساط دشمن را به هم می ریزند.
آزادی پربهاست و هیچ ملتی بدون پرداختن این بها به آن دست نمی یابد. سازماندهی راه منطقی دست یابی به آزادی است.

سازمان خودرهاگران
12 بهمن 1390

خودرهاگران: آزاد زیست کنید حتی اگر کوتاه و سخت، برده نمانید حتی اگر طولانی و راحت.

admin — Tue, 03 Jan 2012 05:30:26 +0000

آزاد زیست کنید حتی اگر کوتاه و سخت، برده نمانید حتی اگر طولانی و راحت.
وقتی برده سالاری حاکم است زندگی عادی چیزی جز پنهان کردن تحقیر زنجیر و شلاق نیست.
مبارزها و مسئولیت پذیران کابوس استبدادگران و ترسوها و مسئولیت گریزان بردگان مطلوب آنها هستند.
وقتی بازار فروش ارزش های اخلاقی داغ می شود هم استبدادگران و هم قربانیان استبداد به خرید و فروش می پردازند.
آزادیخواهان می جنگند و آزادی را به دست می آورند و ترسوها منتظر می نشینند تا از دستآورد کار آزادیخواهان بهره ببرند.
نادانی زشت است اما زشتی خود را به نادانی زدن قابل وصف نیست.
دیر یا زود تاریخ و نسل های آینده به قضاوت آن چه کرده ایم خواهد نشست و همه پرده های خودفریبی فرو خواهد افتاد. تنها کسانی که با خود روراست بوده اند مورد شماتت و سرزنش قرار نخواهند گرفت.
کلاه گذاشتن سر خود برای فرار از مسئولیت مبارزه از ما یک کودک نابالغ با چند ده سال سن می سازد.
انتخاب بین انفعال و کنش، گزیدن بین بردگی و آزادگی است.
عقل و اخلاق و سازماندهی همه آن چیزی است که لازم داریم تا نه فقط رژیم جمهوری اسلامی، بلکه استبداد را از ایران ریشه کن کنیم.

انتخاب بین انفعال و کنش، گزیدن بین بردگی و آزادگی است.

admin — Sat, 31 Dec 2011 05:52:39 +0000

انتخاب بین انفعال و کنش، گزیدن بین بردگی و آزادگی است.

خودرهاگران: از عقل و شهامت بهره بریم و شرایط را تغییر دهیم.

admin — Fri, 30 Dec 2011 07:53:17 +0000

تا برای رها ساختن خود از بندهای درونی اقدام نکنید نمی توانید بندهای جامعه را بگشایید. و تا برای رهایی از بندهای جامعه اقدام نکنید نمی توانید از بندهای درون خود خلاص شوید.
هیچ گاه ترسوها، بزدل ها، فریبکاران، زرنگ بازها، اهل خود را به کوچه علی چپ زدن، دروغ گوها، تنبل ها و… منشاء تغییری در تاریخ بشر نبوده اند. آنها آمده اند و رفته اند و فراموش شده اند.
تاریخ جهان فقط نام دلیران را به یاد می آورد، ترسوها به نیستی می پیوندند.
پهنه ی هستی از آنِ دلیران و کنشگران است، ترسوها و تنبل ها در تاریکی فراموشی محو می شوند.
برمبنای خرد انسانی خود، ما ذلت زندگی معمولی در کنار سلطه ی ستمگر را بر جان نمی خریم.
تا زمانی که به خود دروغ می گوییم استبداد برقرار است، یا همین که هست یا جایگزینش.
ستمگر برای تداوم ستمگری بیش از هر کس روی ستم پذیر حساب می کند.
جامعه انسانی حاصل درک ضرورت خوشبختی دیگری برای تامین خوشبختی خویش است.
اگر کسی به واسطه ی تلاش دیگری آزاد شد نه استفاده از آن را می شناسد و نه راه نگهداری از آن را. در نتیجه به سرعت آن را از دست می دهد.
مهم این نیست که ما لایق استبداد نباشیم، مهم این است که آزادی ما را لایق خود داند.
تا وقتی آزادیخواهی ما اصالت نداشته باشد آزادی را نخواهیم یافت.
معجزه حاصل اراده های بزرگ است.
اگر می خواهید از بند حاکمیت استبدادی کنونی رها شوید، به جان و کرامت انسان احترام گذارید.
وقتی آموختیم که با هم، به طور جمعی و سازمان یافته دست به کنش بزنیم، استبداد از میهن ما رخت برخواهد بست.
جامعه ی ایران دو نوع کنشگری سیاسی داشته است: جنبش های اجتماعی ای فاقد سازماندهی و یا سازمان های سیاسی غیر اجتماعی. هیچ کدام نتوانسته اند استبداد را ریشه کن سازند. راه از بین بردن استبداد سالاری نوع دیگری از کنشگری است:
جنبش اجتماعی دارای سازماندهی.
وقتی ترس را، دروغ گفتن به خود را و تنبلی و راحت طلبی و محافظه کاری را کنار گذاشتیم و شجاعانه و آگاهانه وارد نبرد شدیم بی شک پیروزی و آزادی در انتظار ماست. در غیر این صورت، با رویاهای خویش، سرخورده و ناکام و افسرده خواهیم مرد. این قضاوتی است بی رحم، اما واقعی. انتخاب با ماست.
در کجای تاریخ ملتی مسئولیت گریز به آزادی دست پیدا کرده است که ما بتوانیم مورد دوم آن باشیم. آزادی هر ملتی در گرو خطر پذیری مبارزه برای آن است.
در نبود آزادی هر لذتی توام با ذلت است، پس دل به این خوش نداریم که از زندگی خود لذت می بریم. این فقط وجه زیبای موضوع است. وجه زشت آن همانا خفت و نکبت بردگی است. از واقعیت ها فرار نکنیم. مثل انسان های بالغ در مقابل آن چه هست عمل کنیم. از عقل و شهامت بهره بریم و شرایط را تغییر دهیم.

از عقل و شهامت بهره بریم و شرایط را تغییر دهیم.

admin — Mon, 26 Dec 2011 00:29:12 +0000

در نبود آزادی هر لذتی توام با ذلت است، پس دل به این خوش نداریم که از زندگی خود لذت می بریم. این فقط وجه زیبای موضوع است. وجه زشت آن همانا خفت و نکبت بردگی است. از واقعیت ها فرار نکنیم. مثل انسان های بالغ در مقابل آن چه هست عمل کنیم. از عقل و شهامت بهره بریم و شرایط را تغییر دهیم.

بگذارید حقیقت را گفته باشیم

admin — Mon, 12 Dec 2011 06:16:56 +0000

ایرانیان، اسیر رژیم جمهوری اسلامی نیستند، اسیر وحشت از انتقاد از خود هستند. با یافتن شجاعت نقد خویش، فرایند رهایی آغاز می‌‌شود.
کم رویی، خجالت، تنبلی و بی خیالی در مقابل ستمگر نمودی از ترس است و سبب تداوم بردگی می شود.
پس از فرار آگاهانه از مسئولیت خویش در مبارزه ی با ستم سالاری باید خود و دیگران را فریب دهیم. این فریبکاری از ما کسی را می سازد که تنها ظاهری از یک انسان را دارد.
در حالی که می دانیم که ترس عامل واقعی است، دو هزار دلیل می آوریم که ثابت کنیم عدم شرکت فعال ما در مبارزه به آن خاطر است. می توان به هر کس در این باره دروغ گفت، جز به عقل خود.
برای توجیه عدم خطر پذیری مبارزه می توانیم زمین را به آسمان ببافیم، اما این استادی و مهارت نمی تواند چهره ی زشت انسان ترسو و ذلت پذیر را در درونمان پاک کند.
کسانی را دوست داریم که ما را در فرار از وجدان و درک خویش یاری دهند، و آنها که در مقابل چهره ی ناخوشایند انسان ترسو و مسئولیت گریز ما آینه ی عقل را می گیرند دوست نداریم.
آنهایی را می پسندیم که باور می کنند یا تظاهر به باور می کنند که ما خوابیم، در حالی که فقط خود را به خواب زده ایم. کسانی را که به ما یادآور می شوند در خواب نیستیم و ادای خوابیدن را در می آوریم نمی پسندیم.
وقتی کسی به ما یادآور می شویم که ضمن بردگی و اسارت داریم عمرمان را به سوی پیری و مرگ طی می کنیم، سخت آزرده می شویم و آرزو می کنیم که او اشتباه کرده باشد. اما به طور عمیق خوب می دانیم که او در اشتباه نیست.
دوست داریم آگاهی به دست آوریم، اما از آگاهی مسئولیت آفرین خوشمان نمی آید. وقتی با آن برخورد می کنیم به آن نوع از آگاهی که حس مسئولیت ما را بر نمی انگیزد پناه می بریم. اما از معنای این زرنگی خود خوب آگاهیم.
برای این که به پذیرش یک استدلال عقلانی در مورد ضرورت مبارزه ی جمعی در مسیر رهایی تن ندهیم، حاضر به ارائه ی هزار ویک استدلال من درآوردی و بی پایه هستیم. این کار را هم آگاهانه می کنیم و به همین دلیل، تصویر خوبی از خود نداریم.
آن بخش از تاریخ بشر را که در آن آزادی و عدالت و اندیشه ورزی وجود دارد، هیچ انسان دروغگو، ترسو و مسئولیت گریزی نساخته است. حاصل رنج و مبارزه و کار انسان های آگاه، شجاع و مسئولیت پذیر بوده است.
میلیاردها انسان آمده اند و خورده اند و تولید مثل کرده اند و مرده اند و تاریخ، یادی از آنان نمی کند. تاریخ بشر چند هزار نفری را به یاد می آورد که جز این کارها، چیزی را آفریدند، نظم نادرستی را شکستند و خدمتی به انسانیت کردند.
بگذارید حرف های تلخ را بزنیم، فحش و نفرین و انتقاد را به جان بخریم، اما حقیقت را گفته باشیم.
خودرهاگری یعنی رهایی یافتن از آن چه که ما را قادر می سازد ضمن درک بدبختی واقعی خود و سایرین، احساس خوشبختی دروغین داشته باشیم.
خودرهاگری یعنی رهیدن از خود دروغینی که ما را از مبارزه علیه ستم معاف می کند و بازگشت به خود انسانی که ما را به این مبارزه فرا می خواند.

وقتی کسی به ما یادآور می شود که ضمن بردگی و اسارت داریم عمرمان را به سوی پیری و مرگ طی می کنیم، سخت آزرده می شویم و آرزو می کنیم که او اشتباه کرده باشد. اما به طور عمیق خوب می دانیم که او در اشتباه نیست.

admin — Tue, 06 Dec 2011 08:14:46 +0000

وقتی کسی به ما یادآور می شود که ضمن بردگی و اسارت داریم عمرمان را به سوی پیری و مرگ طی می کنیم، سخت آزرده می شویم و آرزو می کنیم که او اشتباه کرده باشد. اما به طور عمیق خوب می دانیم که او در اشتباه نیست.

کم رویی، خجالت، تنبلی و بی خیالی در مقابل ستمگر نمودی از ترس است و سبب تداوم بردگی می شود.

admin — Tue, 06 Dec 2011 07:49:21 +0000

کم رویی، خجالت، تنبلی و بی خیالی در مقابل ستمگر نمودی از ترس است و سبب تداوم بردگی می شود.

آیا می توان با آگاهی و بدون عمل زندگی کرد؟

admin — Wed, 09 Nov 2011 09:30:15 +0000

آیا می توان با آگاهی و بدون عمل زندگی کرد؟

به معنای سطحی و نسبی کلمه بله، می توان. میلیون ها نفر به این نوع از زندگی مشغول هستند. میان آگاهی به معنای اطلاع و خبر و درک معنای آگاهی فرق زیاد است. بسیاری از ظلم و جنایت ها خبر دارند، اما با آن کنار می آیند چون معنای آن را و تاثیر آن را در زندگی انسانی خویش درک نمی کنند. همین قدر که این خبرها زندگی مادی آنها را تحت تاثیر قرار ندهد کافیست. زندگی مادی یعنی خوردن، آشامیدن، خوابیدن، روابط جنسی، سرپناه داشتن و تولید مثل. در ورای این، عده ای تصویری از خویش ندارند که بخواهد به واسطه ی جنایت و بردگی به آن آسیبی برسد. پس، کسی از آگاهی خویش برای کنش الهام می گیرد که می تواند تاثیر آنها را بر خویش به عنوان عضوی از یک مجموعه درک کند. این همان مجموعه ی بشری یا انسانیت است. کسانی که خود را جزیی از این مجموعه نمی بینند قادر به تحمل و در وقت خود قادر به اجرای هر جنایت، خیانت و ستمی می باشند. این حقیقتی است تلخ. اما حقیقت است.

خودرهاگران: مبارزه در راه آزادی برای انسان و انسانیت است نه برای نفع فردی.

admin — Sat, 22 Oct 2011 23:32:53 +0000

هیچ ملتی آزادی خود را بدون مبارزه و فداکاری به دست نیاورده است و در مورد ایران نیز استثنایی و جود ندارد. آزادی بها دارد و گاهی بسیار سنگین.
تصور این که من برای آزادی مبارزه می کنم فقط به این شرط که خودم از آن بهره برم تصوری کودکانه و عقب افتاده است. مبارزه در راه آزادی برای انسان و انسانیت است نه برای نفع فردی.
تصور این که من به زندگی خود بپردازم به امید آن که عده ای بیایند و جان دهند و آزادی مرا تامین کنند تصوری است که زمینه ساز بردگی دوباره ی من است. یا خودم برای آزادیم بپا می خیزم و یا این که آماده می شوم تا برده داران جدیدی بر زندگیم حاکم شوند.
خودرهاگری یعنی خود را از محاسبه گری برای وارد شدن به مبارزه آزاد کردن. در یک جامعه استبدادی مبارزه یک امر انسانی و اخلاقی است نه موضوع محاسبه نفع و ضرر خود. کسی که به چشم معامله به مبارزه بنگرد یک مبارز نیست. نفع مبارزه را باید در رهایی از ذلت و خفت و اهانت به انسانیت خود بدانیم.
سازمان خودرهاگران از همه هموطنان می خواهد تا به مبارزه برای آزادی به عنوان یک وظیفه ی اخلاقی نگاه کنند. هر یک از ما برای آن که لایق نام انسان باشیم باید به این مبارزه گام گذاریم و بهای سنگین آن را بپردازیم. آزادی ارزان به دست نمی آید.

خودرهاگران: رهایی از بردگی نیاز به آگاهی و دلاوری دارد.

admin — Wed, 19 Oct 2011 05:26:07 +0000

رهایی از بردگی نیاز به آگاهی و دلاوری دارد. اگر یکی را کم داریم با افرایش دیگری نمی توانیم کمبود را جبران کنیم. باید در تدارک هر دو باشیم.
با توجه به حضور و کارکرد گسترده ی ماهواره و اینترنت و سایر امکانات به نظر می رسد که مشکل مردم در حرکت برای رهایی از چنگ رژیم آگاهی نیست. مشکل در نبود دلاوری است که باید به طور جدی به آن پرداخت.
سالها سرکوب و تربیت خشونت آمیز در خانواده و مدرسه حداقل دو نسل ایرانی را ستم پذیر و ترسو پرورش داد. کسانی که از کودکی یاد گرفته اند ستم و خشونت وارده بر خود را عادی بپندارند. این واقعیت را باید تغییر داد.
از مهمترین راهکارهای برون رفت از ترس و نداشتن دلاوری ترویج اندیشه انسان مداری است. یعنی شناساندن ارزش ذاتی انسان به هر کس و وظیفه ای که برای هر فرد شکل می گیرد تا از این ارزش دفاع کند.
انسان مداری یعنی قرار دادن ارزش ذاتی بشر در بالاترین سطح، به طوری که هیچ چیز و هیچ چیز برتر از آن قرار نگیرد. وقتی انسانی باور کند که ارزش ذاتی وی همترازی ندارد و چیزی نیست که بتواند بالاتر از آن قرار گیرد هرگز اجازه نخواهد که عده ای با ایجاد ترس و وحشت از آسیب جسمی و روحی این ارزش را زیر سوال برند.
وقتی به عنوان ایرانی ارزش ذاتی انسانی خود را درک کنیم دیگر تحمل سرکوب، تحقیر، تجاوز، غارتگری، ستم و دروغ تحمیل شده از جانب رژیم و عواملش را نخواهیم داشت. هنگانی که این تحمل پذیری به طور آگاهانه و به دلیل باور به حرمت بشریمان به پایان رسد، دیگر از هیچ چیز وحشت نخواهیم داشت و می توانیم تکلیف رژیم را یکسره کنیم.
سازمان خودرهاگران با ترویج انسان مداری و قرار دادن انسان بالاتر از خدا و میهن و ایدئولوژی و مذهب و غیره، از همه ی ایرانی ها می خواهد تا به کشف کرامت ذاتی بشر دست بزنند. خود را مجهز به اندیشه ای کنید که بر اساس آن برای هیچ انسانی تحمل کمترین درجه ای از حقارت و اهانت و ظلم ناممکن می شود. انسانی که برای خود و برای بشر به معنای عمومی حرمت قائل است و بر سر این ارزش ذره ای کوتاه نمی آید.

خودرهاگران: سازماندهی کنید، کار جمعی کنید.

admin — Sat, 15 Oct 2011 07:41:54 +0000

فکر بنیادین سازماندهی بسیار ساده است: اگر دو نفر با هم باشید دهها بهتر است از این که دو نفر جدا باشید.
دو نفر که با هم هماهنگ کار می کنند چندین برابر چندین نفر که بدون هماهنگی کار می کنند کارآیی و تاثیر دارند.
وقتی با هم باشیم، حتی حداقل دو نفر، احساس قدرت می کنیم. وقتی از هم جدا هستیم، حتی دهها نفر، احساس ضعف می کنیم.
با در کنار هم قرار گرفتن و کار جمعی، احساس قدرت می کنیم و می توانیم آن چه را که به صورت جدا ناممکن می دانیم ممکن سازیم.
قدرت یک جمع فقط در تعداد آن نیست، در سازماندهی درونی، هماهنگی افراد و روح حاکم بر آن جمع است که می توان توان یک گروه را سنجید.
اگر آزادی می خواهید، اگر پایان ذلت و بردگی را می خواهید، اگر نابودی رژیم جهل و جنایت را می خواهید، سازماندهی کنید، کار جمعی کنید.

خودرهاگران: به ستم خو نگیرید

admin — Wed, 03 Aug 2011 23:44:09 +0000

به ستم خو نگیرید. تا دقیقه آخر عمر با آن دشمنی و مخالفت کنید.
پذیرش ستم به هر بهانه ای که باشد قابل قبول نیست، هیچ دلیل توجیه گر بردگی نیست.
در شرایطی که از بردگی خویش آگاه هستیم جز مبارزه برای رهایی چیزی به زندگی معنی نمی دهد.
ستیز با ستم و استبداد ربطی به سیاست ندارد، قبل از هر چیز موضوع حفظ انسانیت است.
نگرانی از زیر سوال رفتن انسانیت مان و تبدیل شدن به یک برده ی خو گرفته به بردگی انگیزه ی اصلی مبارزه گری ماست.
همه ی آنها که می خواهند ما را از مبارزه ای جانانه برای کسب آزادگی مان برحذر دارند همدستان برده داران هستند.
سازمان خودرهاگران همه ایرانیان در بند را دعوت می کند تا با رهایی خویش از بندهایی که آنها را به اسارت عادت می دهد در مسیر کسب آزادی بجنگند، جنگی تمام عیار تا سر حد رهایی از شرایط مادون انسانی کنونی.