جنگ روانی – خودرهاگران

خودرهاگران: آموزش آرایش دفاعی در تظاهرات خیابانی

admin — Fri, 18 Nov 2011 09:04:46 +0000

جنبش سال 88 تجارب ارزشمندی را در زمینه ی تظاهرات خیابانی به ما آموخت. این بار باید با اتکاء به آن تجارب بیرون آمد. تکرار اشتباهات گذشته دلیلی ندارد. برای این منظور باید بدانیم که حضور در خیابان در تحت یک حکومت جنایتگر به معنای خود را در مقابل گلوله های دشمن قرار دادن نیست. به معنی آماده سرکوب شدن نیست.
حضور جمعی در خیابان باید توام با برنامه ریزی و سازماندهی باشد. مردم باید خود را برای دفاع از خویش آماده کرده باشند. برای این منظور نیز آموزش و تجهیز از ضروریات است. نیروهای معترض باید بدانند که چگونه می خواهند از جان خویش دفاع کنند.
یکی از اصول اولیه ی تظاهرات خیابانی وجود یک نیروی عهده دار امنیت تظاهر کنندگان است. هرگز نباید بی حساب و کتاب و به صورت شانس و اقبال به صحنه رفت. بلافاصله پس از حضور حداقل جمعیت نیروهای کنشگر باید یک عده ای را برای حفاظت از جمعیت سازماندهی کنند.
نیروی حفاظت آن بخش از تظاهرکنندگان هستند که آموزش دیده اند، مجهزند و آماده اند که آن چه را لازم است برای دفاع از جان مردم انجام دهند. آنها با هم هماهنگ هستند و هر جا لازم باشد همدیگر را پیدا کرده و در کنار هم قرار می گیرند تا از جان تظاهر کنندگان حمایت کنند.
نیروی حفاظت کننده از مسئولیت هماهنگی برخوردار است که در چهار طرف تظاهرات حضور دارند. هر طرف (چپ، راست، عقب و جلو) یک و در صورت بزرگی تظاهرات چندین مسول هماهنگ کننده دارد. افراد نیروهای حفاظت زیر نظر این هماهنگ کننده ها عمل می کنند.
در زمان های درگیری می بایست نیروی حفاظت کننده لایه اصلی روبرو شونده با نیروهای سرکوبگر باشد تا این نیروها نتوانند به بدنه ی تظاهر کنندگان دست پیدا کنند. از هر طرف که تظاهر کنندگان مورد حمله واقع شوند، نیروهای حفاظت آن طرف شروع به دفاع می کنند. نیروهای حفاظت طرف های دیگر اگر امکان داشت به یاری آنها می آیند.
بدیهی است که در هنگام بروز درگیری میان نیروی حفاظت و سرکوبگران مردم نیز فعال می شوند و حمایت از نیروی حفاظت و حمله به نیروهای سرکوبگر می پردازند. در این هنگام کار نیروی حفاظت عبارت است از هدایتگری مردم برای یک حمله ی دفاعی موفق.
نیروهای حفاظت باید در بین خود کدهایی را به عنوان رمز داشته باشند که بیانگر کارهایی باشد که قرار است انجام شود:حمله، عقب نشینی، دفاع مطلق، دفاع تاکتیکی و غیره
در زبان کد شده وقتی دستور حمله می رسد نیروی حفاظت باید برای حفظ جان تظاهرکنندگان به هم زدن آرایش دشمن به جای آن که منتظر شود به او حمله شود، خود حمله را آغاز کند و به سوی نیروهای سرکوبگر برود. منتظر شدن خطاست. وقتی دستور عقب نشینی می رسد نیروهای حفاظت باید فاصله ی خود را با مردم حفظ کرده و به تدریج از ماموران سرکوب گر فاصله ی خود را زیاد کنند، بدون آن که فرار کنند یا حالت ترک صحنه را داشته باشند. دفاع مطلق یعنی که اوضاع در درون جمعیت تظاهر کننده طوری است که نباید مورد تماس و حمله ماموران سرکوبگر قرار گیرد، لذا حلقه ی دفاعی، یعنی همان نیروی حفاظت کننده باید تا سفت و سخت در مقابل سرکوبگران بایستد و اجازه دستیابی آنها به جمعیت تظاهر کننده را ندهد. دفاع تاکتیکی یعنی این که نیروی حفاظتی به صورت متناوب با روش هایی مانند هجوم محدود، عقب نشینی محدود، برگشت دوباره، پراکنده سازی جنگ روانی قوای سرکوبگر را به صورت آشفته و پراکنده در می آورد و کارآیی را از آنها سلب می کند.
کمیته نافرمانی سازمان خودرهاگران در راستای درس گیری از تجارب گدشته به همه ی کنشگران سفارش می کند که این آموزش ها را برای آینده فراگیرند. شرایط طوری است که ضرورت دانستن این نکات بسیار ضروری است. ما به سهم خود این آموزش ها را از طریق اینترنت و رادیو اتحاد در اختیار شما می گذاریم.

راه پایان بخشیدن به انفعال اکثریت جامعه

admin — Tue, 18 Oct 2011 06:57:19 +0000

راه پایان بخشیدن به انفعال اکثریت جامعه

دفتر تولید سازمان خودرهاگران

یکی از دلایلی که مردم ستم رژیم را تحمل می کنند این است که نه به قدرت خود واقف اند و نه به توان خویش باور دارند. برای این منظور باید مردم را به قدرت بی نهایت خود آشنا ساخت. اما چگونه؟ بخشی از این کار به صورت نظری است. یعنی آگاه سازی مردم در این باره از طریق برنامه های تلویزیونی، رادیویی، اینترنت، نوشتاری، گفتاری و غیره. اما این روش تاثیرات بسیار محدودی دارد. روش موثر برای آگاه ساختن مردم نسبت به قدرت شان نشان دادن این امر در عمل است. یعنی اقلیت روشنگر علاوه بر کار آگاه سازی و روشنگری باید در مواردی که ممکن است دست به اقدام بزند و با عمل خود دشمن را وادار به یک عقب نشینی کوچک یا دادن یک امتیاز هر چند ساده و ابتدایی بکند. این نتیجه مشخص به دست آمده از کنشگری تاثیری عمیق و گسترده بر روحیه ی بخش منفعل جامعه خواهد داشت.

براساس آن چه گفته شد می بینیم که این کافی نیست که دائم در رسانه ها به گفتن این که مردم شما قدرتمند هستید و می توانید هر کاری کنید بسنده کنیم. مردم به این آسانی و به این شکل نیست که از پوسته ترس و ناامیدی بیرون می آیند و تبدل به کنشگر می شوند. در واقع پارامترهای فر اوانی است که در ذهن مردم عمل می کنند. مذهب، خرافات، تربیت خانوادگی، ترس از مجازات، تبلیغات و جنگ روانی حاکمیت و نیز جو روانشناختی جامعه که ترکیبی از وحشت و انفعال ناشی از حس تنازع بقاء است … به طور جدی در ذهن توده ها عمل می کند. در مقابل همه ی این ها فعالیت های تبلیغاتی پراکنده و نا منظم روشنگران در رسانه ها و اینترنت و این سوی و آن سوی نمی تواند به اندازه ی کافی تاثیر گذار باشد. این واقعیت است که کنشگران را به سوی عمل دعوت می کند.

کنشگری کار آسانی نیست. هزینه ی آن سنگین است و خطرناک و دشوار می باشد. اما تنها راه است. تنها با عمل است که می توان به توده ها نشان داد که دلیلی برای ترس و وحشت نیست، حرکت و عمل یعنی موفقیت و پیروزی. وقتی کنشگران بتوانند یک مرکز سرکوب را از خنثی سازند، یا با یک اعتصاب برق آسا دولت را به تسلیم وادارند، یا با یک تظاهرات برنامه دار نیروهای سرکوبگر را زمین گیر کنند مردم می بینند که شانس پیروزی و موفقیت وجود دارد، فقط باید بخواهند.

نباید انتظار داشت که توده ها با چند سخنرانی یا برنامه ی تلویزیونی به خیابان ها بریزند و از پس دستگاه سرکوب برآیند. این انتظار بیهوده ای است. نمی توان حاصل کار میلیون ها ساعت کار تبلیغات و سرکوبگرانه ی رژیم را در طول سی و دو سال با چند ساعت برنامه یا چند مقاله در ماه جبران کرد. معادله ی نابرابر فوق فقط از طریق عمل است که می تواند به نفع کنشگری به هم ریخته شود. فراموش نکنیم که رژیم دهه هاست، دهها رادیو و تلویزیون، صدها نشریه، هزاران مسجد و دهها هزار محل مغزشویی دیگر در اداره و دانشگاه و مدرسه با هزاران هزاران نیروی مسخ کننده آخوند و امثال آن در اختیار داشته است. این حجم عظیم ضربه زدن بر روح و روان جامعه را نمی توان با چند سایت اینترنتی و چند ساعت برنامه ماهواره ای جبران کرد. برای آن که تاثیرات منفی این کار مغزشویی رژیم را در مردم خنثی کنیم نیاز به عمل داریم.

بنابراین بهتر است که به جای وقت کشی و بیهوده فرصت ها را با کار صرف نظری هدر دادن، در پی آن باشیم که با عمل گرایی به صورت هدفمند و سازمان یافته به سوی نشان دادن قدرت مردم به خودشان از طریق کنش های مشخص کارآ و موثر باشیم. جمع های کنشگرا را در هر کجا که می توانیم تشکیل دهیم: در کارخانه، در مدرسه، در دانشگاه، در اداره، در جمع دوستان، در خانواده، در محله. در هر کجا که پتانسیل مبارزاتی وجود دارد کار جمعی و سازمان یافته را آغاز کنیم و هدفمان روشن باشد: کنش. با عمل مبارزاتی خود باور مردم به قدرت خویش را تقویت کنیم و مطمئن باشیم از یک مرحله توان به فعل آمده ی مردم به صورت خودجوش عمل خواهد کرد.