حسام ال حمالاوی پایان نبرد را دوردیده ومیگوید “کنشگران می توانند دست ازاعتراض برداشته، اندکی استراحت کرده، برای شش ماه به کارهای خود با مزد بالا برگشته و منتظراین باشند که نظامیان نجات بخش ما شوند. ولی کارگرنمیتواند به کارخانه خود برگردد وهمچنان 250 لیره (مصری) دریافت نماید…. ماموریت تمام نشده.”
این است نمودی از قدرت اجتماعی:
محمد عبدالقادر رئیس سندیکای کشاورزان مصر خطاب به محمد مرسی:”اگر مطالبات ما بر آورده نشود پس از عید فطر با تجمعات میلیونی در میدان تحریر ترا هم مثل مبارک ساقط خواهیم کرد.”
بخش کوچکی از این یک درصد نیرویی است که به راستی می توانید در آغاز کار روی آن حساب کنید و به تدریج افزایش می یابد. باید به آنها ضرورت کار سازمان یافته راتوضیح داد، فن سازماندهی را آموزش داد و به هر طریق ممکن از آنها حمایت مادی و غیر مادی به عمل آورد. دوم این که در اپوزیسیون باید تولیدکنندگان ادبیات سیاسی و کنشگران سیاسی را از هم تفکیک کرد.
بحران عمیقی در انتظار ایران است که در اینجا از شرح آن می گذریم وفقط به این نکته اکتفاء می کنیم که فروپاشی ساختار اقتصادی ایران به زودی فروپاشی اجتماعی و به دنبال آن فروپاشی ساختار سیاسی را به دنبال خواهد داشت. اما این روند مکانیکی نیست، خودبخودی نیست، هدفمند نیست، سرعت و شکل آن و نیز مسیر و آینده ی آن به حضور سازمان یافته ی نیروهای مخالف نیازمند است. پس، سازماندهی کنیم.
حوادث اخیر خاورمیانه بما می آموزد که اگر درایت آنرا نداریم که مشکلات خودمان را با اراده مردم و با ایجاد همبستگی و سازمان یافتگی نیروهای سکولار – دمکرات – برابری طلب ، حل کنیم، بهتر است در امور سیاسی و سرنوشت مردم ایران دخالت نکنیم و در فاجعه ای نظیر لیبی ، شرکت نکنیم.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
