با بروز خیزش اعتراضی آبان 1398 که در روز 24 آبان کلید خورد، خیلی زود، هم رژیم و هم جامعه دریافت که با یک حرکت متفاوت از آن چه تاکنون دیده بودیم مواجه شده است. این امر سبب شد که بسیاری از کسانی جامعه ی ایرانی را مستعد هیچ حرکتی نمی دانستند ارزیابی خود را تا مرز اعلام این که کشور وارد «فاز انقلابی» شده است به پیش برند.
رژيم در دام اتمی گرفتار شده است. اين بار زمين بازی را ديگران تعيين می کنند نه خود رژيم. مکانيزم های تغيير در خاورميانه، تغيير در ايران را نيز در برگرفته است، داعش نويد مرزبندی نوينی در عراق و سوريه و چه بسا ايران را می دهد. جمهوری اسلامی به عنوان يک جزء از مجموعه ی خاورميانه ای اقتصاد جهانی تعيين تکليف خواهد شد
تجربه‌ی جنبش سبز بر کسی پوشیده نیست که دو نیاز مبرم هستند که آینده‌ی آن حرکت را تعیین خواهند کرد: توان سازماندهی معترضین و وجود خط و تشکل رهبری کننده‌ی جنبش. زمان اندیشیدن جدی به این دو کمبود است.
شاید بزرگترین دستآورد کار سازمان خودرهاگران در چهار سال گذشته تلاش برای قرار دادن انسان و ارزش جان و حرمت در بطن گفتمان سیاسی بخش های فعال و کنشگر ایرانی در داخل و خارج از کشور بوده است. می بینیم که در سایه ی تلاش های پی گیری تشکل هایی مانند خودرهاگران بحث انسان مداری و جایگاه ارزشمند جان و کرامت انسانی به گفتمان سیاسی و روشنفکری ایران راه یافت و در آن مستقر شد.
در مجموع باید گفت که نه «حسن روحانی» و نه هیچ کس دیگری امکان رفتن به سوی یک بن بست گشایی محدود را در آینده ی نزدیک نخواهد داشت. نظام جمهوری اسلامی خود و کشور را در وضعیتی قرار داده است که یا باید تغییری بنیادین را پیش بینی کند و یا آماده ی چالش های برانداز باشد. از آن جا که رژیم قبلا نیز نشان داده است که امکان خودتغییردهی را ندارد، باید احتمال داد که آن چه ممکن خواهد بود همانا پافشاری بر فعالیت هایی است که بن بست را پدید آورده است.
باید از همین حالا با بهره مند شدن از خلاقیت و توانایی یکدیگر زمینه های یک سازماندهی و خود سازماندهی را درمیان اقشار متفاوت مردم بوجود بیاورند. باجمع های چند نفره از هرفرصتی که پیش می آید اعتراضات صنفی مردم را دامن بزنند. پایه یک قدرت سازمان یافته اجتماعی را می توان با این جمع های کوچک بوجود آورد. بدیهی ست که هر نیرو، سازمان یا شخصیت سیاسی که بتواند این قدرت اجتماعی را سازماندهی نماید، می تواند قدرت سیاسی را نیز در دست بگیرد.
اگر اوباما امروز پیروزی خود را جشن می‌گیرد، شاید به دلیل آن است که به حضور نظامی این کشور درعراق پایان داده و سیاست‌هایش در حال ایجاد فرصت برای اقتصاد آمریکا هستند؛ اقتصاد بیماری که باکاهش بار مالی شدید حضور در عراق و افغانستان در حال بازسازی آرام خویش است. جنگ با ایران با سرنوشتی نامشخص و نامعین می‌تواند آمریکای اوباما را به سوی گردابی ببرد که در کنار آن، جنگ‌های ویرانگر عراق و افغانستان تنها گودالی کوچک به نظر برسند. آیا اوباما آماده است که در چهارسال دوم خویش به قماری چنین بزرگ دست بزند و با جان میلیون‌ها ایرانی و هزاران سرباز آمریکایی بازی کند؟
طبقه‌ی متوسط و کارگران آماده‌‌اند که نخستین شکل‌های صنفی اعتراضی را آغاز کنند و هر حادثه‌ای می‌تواند خیزش‌هایی را برانگیزد که لایه محروم را نیز به صحنه بکشاند. به این ترتیب به نظر می‌رسد جامعه ایران به سوی نوعی انباشت نارضایتی می‌رود که اگر به سرعت به آن پرداخته نشود، می‌تواند به سمت نوعی کنشگرایی کم یا بیش رادیکال پیش رود.
آری، اقتصاد ایران امروز نه فقط ورشکسته، بلکه شورش‌زا نیز شده است.
آماده ی عمل باشید. (هر زمان و هر مکان)
Copyright © 2023 | WordPress Theme by MH Themes
