شناخت نظری شورش ها، بررسی نمونه های تاریخی موجود، بیرون کشیدن راهکارها، آموزش دادن راهکارها و در بین آنها، آموزش خودسازماندهی اجتماعی به لایه هایی که توان جذب این آموزش و اجرای آنها را دارند: شاید یک درصد از جمعیت کنونی جامعه. تمرکز نظری و عملی روی تبدیل شورش به جنبش سبب می شود که اپوزیسیون بتواند از وقت و امکانات و دانش خود در مسیری استفاده کند که قابلیت عملی وقوع دارد.
حمله ی دلاورانه مردم به گشت های سرکوبگر نمودی از بازگشت بخشی از جامعه ی ایرانی به اخلاق.
تلاش برای دادن قدرت به مردم از همین حالا.
سازمان خودرهاگران به عنوان استراتژی در پی گسترش و تقویت قدرت اجتماعی یعنی قدرت سازمان یافته ی مردم می باشد.
قدرتی است که از مجموع توان نهادهای سازمان یافته ی شهروندی به وجود می آید و از حقوق مردم دفاع می کند.
بخش عمده ای از اپوزیسیون به قدرت سیاسی نظر دارد و تغییر دمکراتیک از بالا را مد نظر قرار می دهد. اما از آنجا که دمکراسی جز با مشارکت نهادینه ی مردم ناممکن است تلاش اپوزیسیون برای استقرار دمکراسی در ایران نیز یا ناکام مانده است یا در نهایت تبدیل به تغییر از بالا با خصلت غیر اجتماعی خواهد شد.
ایرانی می خواهیم عاری از جهل و خرافه ی مذهبی، آدم کشی، استثمار و تحقیر انسان.
به ایرانی بیاندیشیم رها از استبداد، استثمار و جهالت.
با کار جمعی و ساختن تیم های شهروندی در مسیر پایان دادن به عمر رژیم تلاش کنیم.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
