دوست داریم آگاهی به دست آوریم، اما از آگاهی مسئولیت آفرین خوشمان نمی آید. وقتی با آن برخورد می کنیم به آن نوع از آگاهی که حس مسئولیت ما را بر نمی انگیزد پناه می بریم. اما از معنای این زرنگی خود خوب آگاهیم.
وقتی کسی به ما یادآور می شود که ضمن بردگی و اسارت داریم عمرمان را به سوی پیری و مرگ طی می کنیم، سخت آزرده می شویم و آرزو می کنیم که او اشتباه کرده باشد. اما به طور عمیق خوب می دانیم که او […]
آنهایی را می پسندیم که باور می کنند یا تظاهر به باور می کنند که ما خوابیم، در حالی که فقط خود را به خواب زده ایم. کسانی را که به ما یادآور می شوند در خواب نیستیم و ادای خوابیدن را در می آوریم […]
کسانی را دوست داریم که ما را در فرار از وجدان و درک خویش یاری دهند، و آنها که در مقابل چهره ی ناخوشایند انسان ترسو و مسئولیت گریز ما آینه ی عقل را می گیرند دوست نداریم.
برای توجیه عدم خطر پذیری مبارزه می توانیم زمین را به آسمان ببافیم، اما این استادی و مهارت نمی تواند چهره ی زشت انسان ترسو و ذلت پذیر را در درونمان پاک کند.
در حالی که می دانیم که ترس عامل واقعی است، دو هزار دلیل می آوریم که ثابت کنیم عدم شرکت فعال ما در مبارزه به آن خاطر است. می توان به هر کس در این باره دروغ گفت، جز به عقل خود.
پس از فرار آگاهانه از مسئولیت خویش در مبارزه ی با ستم سالاری باید خود و دیگران را فریب دهیم. این فریبکاری از ما کسی را می سازد که تنها ظاهری از یک انسان را دارد.
کم رویی، خجالت، تنبلی و بی خیالی در مقابل ستمگر نمودی از ترس است و سبب تداوم بردگی می شود.
ایرانیان، اسیر رژیم جمهوری اسلامی نیستند، اسیر وحشت از انتقاد از خود هستند. با یافتن شجاعت نقد خویش، فرایند رهایی آغاز می‌‌شود.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
