ماه: آوریل 2012

پایه گذاری دمکراسی بدون وجود گسترده ی جمع های خودسازمان یافته و نیز بدون نهادینه شدن فرهنگ خودسازماندهی قشرهای اجتماعی غیر قابل تصور است.

مراحل شکل گیری کار خودسازمان یافته :
1. یک نفر با یک یا چند نفر دیگر یک جمع را تاسیس می کند.
2. جمع شروع به فعالیت کرده و گسترش می یابد.
3. جمع با جمع های دیگر پیوند می خورد.
4. اشکال سازمان یافته تر و بزرگتر کار جمعی بروز می کند.
5. قدرت اجتماعی ]سازمان یافته[ بنیان گذاری می شود.

جمع های خودسازمان یافته به تدریج قویتر، پرشمارتر و بانفوذتر می شوند. آنها در مرحله ای پیشرفته تر می توانند تبدیل به سندیکاهای صنفی بشوند و شبکه های اجتماعی را سامان دهند.

خودسازماندهی اجازه می دهد که شهروندان بتوانند برای دفاع از حقوق صنفی و مدنی خویش تلاش جمعی و موثر به خرج دهند و از پراکندگی و ضعف ناشی از آن خلاص شوند.

خودسازماندهی می تواند برای تشکیل جمع های زنان، دانشجویان، کارگران، کارمندان، معلمان، دانش آموزان، بیکاران، پرستاران و … شکل مناسب کارتیمی باشد.

 روابط مبتنی بر احترام و اعتماد
 همفکری و تصمیم گیری مشترک
 تقسیم کار و مسئولیت پذیری
 شرکت فعال تمام اعضاء در اجرا بر اساس تقسیم کار
 هماهنگی میان اعضا در مرحله اجرایی
 جمع بندی و نقد و بهبود بخشی کار

یک جمع خودسازمان یافته برای تعیین راه و چارچوب های کاری خود تنها به نظر و تصمیم گیری مشترک اعضای خویش متکی است.

در خودسازماندهی اعضای یک جمع برای کار جمعی خویش عضوگیری، برنامه ریزی، تصمیم گیری مشترک و نیز همکاری و هماهنگی می کند.

تصور این که در نظام های دیکتاتوری-پلیسی-امنیتی یک حزب یا تشکل سیاسی بتواند توده ها را سازماندهی کند تصور ساده انگارانه ای است. سازماندهی باید به خودسازماندهی تبدیل شود.