از خبرهای رسیده از تهران این طور برمی آید که رژیم در وحشت از آن چه روز شنبه 22 خرداد در انتظارش است در پی آن است که با لشگر کشی های زودرس در مردم ترس ایجاد کند. اما برخی از گزارش ها که حتی خبرگزاری ها از تهران ارسال داشته اند که مردم ترس را نه در میان خودشان که در میان رژیمی ها می بینند.
حالی که هدف از مانور روز چهارشنبه نیروی انتظامی ایجاد فضای رعب و وحشت در میان مردم اعلام می‌شود، برخی شهروندان تهرانی در گفت‌وگو با دویچه وله از تجربه‌ای متفاوت سخن گفتند.
سیما، زن جوانی از تهران می‌گوید: «من خودم دیدم توی خیابان انقلاب که ملت می‌گفتند شنبه نشان‌شان می‌دهیم. یکی هم می‌خندید و می گفت امروز آمدند نرمش، برای شنبه آماده شوند.»
مینو یک زن دیگر ساکن تهران نیز دیده‌های خود را این‌طور شرح داد: «ما ساعت ۱۰ صبح از آزادی تا انقلاب رفتیم. حضور پلیس خیلی بیشتر از چیزی بود که بشود به آن گفت چشم‌گیر. تمام دور میدان را با ماشین‌هایشان اشغال کرده بودند. سر تمام تقاطع‌ها هم تا انقلاب به تعداد خیلی زیاد مستقر بودند. تقریبا مثل روز ۱۶ آذر، روز دانشجو بود. فقط لباس شخصی‌ها نبودند.»
مینو در جواب این سوال که به نظرش این حضور پلیس مردم را می‌ترساند یا نه، گفت:«نه، همه می‌گویند که خودشان ترسیده‌اند.» البته او بعد از لحظه‌ای مکث اضافه کرد: «اما شاید بعضی‌ها هم ترسیده باشند.»
تکته مهمی که در این میان باید توجه داشت روشی است که برای خنثی کردن لشگر کشی مطرح است:
1) ماموران رژیم برای تحرک باید از بالا دستور بگیرند به همین دلیل ممکن است که بتوان تنها کمی دورتر یک تجمع اعتراضی را شکل داد در حالی که فرصت کافی وجود دارد تا از بالا خبر این موضوع را دریافت کرده و به بخشی از ماموران دستور حرکت را بدهند.
2) این هسته های چند صد نفره یا چند هزار نفره باید به سرعت خود را به هسته های دیگر در اطراف بپوندند.
3) این گروه های چند هزار نفره می بایست به سوی محل اصلی تظاهرات حرکت کنند و در صورت برخورد با ماموران باید تلاش کنند که از سد آنها عبور کنند. اگر همه این گروه ها از خیابان های مختلف تلاش کنند که از پس سد دفاعی ماموران عبور کنند به راحتی می توان بدنه ی راهپیمایی را تشکیل داد.
4) در صورتی که هر گروهی در راه رسیدن به محل اصلی تظاهرات بترسد و فراری شود امکان تشکیل بدنه ی اصلی تظاهرات سخت و حتی ناممکن خواهد شد.
5) و سرانجام این که در صورت سرکوب شدید باید گروه معترض به صورت جمعی به قسمت های دیگر شهر بروند و تا آنجا که می توانند نیروهای سرکوبگر را وادار به پخش شدن در سطح شهر بکنند. بدیهی است که رفتن به سراغ اداره های دولتی، بانک ها و مراکز بسیج و امثال آن سبب می شود که رژیم نیروهای خود را برای مقابله پخش کند و این امکان تجمع باقی گروه های معترض را در محل اصلی تطاهرات فراهم سازد.
از آن جا که رژیم غرق در بحران است زمان بسیار مناسب است که با یک مقاومت جانانه جنبش ضربه ای اساسی به آن وارد سازد و بتواند زمان فرا رسیدن تغییر در ایران را تسریع کند.