- سازماندهی اجتماعی در مبارزه از پایین ترین سطوح آغاز می شود: از درون دانشکده، کارخانه، مدرسه، کارگاه، محله و حتی خانواده.
- کوچکترین سلول بدنه ی سازماندهی اجتماعی یک جمع از شهروندان است است که حداقل از دو نفر شکل گرفته است: جمع دانشجویی، جمع کارگری، جمع دانش آموزی، جمع معلمان و یا جمع بیکاران و حتی یک جمع خانوادگی.
- یک جمع می تواند از دو نفر تا پنج یا ده نفر بنا به شرایط امنیتی گسترش یابد. بیش از آن می توان جمع دومی را تشکیل داد. اعضای جمع با هم در ارتباط هستند و در مورد شرایط همفکری می کنند و برای کارهای جمعی که می خواهند با هم انجام دهند تصمیم گیری و برنامه ریزی می کنند…
- وقتی یک جمع چند نفره شکل گیرد می تواند تصمیم بگیرد که چه فعالیت هایی را می خواهد انجام دهد: یک جمع دانشجویی در مورد اعتراض به وضعیت دانشگاه ها، یک جمع کارگری برای اعتراض به کمبود دستمزد و شرایط کار، جمع معلمان در مورد وضعیت تدریس و مدارس و یک جمع بیکاران در مورد اعتراض به بیکاری دراز مدت. تا زمانی که این جمع ها تشکیل نشود به قدرت اجرایی خویش پی نمی بریم و فقط شرایط را تحمل می کنیم.
- سازمان خودرهاگران از همه کنشگران داخل و خارج از کشور می خواهد که برای کار در زمینه ی سازماندهی فعالیت کنند. بسیاری دیگر از موضوعات در امر مبارزه مطرح هستند که می توانیم روی آنها وقت بگذاریم. اما آن چه که ارجحیت دارد و زمان برای آن بسیار مهم است امر سازماندهی است. با پخش مطالب مربوط به سازماندهی اجازه دهید که نقطه ضعف اصلی جنبش آزادیخواهی در ایران برطرف شود. در این زمینه از این وبسایت استفاده کنید: www.sazmandehi.org