آتش ِ میترا

سروده ای از آبتین آیینه

 

برای حشمت جان ِ فرنوش یارسان ِ فرزانه

که مهربانی ی مهر و یگانگی آیین ِ میترا را

در گستره ی نگاه ِ هر نگار نگین می گرداند

 

آتش ِ میترا

آتش ِ مهر، ایزد ِ مهر

فروغ ِ جاویدان ِ مهریان*

مادر ِ مهر ِ آیین های ایرانیان

آن هنگام که گیتی در گستره ی سیاهی

سنگستان، خاکستان و بادستان گشته بود

کیهان در بستر ِ تاریکی رنگ باخت

نگاه بی نگار نابینا، روز کور گشت

آناهیتا ایزدبانوی آب پس ِ هنگامه ای بر هنگام

در آبستان ِ کیانسیه (هامون) آبستن شد

در گردبادی سنگان برهم آویختند

آذرخشی از دو سنگ

از البرز کوه برخاست

آتش نخستین بار افروخته گردید

میترا رهاینده ی چشم بر راهان در شب ِ یلدا

با فر ِ زرتشت در غارستان ِ نیمروزان

بر  بستر ِ گُل ِ نیلوفر به جهان رخ بُگشود

آب روان گشت

 روشنایی ی روز، آفتاب،

 گیاهان و جانداران پدیدار گشتند

زمین زایشگاه ِ دانه و دام گردید

پرده ی پگاه مرزبان ِ روشنایی و تاریکی

پیمان ِ پیوند بستند

ایزد ِ مهر شهسوار نگاهبان ِ پیوند ِ پیمان

بر گردونه ی گیتی می گردید

تا مهر بر برگ ِ هر گیاه بر گونه ی هر دانه

بر بوسه هر جاندار روان گردد

تا از خاور ِ دور ِ ایران

تا باختر ِ نزدیک ِ یونان

در  باختر ِ جوان ِ روم

تا هر کجای دیگر ِ شُوم

جاوید ماندگار شود

تا مهر، پیوند نیکی، پاکی

و شادی ی مردمان با خدا بگردد

آنگاه نگون بختی در پی نگون بختی

چند سنگ ِ سیاه از آسمان

بر جان ِ آدمیان فرو نشست

پس ِ گستره ی گسستگی گُسل

پیکر ِ مهر ِ آدمی از هم گسست

ایزد ِ مهر با تابش نگاهبان ِ آشتی و سازش

رهایی از گرسنگی و تشنگی دانه و آب را

بر بستر ِ زمین می کارد و می بارد

تا آدمیان تشنه ی نان گرسنه ی آب

گسسته واژگون نگردند

بدین گونه مهریان:

با جامه ی سُرخ ِ پگاه و غروب ِ مهر

هفت پلکان را:

با بیان ِ آغازین ِ کلاغی،

راز ِ باورمندی ی رازداری،

ساز ِ سرباز ِ سپاه ِ جانبازی،

شیر ِ آتش ِ دلاوری ی دادگری،

پاک پیمای پایداری یِ پاک نوردی،

پارسایی ی گذشت ِ پیرانه سری،

مهر ِ زندگانی ی کهکشانی را،

می نوردند تا تاج ِ خورشید را

بر هر مهری از مهریان بنشانند

تا آناهیتا ایزد بانوی پیمان و آب

میترا ایزد ِ آتش ِ مهر و آفتاب

با یارسان، مهریان ِ پایگاه ِ رزمگاه

شهسوار در هسته ی هستی

شیر و خورشید نشان

نشان ِ مردمان ِ ایران

هنگامه گردان ِ هر هنگام

بر نگین ِ نگاه ِ هر نگار می گردند

تا دوباره رُخ از رُخداد

روی از رویدادی خجسته بُگشایند

اینسان ایرانیان از واپسین شب ِ پاییز

تا آغاز ِ نخستین روز ِ زمستان

یلدا بلندترین شب ِ سال چهله بزرگ را

در جشنی سُرخ گون با دانه های دل ِ انار

هنگامه ی گردان ِ هندوانه

و دانه های خزانه ی هر خانه

مهرش را پیمان می بندند

تا چشمان ِ بر راه ِ باورمندان ِ ترسان را

در زاد روزش آتش ِ خجسته گردانند

 بدینسان آن اندیشمند ِ باختری* گوید:

اگر رویدادی جلوه گاه ِ آن رویداد را می گرفت

آدمیان در جهانی پُر از مهر ِ میترا می زیستند.

—

*نگین ِ نگاه به مهریان یا «یارسان» باورمندان به آیین ِ میترا است؛ که همچنان یادگار ِ ماندگار ِ دورترین دور ِ دیروز تا نزدیک ترین نزدیک ِ امروز ِ «فرهنگ شهر» ِ ایرانشهر در رزمگاه ِ باختر ِ ایران بهویژه استان ِ کرمانشاهان می باشد.

 *نگین نگاه به گفته ی ارنست رنان فیلسوف فرانسویی 1892- 1823 میلادی است:  اگر رویداد ِ پیام آوری مسیح وهنگامه های  پس ِ او به انجام نمی انجامید… .