فرهنگسرای انسانگرایی

وقتی می گویی نمی توانم یعنی نمی خواهم بتوانم.

در گرد و خاکی برای پوشاندن واقعیت گریز از خطرهای مبارزه به پا می کنی، می توان چشم همه را کور کنی، جز یک نفر، خودت را.

ممکن است فرزندان و نوه هایت ترسو بودن و به فکر خود بودنت را به رویت نیاورند، اما شک نکن درباره ی آن صحبت می کنند و می دانند که که بوده ای.

وقتی‌ به دیگری خیانت می‌‌کنیم شانس پنهان کردن آن را داریم، وقتی‌ به خود خیانت می‌کنیم هرگز موقق به این کار نمی‌‌شویم.

دیر یا زود تاریخ و نسل های آینده به قضاوت آن چه کرده ایم خواهد نشست و همه پرده های خودفریبی فرو خواهد افتاد. تنها کسانی که با خود روراست بوده اند مورد شماتت و سرزنش قرار نخواهند گرفت.

عقل و اخلاق و سازماندهی همه آن چیزی است که لازم داریم تا نه فقط رژیم جمهوری اسلامی، بلکه استبداد را از ایران ریشه کن کنیم.

انتخاب بین انفعال و کنش، گزیدن بین بردگی و آزادگی است.

کلاه گذاشتن سر خود برای فرار از مسئولیت مبارزه از ما یک کودک نابالغ با چند ده سال سن می سازد.

نادانی زشت است اما زشتی خود را به نادانی زدن قابل وصف نیست.