سیاسی

با پشت سر گذاشتن مرز آرزو و شعار و حرف و وارد شدن به میدان کنش و مبارزه و عمل گرایی در می یابیم که قانومندی های حرکت در این دو متفاوت و اثرات آن نیز غیر قابل مقایسه است

با یک نظام سیاسی اصلاح ناپذیر چه باید کرد؟

برای توجیه کم کاری خویش در مبارزه هزاران دلیل موجود است اما برای برون رفت از این کم کاری یک دلیل کافی است: دفاع از شرافت انسانی مان

انسانیت خود را در مبارزه برای محافظت آن پرورش دهیم

همه به فکر تغییر جهانند و کسی به فکر تغییر خویش نیست

با قدرت می توان از پس قدرت برآمد

هر گاه که از عرصه ی حرف گذشتیم و پا به میدان عمل گذاشتیم می توانیم خود را جزو نیروهای برانداز بدانیم، در غیر این صورت جزو آرزومندان براندازی هستیم