اجتماعی

خودسازماندهی می تواند برای تشکیل جمع های زنان، دانشجویان، کارگران، کارمندان، معلمان، دانش آموزان، بیکاران، پرستاران و … شکل مناسب کارتیمی باشد.

 روابط مبتنی بر احترام و اعتماد
 همفکری و تصمیم گیری مشترک
 تقسیم کار و مسئولیت پذیری
 شرکت فعال تمام اعضاء در اجرا بر اساس تقسیم کار
 هماهنگی میان اعضا در مرحله اجرایی
 جمع بندی و نقد و بهبود بخشی کار

یک جمع خودسازمان یافته برای تعیین راه و چارچوب های کاری خود تنها به نظر و تصمیم گیری مشترک اعضای خویش متکی است.

در خودسازماندهی اعضای یک جمع برای کار جمعی خویش عضوگیری، برنامه ریزی، تصمیم گیری مشترک و نیز همکاری و هماهنگی می کند.

تصور این که در نظام های دیکتاتوری-پلیسی-امنیتی یک حزب یا تشکل سیاسی بتواند توده ها را سازماندهی کند تصور ساده انگارانه ای است. سازماندهی باید به خودسازماندهی تبدیل شود.

در کشورهای دیکتاتوری که امکان وجود تشکل های سیاسی مانند حزب ناممکن است، خودسازماندهی بهترین شیوه ی کار جمعی می باشد.

در جمع خودسازمان یافته اعضا منتظر نیروی بیرونی نیستند تا آنها را به کار منظم و برنامه دار بکشاند، خود اقدام به برنامه ریزی، تقسیم کار و اجرا می پردازند.

خودسازماندهی یعنی اعضای یک جمع به طور مشترک تصمیم گیری می کنند. میان خود تقسیم کار می کنند و سپس با هماهنگی شروع به اجرای تصمیمات می کنند.