اجتماعی

ما شهروندان عادی، می‌توانیم با معیار قرار دادن “اهمیت بی‌قید و شرط جان و کرامت انسان”، هرگونه ترور و قتل عام و کشتار را به هر اسمی، چه به نام تروریسم و چه به اسم ضدتروریسم، محکوم کرده و وارد این بازی پر از حماقت و جنایت نشویم. آن‌ها هر دو به ریش ما می‌خندند وقتی یکی از آن‌ها را باور کنیم

نگارنده تمام فعالان سیاسی و اجتماعی در داخل و خارج از کشور را به هشیاری دو چندان دعوت کرده و هشدار می دهد که کسانی که در مورد آنها صحبت می کنیم، سپاهیان و دلواپسان و غیره، افرادی هستند که، بر اساس استانداردهای روانشناسی و روانپزشکی، در مقوله ی «بیماران روانی بسیار خطرناک» ارزیابی می شوند. کسانی که جنایت و قتل عام برایشان کمترین قبح و اهمیتی ندارد. هشیار باشیم تا غافلگیر نشویم. خرس زخمی سپاه از پیش خطرناک تر شده است.

من کوچکم، اما اقیانوس بزرگ خشم مرا به ساحل وجدان بشر امروز کشانده است. پیکرم به مثابه یک بطری و جان از دست رفته ی من مانند پیام درون آن؛ پیامی از سوی همه ی رنج کشیدگان گرفتار و فراموش شده در جزیره ی ستم و جنگ و بردگی؛ پیامی آمیخته با ندای نیما: آی آدمها ، که بر ساحل نشسته شاد و خندانيد

انقلاب‌ها یا باید هوشمند باشند و یا به نتیجه درخشانی ره نمی‌برند. هوشمندی نیز به طور مشخص یعنی وجود یکی قدرت تشخیص نظری در میان کنشگران آزادیخواه جنبش و وجود یک سازماندهی اجتماعی عملی که تحت فشار دشمنان دمکراسی از هم نپاشد.