اجتماعی

به راه انداختن «بین الملل انسان مداری» نیاز دارد به عده ای که به این مکتب باور دارند و اهمیت حرکت به موقع برای ترویج و استقرار آن را دریافته اند. هر یک از ما با مطرح کردن این ایده و تکمیل و ترویج و توسعه ی آن می توانیم پیشگام چنین حرکتی باشیم. حرکتی که در پس دهه ها تلاش و زحمت، در نهایت، دنیایی بهتر را به ارمغان خواهد آورد: دنیای بدون داعش، دنیای بدون اعدام، دنیای بدون شکنجه، دنیای بدون قتل عام و شاید، روزی، دنیای بدون جنگ. دنیایی شایسته ی مقام انسان. چنین جهانی قابل برپایی است، نیاز به افرادی خودباور دارد، پس، انسان مداران سراسر جهان متحد شوید تا بتوان دست دردست هم به یک تلاش سازمان یافته برای نجات خود، برای نجات بشریت، دست زد.

کشورهایی که در حال تهیه و تدارک برای دخالت در این طرح هستند، بی‌شک در ورای موضوع داعش، هر یک به فراخور موقعیت و منافع خویش رویاهای متفاوتی را دنبال می‌کنند. عربستان رویای تبدیل شدن به قدرت نخست عرب در خاورمیانه را دارد، اسرائیل خود را ابرقدرت خاورمیانه می‌خواهد، آمریکا در پی استقرار میان‌مدت، اما کم هزینه در منطقه است و اروپا نیز چشم به منافع نفت و گاز کلان آن جا دارد.

تجربه‌ی جنبش سبز بر کسی پوشیده نیست که دو نیاز مبرم هستند که آینده‌ی آن حرکت را تعیین خواهند کرد: توان سازماندهی معترضین و وجود خط و تشکل رهبری کننده‌ی جنبش. زمان اندیشیدن جدی به این دو کمبود است.

شاید بزرگترین دستآورد کار سازمان خودرهاگران در چهار سال گذشته تلاش برای قرار دادن انسان و ارزش جان و حرمت در بطن گفتمان سیاسی بخش های فعال و کنشگر ایرانی در داخل و خارج از کشور بوده است. می بینیم که در سایه ی تلاش های پی گیری تشکل هایی مانند خودرهاگران بحث انسان مداری و جایگاه ارزشمند جان و کرامت انسانی به گفتمان سیاسی و روشنفکری ایران راه یافت و در آن مستقر شد.

در صورت بروز یک بحران اقتصادی تازه در ایالات متحده‌ آمریکا، این کشور می‌تواند درخاک خود با موجی از خیزش‌های اجتماعی توسط لایه‌های آسیب‌پذیر جامعه مواجه شود. عدم اصرار بنگاه‌های تسلیحاتی آمریکا برای آغاز یک جنگ دیگر، بیش از آن چه ناشی از حس صلح‌طلبی آنها باشد، به دلیل آگاهی آنها از شکنندگی شرایط طبقاتی و اجتماعی در درون آمریکاست.