شبنامه آزادی ایران – شماره یک
هموطنان عزیز زندگی انسانی جمهوری ایرانی جنبش مردمی برای آزادی کشورمان در موج اول خود با قیام دلاورانه ی جوانان در آبان ماه طی موج دوم در دی ماه جنبش تثبیت شد و اینک در موج سوم به سوی گسترش آن می رویم. این جنبش […]
آزادی
انسان مداری و سازماندهی اجتماعی: چرا به این ترتیب و چرا امروز؟ کورش عرفانی
واقعیت این است که انسان در مجموعه ی کنشگری سیاسی در تاریخ معاصر ایران همیشه ذکر شده اما هیچ گاه نقش محوری و بنیادین نداشته است. ما در تلاش خود در حزب ایران آباد خواستیم که نه تنها « جان و کرامت انسان» محور و اصل و پایه باشد بلکه برتر از خدا، میهن، پرچم، تاریخ، حزب، ایدئولوژی، طبقه و … قرار گیرد. شاید این که موضوع برای نخستین بار به صورت صریح و روشن و بی پرده، تدوین، نظریه پردازی و به عنوان زیربنای فکری و سیاسی یک تشکیلات مطرح شده باشد یک نوآوری در عرصه ی تحزب ایرانی محسوب شود. قضاوت را به پژوهشگران تاریخ سیاسی ایران می سپاریم.
ضرورت رهبر و رهبری
وقتی راه مشخص شد، رهبر و رهبری هم معنا و مورد پیدا می کند. راه رهایی، تلاش تک تک ما برای ساختن قدرت اجتماعی است.
شهروندان متشکل لایق آزادی هستند.
شهروندان متشکل لایق آزادی هستند.
درخت های پارک و جنگل نارضايتی، نگاهی به عنصر ضد قدرت در رويدادهای ترکيه – کورش عرفانی
تمامی حکومت های با ماهيت يا گرايش های استبدادی در اين مرحله در مقابل يک انتخاب راديکال قرار می گيرند: يا پذيرش اين آزادی ها و ياری رسانی به نهادينه شدن آنها، که سبب تداوم رونق اقتصادی و هم زمان توسعه ی سياسی می شود و با خود صلح اجتماعی و دمکراسی دوام دار را به دنبال دارد و يا اين که به مقاومت سرکوبگرانه پرداختن که در نهايت و پس از مدتی با يک واکنش قهر آميز و تند جامعه روبرو می شوند. به مثابه آن چه که در ايران و در سال ۱۳۵۷ خورشيدی روی داد.
انتخابات بدون آزادی یعنی توهین.
انتخابات قلابی نمی خواهیم، سرنگونی واقعی می خواهیم.
انتخابات بدون آزادی یعنی توهین.
انتخابات بدون آزادی یعنی توهین.
شرکت انتخابات بدون آزادی قبول تحقیر خویش است.
شرکت انتخابات بدون آزادی قبول تحقیر خویش است.
هیچ جایگزینی برای رژیم جمهوری اسلامی بدون باور واقعی و عملی به ترویج و تشویق خودسازماندهی اجتماعی نمی تواند برای ایران دمکراسی و آزادی به ارمغان آورد.
هیچ جایگزینی برای رژیم جمهوری اسلامی بدون باور واقعی و عملی به ترویج و تشویق خودسازماندهی اجتماعی نمی تواند برای ایران دمکراسی و آزادی به ارمغان آورد.