چرا تغییر از پایین، یعنی خودآگاهی و خودسازماندهی مردم، لازم است؟
خط استراتژیک سازمان خودرهاگران برای تغییرات در ایران بر اساس بنیان گذاشتن قدرت اجتماعی است. یعنی تقویت خودآگاهی و خودسازماندهی اجتماعی مردم. اما چرا؟
اجتماعی
گفتم و گفت: شورش مردم گرسنه در راهست، چه کار کنیم؟
شورش یک حرکت کور و عصبی است. وقتی این گروه ها تشکیل شده باشند وارد عمل می شوند و شورشی ها را به سوی حرکت های بهتر و هدفمندتر هدایت می کنند
درسی که از کشته شدن قذافی می توان گرفت
منتظر بروز این انفجار اجتماعی نباشند تا دست به کار شوند، آن زمان خیلی دیر است که بخواهیم مانع از خونریزی های کاذب شویم. زمان پیش بینی و اقدام برای این موارد از همین حالاست، از طریق سازماندهی و ایجاد جمع های سازمان یافته که توانایی عمل دارند.
بحران سرمایه داری: ریشه ها و گزینه های موجود – کورش عرفانی
بحران عمیقی در انتظار ایران است که در اینجا از شرح آن می گذریم وفقط به این نکته اکتفاء می کنیم که فروپاشی ساختار اقتصادی ایران به زودی فروپاشی اجتماعی و به دنبال آن فروپاشی ساختار سیاسی را به دنبال خواهد داشت. اما این روند مکانیکی نیست، خودبخودی نیست، هدفمند نیست، سرعت و شکل آن و نیز مسیر و آینده ی آن به حضور سازمان یافته ی نیروهای مخالف نیازمند است. پس، سازماندهی کنیم.
خودرهاگران: نجات ما در گرو کار جمعی سازمان یافته، منظم و هدفمند.
کار جمعی و سازمان یافته یکی از راهکارهای نجات ما از دست رژیم ضد مردمی کنونی نیست، تنها راهکار موثر است. باقی آن سرگرمی و خودفریبی است.
خودرهاگران: گرایش مذهبی معلول است یا علت؟
تا زمانی که فقر مادی ادامه دارد نمی توان فقر معنوی فقیر را بر طرف کرد. درک رابطه ی علت و معلولی میان این دو لازم است. هر چند که در ادامه ی کار فقر معنوی سبب تداوم فقر مادی می شود.
استعمارِ پُست مُدرن و مسئولیت تاریخی اپوزیسیون ایران درایجاد آلترناتیو
اگر اپوزیسیون سکولار، لائیک و دمکرات در خود وظیفه مبارزه با استبداد و ارتجاع و عقب ماندگی و وابستگی و تجاوز روزمره به حقوق انسانی را می بیند، باید بدون کوچکترین تردید، در صدد بر زمین زدن جمهوری اسلامی و گذار از آن باشد. این هدف فقط در سایه همسازی و همگرایی نیروهای اپوزیسیون از یکسو و ایجاد یک آلترناتیو متشکل به گرد یک میثاق ملی با حضور افراد و جریانات سیاسی مسئول، حقوقمدار، معقول و متعهد میسر است.
خودرهاگران: سازماندهی اجتماعی در مبارزه از پایین ترین سطوح آغاز می شود
کوچکترین سلول بدنه ی سازماندهی اجتماعی یک جمع از شهروندان است است که حداقل از دو نفر شکل گرفته است: جمع دانشجویی، جمع کارگری، جمع دانش آموزی، جمع معلمان و یا جمع بیکاران و حتی یک جمع خانوادگی.
گفتم و گفت: وقتی کسی روحیه ندارد چه باید به او بگوییم؟
باید واقعیت را آن گونه که هست بیان کنیم. آن چه را که هست باید باز کنیم و توضیح دهیم. باید مشخص کنیم که علت کدام است و معلول کدام است.