دمکراسی ایده آل کدام است؟
تعریف معمول دمکراسی: حکومت اکثریت بر اقلیت با رعایت حقوق اقلیت. واقعیت دمکراسی: حکومت اقلیت بر اکثریت با رعایت حقوق اقلیت. دمکراسی ایده آل: امکان دفاع نهادینه از حقوق خود برای اکثریت و اقلیت — قدرت اجتماعی و ضد قدرت.
دمکراسی
خودرهاگران: دمکراسی نیاز به درونی کردن ارزش احترام به انسان دارد.
یگانه راه مناسب برای ساختن دمکراسی اقدام از پایین است. توسط تغییر فرهنگی افراد و بنای مشارکت اجتماعی میان مردم. با تکیه بر زیرسازی و ایجاد پایه های عمیق اجتماعی است که می توان دمکراسی واقعی را به وجود آورد.
خودرهاگران: دمکراسی مشارکت را نمی سازد بلکه مشارکت دمکراسی را می سازد.
در کار جمعی خارج از کشور به دنبال هم عقیده بودن نباشیم، بلکه هدف تمرین و کسب تجربه در کار جمعی است پیرامون موضوعات ساده و عملی.
جدا سازی تاریخنگاری و سیاست
یکی از کوشش های درجه اول کنشگران اپوزیسیون باید جلب اعتماد مردم از طریق رفتار و گفتار وکردار درست خود باشد. باید با تمام نیرو و امکانات کوشید تا مردم نسبت به سیاسیون اعتمادی واقعی پیدا کنند. اگر بطور جدی برای این اعتماد سازی کار نشود موتور آلترناتیو سازی که امروز خوشبختانه از سوی بسیاری از نحله هائی سیاسی به حرکت در آماده است به درستی نخواهد چرخید.
گفتم و گفت: شورش مردم گرسنه در راهست، چه کار کنیم؟
شورش یک حرکت کور و عصبی است. وقتی این گروه ها تشکیل شده باشند وارد عمل می شوند و شورشی ها را به سوی حرکت های بهتر و هدفمندتر هدایت می کنند
خودرهاگران: رهایی ما با خودرهایی از بندهای درون آغاز می شود.
خود رهایی یعنی رهیدن از تمام بندهای خودساخته ی درونی که در ما ترس و بی اعتمادی و عدم احترام به دیگری و ناباوری را شکل می بخشد. این ها خصلت هایی است که باید کنار گذاشت تا بتوان رهرو راه آزادی شد.
خودرهاگران: صداقت راز پیروزی مبارزه ماست
وقتی می گوییم که «بله، مبارزه که خیلی مهم است» اما در عین حال زندگی عادی خود را می کنیم و برای هر کار دیگری جز مبارزه وقت پیدا می کنیم معلوم می شود که معنای واقعی حرفمان این بوده است که «نخیر، مبارزه خیلی هم مهم نیست.»
“روشنفکری دینی” درباره مناظره سروش دباغ با عطا هودشتیان در برنامه پرگار
روشنفکر کسی ست که غم دوران دارد و از اینرو باید به مشکل عصر تاریخی خود بپردازد، و در هر دوره این مشکل متفاوت مینماید. مسئله اصلی دوران ما در ایران امروز “گذر از استبداد دینی” ست. مقوله “گذر” در اینجا هم سیاسی و هم فلسفی است و نقد قدرت و دین را توامان در بر می گیرد. همینجاست که جایگاه فیلسوف از روشنفکر جدا می شود. اگر این فاصله وجود نداشت، مارکس نمی گفت: فیلسوفان جهان را تفسیر کردند، حال آنکه باید آنرا تغیر داد! پس روشنفکر نمیتواند تنها مفسر دوران باشد، اگر اینگونه باشد، نقش روشنگری و آگاه سازی اجتماعی نخواهد داشت.
خودرهاگران: آزادی بها دارد چه بدانیم، چه ندانیم
بسیاری می پرسند ایران کی آزاد می شود؟ فقط یک نفر پاسخ را می داند: شما. هر روزی که احساس کردید برای مبارزه ترس را کنار گذاشته اید آن روز، آزادی ایران آغاز می شود.