بند ها
ای کاوه ؛ گر که برخِرَد و عقل شایقی //
از بند مغز ؛ فکرو روان تو وارهان
آدمی
آتش ِ میترا
رهایی از گرسنگی و تشنگی دانه و آب را //
بر بستر ِ زمین می کارد و می بارد //
تا آدمیان تشنه ی نان گرسنه ی آب //
گسسته واژگون نگردند
تو کز محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی
این بیت شعر، از سعدی، بیان می کند آن کس که نسبت به درد دیگران بی تفاوت است لایق نام انسان نیست. به عبارت دیگر، انسانیت ما در وجود توجه جدی نسبت جان و حرمت دیگران و نه فقط خودمان، تبلور می آید
انسان مداری در تاریخ و فرهنگ ایران (1)
تن آدمی شریف است، به جان آدمیت //
نه همین لباس زیباست، نشان آدمیت