آزادی

هر دو. خودرهاگری از یک سو به معنای بریدن بندهای ستم پذیری درون است و دیگری پاره کردن زنجیرهای ستمگری بیرونی .

رهایی زمانی پایدار است که توسط خودتان صورت گیرد. به واسطه ی اراده و خرد و شهامت و تلاش شما. در این فرایند است که ضعف های درونی خویش را می شناسید و بر آنها غالب می شوید و می آموزید و تحول پیدا می کنید، تکامل پیدا می کنید، یعنی کامل تر از قبل از مبارزه می شوید.

چه افتخاری از ما به جای میماند؟ چند دهه تحمل استبداد حاکم؟ افتخار در نبرد آزادی زاده میشود.  

انسان خودرهاگر به شرایط به صورت مطلق نمی نگرد. بلکه به دنبال آن است که شرایط رهایی خویش را فراهم کند. او اراده ی خود را به صورت کار جمعی، منظم و سازمان یافته تبدیل می کند و از مسیر اجتماعی به هدف عالی فردی خود دست می یابد.