آگاهی

وقتی می گوییم که «بله، مبارزه که خیلی مهم است» اما در عین حال زندگی عادی خود را می کنیم و برای هر کار دیگری جز مبارزه وقت پیدا می کنیم معلوم می شود که معنای واقعی حرفمان این بوده است که «نخیر، مبارزه خیلی هم مهم نیست.»

به محض اینکه این چنین وضعیتی رخ داد (درگیری های ساختگی با طرح توهین قومیتی)، به سرعت اطراف این دو گروه خالی شود. در این شرایط، هم امکان پیوستن جوانان به این دعواها کمتر می شود – چون افراد در این شرایط از اکثریت پیروی می کنند و از معرکه دور می شوند – هم وقتی پلیس بخواهد به جماعت حمله کند؛ در واقع فقط می تواند نیروهای خودش را بزند که این هم غیرممکن است!

یک راه حل عقلایی دارد: می بایستی در دل جامعه بستری فراهم شود که در این بستر، به دلیل معیار و شاخص قرار دادن انسان (یعنی انسان مداری به عنوان قطب نمای حرکتی تاریخی) ما بتوانیم، به سمتی برویم که هر تحولی در جامعه از این مسیر و چارچوب نتواند، خارج شود.