خودرهاگران: برای ساختن یک جامعه ی انسانی به انسان باور داشته باشید.
به هر روز از کیفیت زندگی خویش بیاندیشید. دچار روزمره گی نشوید. اجازه ندهید که زندگی به تلاشی برای اتصال تولد به مرگ باشد.
استبداد
سندیکالیسم در ایران – بخش یاز دهم
بالاخره، مرحوم «مدرس» و همراهانش با کمک دولت در پنج محل تهران عده‌ای اوباش و مردمان بیسواد و بارفروش‌های میدان و جمعی از کسبه مرتجع بازار را جمع کرده، اتحادیه پنج محل تهران را علیه روزنامه ” حقیقت ” (که سمبل مبارزات سندیکائی کارگران بود) تشکیل دادند. مدتی جمعیت را برای سوزاندن روزنامه ” حقیقت ” تحریک و تشجیع می نمودند
آیا خودرهاگری جنبه فردی دارد و یا یک پدیده ی اجتماعی است؟
هر دو. خودرهاگری از یک سو به معنای بریدن بندهای ستم پذیری درون است و دیگری پاره کردن زنجیرهای ستمگری بیرونی .
سندیکالیسم در ایران (بخش دهم)
کارگران چاپخانه‌ها دولت را تهدید کردند که اگر روزنامه‌ها را از توقیف در نیاورد، آنها کارهای چاپی دولت را انجام نخواهند داد و بدین سبب ۲۰۰ نفر از کارگران چاپخانه‌های وابسته به ” شمسکا ” دست به اعتصاب زدند.
چه افتخاری از ما به جای میماند؟
چه افتخاری از ما به جای میماند؟ چند دهه تحمل استبداد حاکم؟ افتخار در نبرد آزادی زاده میشود.
استبداد ضد ایران است
استبداد ضد ایران است و بقای آن ننگی بر دامان هر ایرانی. همت کنیم، دست در دست هم، ننگ از دامن خویش بشوییم.
آیا می توان انتظار کشید که زمان مناسب برای مبارزه کردن برسد؟
انسان خودرهاگر به شرایط به صورت مطلق نمی نگرد. بلکه به دنبال آن است که شرایط رهایی خویش را فراهم کند. او اراده ی خود را به صورت کار جمعی، منظم و سازمان یافته تبدیل می کند و از مسیر اجتماعی به هدف عالی فردی خود دست می یابد.
خودرهاگران: تا زمانی که عمل نباشد آزادی را نخواهیم دید.
زندگی برده فقط با مبارزه است که معنا می یابد و نه با هیچ سیر و صعود روحانی دیگر.
خودرهاگران: دمکراسی نیاز به درونی کردن ارزش احترام به انسان دارد.
یگانه راه مناسب برای ساختن دمکراسی اقدام از پایین است. توسط تغییر فرهنگی افراد و بنای مشارکت اجتماعی میان مردم. با تکیه بر زیرسازی و ایجاد پایه های عمیق اجتماعی است که می توان دمکراسی واقعی را به وجود آورد.