انسانیت

هیچ ملتی آزادی خود را بدون مبارزه و فداکاری به دست نیاورده است و در مورد ایران نیز استثنایی و جود ندارد. آزادی بها دارد و گاهی بسیار سنگین.

می توان هم چنان در زنجیر بی اعتمادی نسب به یکدیگر اسیر بود و به طور جدا و پراکنده ستم رژیم را تحمل نمود و می توان هم دیوار بی اعتمادی را شکست و به صورت آگاهانه دست در دست هم برای هدفی مشخص همکاری کرد. انتخاب روشن است.

بی شهامت و دلاوری از جوهر انسانی خویش دور می شویم. دلاور باشیم، انسان باشیم.

بسیاری می پرسند ایران کی آزاد می شود؟ فقط یک نفر پاسخ را می داند: شما. هر روزی که احساس کردید برای مبارزه ترس را کنار گذاشته اید آن روز، آزادی ایران آغاز می شود.

بچه های دلاور آذربایجان غیرت ما را خطاب قرار دادند: یعنی انسانیت خفته ی درون ما را. این پیام را دریابیم.

انتظار ضمن تحمل ستم آشکارترین شکل اهانت به خویش است. ستم را تحمل نکنیم.