دگرگونی سازمان یافته ی جامعه
سازمان خودرهاگران در پی این است که برای یک بار هم که شده در ایران یک دگرگونی سازمان یافته ی جامعه را داشته باشیم.
جامعه
سازماندهی و تکامل تاریخی
استراتژی سازمان خودرهاگران در مسیر تبدیل اراده های فردی به اراده ی سازمان یافته ی جمعی می باشد. وقتی بتوانیم شبکه های جمعی سازمان یافته را متشکل سازیم می توانیم شرایط را به نفع اکثریت مردم تغییر دهیم
پیوند سقوط رژیم با برون رفت از بن بست تاریخی
سازمان خودرهاگران به عنوان استراتژی در پی گسترش و تقویت قدرت اجتماعی یعنی قدرت سازمان یافته ی مردم می باشد.
از حالا تا آن موقع چه روی خواهد داد؟
جنبش می تواند با تصرف مراکز مهم رژیم و بازداشت آمران و عاملان جنایت و غارت به عمر رژیم جمهوری اسلامی خاتمه دهد.
قدرت اجتماعی چیست؟
قدرتی است که از مجموع توان نهادهای سازمان یافته ی شهروندی به وجود می آید و از حقوق مردم دفاع می کند.
فرق دمکراسی از بالا و از پایین چیست و قدرت اجتماعی چه نقشی در آن دارد؟
دمکراسی از بالا فاقد خصلت اجتماعی است، یعنی ریشه در مشارکت نهادینه و تمرین شده ی مردمی ندارد، در حالی که دمکراسی از پایین حرکتی است گام به گام که از طریق تجربه ی عملی مدیریت جامعه توسط مردم از سطوح خرد و حوزه های کوچک شروع شده و به بالا می رود.
آیا اگر دمکراسی بیاید قدرت اجتماعی هم تشکیل می شود؟
در واقع بر عکس است، اگر قدرت اجتماعی تشکیل شود دمکراسی به معنای واقعی کلمه بنیان خواهد یافت. دمکراسی فقط شکل نیست، ذات آن باید تامین باشد که چیزی نیست جز مردم سالاری. یعنی مدیریت مردم بر سطوح خرد و کلان جامعه.
نقش قدرت اجتماعی چیست؟
نخستین کارکرد قدرت اجتماعی ایفای نقش «ضد قدرت» در مقابل قدرت سیاسی حاکمیت است. دوم، دخالت ورزی مردم در مدیریت خرد جامعه می باشد و سوم کسب دانش و تجربه ی لازم برای مدیریت تدریجی سطوح کلان جامعه توسط مردم.
ضرورت خودسازماندهی، درس بزرگ جنبش سال 88
شاید بد نباشد که در این زمینه به راهکار «خودسازماندهی» توجه نشان دهیم. روشی که در آن، نیروهای آگاه و کنشگر جامعه، به جای انتظار ظهور یک تشکیلات متمرکزِ سازمانده از نوع، که دیگر امکان پدیدآمدنش نیست، به طور خودکفا و فعال با بهره برداری از روش های ارتباط مدرن و کلاسیک اقدام به این کار می کنند. بر این مبنا، این واحدهای خودسازمان یافته جمع های متشکل از کنشگران را زمینه سازی می کنند، آموزش می بینند و در صحنه های مختلف جامعه مانند کارخانه و دانشگاه و محله به طور ملموس و مادی اقدام به آگاهی رسانی و هدایتگری معترضین می نمایند. جبران کمبود سازماندهی از طریق خودسازماندهی است.