رژیم کشتار

بسیاری به دلیل دارا بودن بندهای ناف ایدئولوژیک، طبقاتی و منفعتی خود به نظام جهل و جنایت، داوطلبانه آفتابه ی آب داغ و مخلوط به مواد استرلیزه کننده ی علوم اجتماعی را بر دست های تا مرفق خونین اربابان خویش می ریزند تا شاید، از پس رفتن آثار قتل و کشتار و اعدام، جای پای خویش را نیز در این میان پاک سازند. بی خبر از آن که آن چه باید در تاریخ ایران و جهان به عنوان جنایت علیه بشریت ثبت شده باشد ثبت شده است. با وجود تمام این تلاش های کاذب لاپوشی، در دل همین سکوت جهنمی ناشی از سرکوب، ندای بلند وجدان بیدارهزاران هزار ایرانی، با آگاهی کامل بر ماهیت و چرایی این مانوورهای بودار و غرض ورز، یک پیام ساده را به گوش جنایتکاران و توجیه گران و تطهیرگران جنایت می رسانند: «نه می بخشیم، نه فراموش می کنیم».#