سرکوبگر

این که این شرایط به فروپاشی آن منجر شود و از دل آن بتوان رژیم را به سرنگونی کشاند بستگی مستقیم به هشیاری مردم و کسب آمادگی آنها برای این کار دارد. لازمه ی اصلی این کنشگری سازماندهی است، یعنی کار جمعی برای آموزش، کسب آمادگی و عمل.

در هر کجا که پتانسیل مبارزاتی وجود دارد کار جمعی و سازمان یافته را آغاز کنیم و هدفمان روشن باشد: کنش.

می توانیم بنا به دلایل مختلف از کار «خودسازماندهی» طفره رویم و آرزو کنیم که سرانجام مبارزه به پیروزی می رسد. در حالی که محال است. یک نیروی چند هزار نفره ی سازمان یافته قویتر از میلیون ها مردم فاقد هرگونه سازماندهی هستند.

در یک مقطعی مردم سوریه و یمن و بحرین از خود می پرسند که به هر روی ما را می کشند، چه مقاومت فعال کنیم چه نکنیم، پس چرا ازجان خود دفاع نکنیم.

وقتی راه های اصلی ارتباطی تحرک دشمن را شناسایی کردیم می توانیم به صورت برنامه ریزی شده این راه ها را مسدود کنیم و اجازه ی رفت و آمد به این نیروها ندهیم.