آیا می توان با آگاهی و بدون عمل زندگی کرد؟
کسی از آگاهی خویش برای کنش الهام می گیرد که می تواند تاثیر آنها را بر خویش به عنوان عضوی از یک مجموعه درک کند. این همان مجموعه ی بشری یا انسانیت است.
عمل
خودرهاگران: کار همیشه به وسیله درصد کوچکی آغاز می شود که دارای آگاهی و اراده است.
در هیچ کجای تاریخ و در هیچ جامعه ای صد در صد جمعیت برای تغییر و دگرگونی بپا نمی خیزد. این کار همیشه به وسیله درصد کوچکی آغاز می شود و به تدریج گسترده می شود. آن چه مهم است این است که آن درصد کوچک پذیرای مسئولیت نقش خود شود.
خودرهاگران: یک شانس تاریخی پیش روی ماست، آن را هدر ندهیم.
این که این شرایط به فروپاشی آن منجر شود و از دل آن بتوان رژیم را به سرنگونی کشاند بستگی مستقیم به هشیاری مردم و کسب آمادگی آنها برای این کار دارد. لازمه ی اصلی این کنشگری سازماندهی است، یعنی کار جمعی برای آموزش، کسب آمادگی و عمل.
خودرهاگران: دمکراسی مشارکت را نمی سازد بلکه مشارکت دمکراسی را می سازد.
در کار جمعی خارج از کشور به دنبال هم عقیده بودن نباشیم، بلکه هدف تمرین و کسب تجربه در کار جمعی است پیرامون موضوعات ساده و عملی.
خودرهاگران: در عرصه مبارزه فرد را بر اساس عمل او قضاوت کنید.
اما ضعف وافعی در درون ماست، آن جا که به خود باور نداریم، آنجا که به سان یک فرد بالغ مسئولیت هایی را که آگاهیمان در مقابل ما قرار می دهد نمی پذیریم، آن جا که بر منفعت پرستی و مصلحت گرایی خویش غالب نمی شویم، آنجا که حتی سر خود را کلاه می گذاریم و برای انفعال خویش هزار بهانه و توجیه می تراشیم.
خودرهاگران: آیا اپوزیسیون قدرت کنشگری در ایران را دارد؟
اپوزیسیون در معنای واقعی آن مجموعه ای است از نیروهای متفاوت سیاسی که برای یک هدف مشترک همسویی می کنند و دارای برنامه و توان عملی در جهت تغییر رژیم می باشند.
خودرهاگران: مبارزه ی سیاسی یعنی کار کردن برای سرنگون سازی رژیم به طور مادی.
نشستن پای کامپیوتر و جلوی تلویزیون و سر خود را به موضوعات سیاسی گرم کردن مبارزه نیست. مبارزه یعنی آن چه به طور عملی دشمن را تضعیف کرده و به نابودی نزدیکتر می سازد.
خودرهاگران: ایجاد یک رسانه سیاسی مستقل
یکی از وظایف مهم اپوزیسیون ایجاد یک رسانه مستقل است که باید در اختیار نیروهای مختلف سیاسی باشد و بتواند به عنوان ابزار آگاهی رسانی و آموزشی عمل کند.
خودرهاگران: آن چه در مردم باور نسبت به قدرت خویش پدید می آورد کار عملی است.
با مشاهده ی عمل مادی کنشگران سیاسی است که مردم عادی می فهمند چه قدرت عظیمی در آنها موجود است و با آن چه ها که نمی توان کرد. وقتی باور به قدرت خویش در مردم شکل گرفت، توده ها قادر به هر کاری هستند و دیوار انفعال و ترس فرو می ریزد.